De komst van de wolf in ons land leidt tot een scherpe tweedeling. Enerzijds zijn er veel boeren voor wie de wolf een rechtstreeks gevaar vormt voor vee. Anderzijds zijn er activisten die de wolf juist een warm welkom willen bezorgen. In een open brief roept een schapenhouder op het leed dat de wolf veroorzaakt te onderkennen.
Landbouwleven publiceerde zijn volledige open brief:
"Beste sympathisanten van de wolf,
Wij proberen jullie vreugde voor de terugkeer van de wolf in Vlaanderen te begrijpen, maar elke medaille heeft een keerzijde, en die werd tot nu toe in de berichtgeving schandelijk verwaarloosd.
Toen een zwervende wolf onlangs in Duffel een schapenwei aantrof en begrijpelijkerwijze op zoek ging naar voedsel, zagen de baasjes van de schapen zich genoodzaakt om, naast het opruimen van een kadaver van één dier en het verzorgen van de vreselijke bijtwonden bij vijf andere, een van hun geliefde dieren te euthanaseren. Het arme beestje lag opengescheurd, deels opgepeuzeld te zieltogen. Hoe verschrikkelijk moet het zijn om levend te worden opgegeten? De eigenaars van de dieren, die de beestjes dag in dag uit met liefde en goede zorgen omringen, niet uit winstbejag maar uit liefhebberij, zijn daar het hart van in, en de overlevende schapen zijn nu doodsbang. Dit soort van leed, beste mensen, kan niet eenvoudig worden weggenomen met een financiële vergoeding. Het kan zelfs helemaal niet worden opgelost.
Daarom stellen wij ons ernstige vragen bij de hoerastemming die bewust gecreëerd werd onder vrienden van het ecosysteem. Schapen hebben toch net als alle andere dieren recht op onze liefde en goede zorgen? Roepen jullie dan ook ‘hoera!’ als deze onschuldige beesten geterroriseerd worden door een roofdier? Telt hun leed dan niet meer mee, en het leed van de mensen die van hen houden en hun lijden nu met lede ogen moeten aanzien, omdat er een sfeer gecultiveerd wordt waarin de wolf als het hoogste goed wordt beschouwd, iets wat überhaupt onmogelijk zal blijken in een dicht bewoond en sterk gecultiveerd Vlaams landschap?
Zeg alstublieft niet: ‘Ophokken, die handel,’ want dat is in de praktijk niet altijd haalbaar, en ‘blijf in uw kot’ is voor een schaap net zo vervelend, indien al nietvervelender, als voor ons, mensen, en we weten toch ook wat dat betekent ondertussen. Bovendien, dames en heren politici, als u denkt deze geforceerde restauratie van ons ecosysteem een financieel duwtje in de rug te moeten geven, bedenk dan dat, zoals eerder gezegd, dit niet alles of in veel gevallen zelfs niets oplost, en dat het kostenplaatje wel eens uit de pan zou kunnen swingen op termijn, want wat willen we? Hele roedels van een roofdier in een sterk verstedelijkt gebied? Carry on, coyote? Lang leve de lynx? Mag de bruine beer ook terugkomen? Als u die hun maaltijden allemaal wil vergoeden, of daar overal reservaten voor gaat aanleggen, de belastingbetaler zal er u dankbaar voor zijn.
Maar voor ons is het ondertussen onbegrijpelijk geworden: om één katje niet te laten euthanaseren, komt het hele apparaat in stelling, van Gaia tot de diensten van minister Weyts, met recht en rede misschien, maar als schapen lijden, gestresseerd zijn, soms zelfs een miskraam ondergaan, omdat in hun kudde een soortgenootje levend verscheurd wordt, zonder verdoving opengereten en in onnoemelijk leed achtergelaten, roept iedereen ‘Hoera! Een wolf! Welkom!’ Begrijpen wie begrijpen kan, maar ons lijkt het vooral nogal hypocriet, en ook een beetje meedogenloos voor andere mensen, uit onze eigen kudde".