Na een zeer druk internationaal dressuur- en springweekend, waarin onze Belgische atleten verschillende overwinningen en top 5 en 10 plaatsen behaalden en zich nu al focussen op de volgende wedstrijden, geven we vandaag het woord aan een jonge Belgische dressuuramazone.
Zij toonde dit weekend haar kwaliteiten en doorzettingsvermogen na een zeer moeilijke periode.
Eerst en vooral wil ik Equnews bedanken voor dit interview en de opvolging van de laatste CDI in Opglabeek, wij "de dressuurruiters", hebben dikwijls het gevoel dat we op de tweede plaats staan na de springsport, jullie bewijzen dat dit niet zo is door de artikels die jullie tijdens het CDI hebben gepubliceerd.
Ik heb net mijn eerste internationale wedstrijd in Opglabeek gewonnen en toch kwam ik 15 dagen geleden uit het ziekenhuis, ernstig getroffen door dit verdomde virus. Tien meter lopen was een echte beproeving, ik dacht echt dat mijn seizoen, al voorbij was voor het nog moest beginnen. Ik was echt bang dat ik niet meer zou kunnen sporten zoals vroeger. Mijn fysieke conditie komt langzaam terug, maar ik denk dat het nog wel even zal duren. Bescherm jezelf, wees echt voorzichtig, het overkomt niet alleen anderen.
Ik ben sinds 19 januari 16 jaar oud, en als ik vandaag met jullie over mijn ruiteravontuur mag praten, dan is dat vooral om aan alle jonge ruiters te bewijzen dat je niet uit een grote stal van bij de geboorte hoeft te komen om goede resultaten in een ruiterdiscipline te behalen en ik wil mijn reis met jullie delen.
Ik was amper 3 jaar oud en en sprak zelfs nog niet goed toen mijn vader me meenam naar een Portugese paardenboerderij vlakbij ons huis. Ze organiseerden zomercursussen voor kinderen vanaf 4 jaar, helaas was ik net te klein, maar mijn vader bleef aandringen en uiteindelijk mocht ik toch meedoen. Mijn eerste herinnering, met betrekking tot paarden, zijn de boxen van de hengsten waar ik binnen ging, zonder me bewust te zijn van de gevaren. Ik ben daarna lid geworden van een ponyclub en vervolgens van een manege, maar ik verwachtte meer. Ponyrijden in één rechte lijn was niets voor mij, ik was gedemotiveerd en ik ben zelfs even gestopt met paardrijden. Daarom vind ik dat er meer belang moet worden gehecht aan kwalitatieve initiaties en opleiding van jonge ruiters. Ik ben er zeker van dat er veel talent zit in alle clubs in België, maar ze zullen niet altijd opgemerkt worden.
Mijn vader is gepassioneerd door dressuur, ik herinner me de vele avonden die we doorbrachten met kijken naar video's van Anky Van Grunsven, keer op keer. We hebben de 2006 Wereldruiterspelen kür honderden keren bekeken op Youtube. Ik probeerde te tennissen, dansen, badminton, tekenen, knutselen...maar dat was eerder rampzalig 😊
Mijn verlangen om te rijden was nog altijd aanwezig, ik volgde privélessen in een dressuurstal in het oosten van België en we kochten mijn eerste pony Bella Vita du Jade, een dressuurpony in de Familiefokkerij van Francis Carlens, élevage Du Jade.
Ik begon mee te doen aan regionale en communautaire dressuurwedstrijden bij de GEPL met veel succes, de overwinningen volgden elkaar elk weekend op, maar ik wilde verder gaan. Toen ik 11 was, belandde ik bij Carmen De Bondt, ik herinner me mijn eerste les, ze was wanhopig! Ze zei meteen vanaf het begin: wedstrijden zijn nu voorbij,... je zult eerst veel moeten werken, lichamelijk fit worden en goed leren rijden voordat je weer aan wedstrijden begint! Ik werd geprikkeld door die uitdaging en met de onvoorwaardelijke steun van mijn ouders lanceerden we onszelf in een andere dimensie. 3 uur reizen 3 keer per week om te gaan trainen, om te studeren, om mijn huiswerk te maken, om dutjes te doen, ik spendeer een groot deel van mijn leven in de auto en de rekensom hiervan is eigenlijk wel grappig, 260 000 km in 5 jaar of 2160 uur doorgebracht met mijn vader of mijn moeder op de baan om te gaan trainen bij Carmen De Bondt.
Twijfelen jullie nog aan mijn motivatie?
Gedurende 6 jaar zijn er veel teleurstellingen en momenten van hoop geweest, maar ik heb altijd kunnen vertrouwen op mijn coach Carmen.
Zij adviseerde mij een voedingsdeskundige, een sportcoach, een levensstijl zoals de grootste atleten die kennen en ik kan u zeggen dat het op 14-jarige leeftijd niet altijd gemakkelijk was, maar dankzij al die dingen kun je op een andere manier van kleine successen leren genieten! Het is ook een boodschap die ik vandaag wil doorgeven, keer je trainer of je coach niet de rug toe als het eens niet goed gaat, het gras is nooit groener elders .... het is aan jou om eerst jezelf in vraag te stellen!
Uiteindelijk na twee en een half jaar trainen, zonder wedstrijden, zei Carmen tegen me ; We kunnen op wedstrijd gaan, je bent klaar.... Uhhh klaar om te leren wat een nederlaag is .... En ja, het begin was niet fantastisch, maar ik gaf niet op. Toen ik 14 was, ontmoette ik Borneo, een heel speciale pony, maar met een enorm groot hart. Ik sloot het seizoen af met de titel van vice-kampioen van België en we starten dit seizoen opnieuw met wedstrijden. De ponyjaren zijn fantastisch en ik wil er nog even van genieten voor ik 17 word.
Het voordeel van met je coach in vertrouwen te werken is dat je altijd een voorsprong hebt en de toekomst voorbereidt. Anticiperen is belangrijk en dat hebben we gedaan toen we Escape, mijn huidige paard, kochten toen hij 10 jaar
was, met als doel de overgang pony-paard in 2 jaar te maken.
Het voordeel van met je coach in vertrouwen te werken is dat je altijd een voorsprong hebt en de toekomst voorbereidt. Anticiperen is belangrijk en dat hebben we gedaan toen we Escape, mijn huidige paard, kochten toen hij 10 jaar oud was,met als doel de overgang pony-paard in 2 jaar te maken.
Ik begon de FEI juniorenwedstrijden in februari 2020 met hem, 6 maanden later waren we op de Europese kampioenschappen in Hongarije. Ik ben mij ervan bewust dat het voor een amazone een ongelooflijke unieke kans is om aan deze grote wedstrijden te mogen deelnemen. Het is verslavend, het maakt dat je steeds verder wilt gaan, nog harder wilt werken, steeds beter je best wilt doen.
Met mijn ouders en mijn coach zijn we al aan het nadenken over de toekomst zoals de Young Riders en daarna... Ook al ben ik vandaag pas 16 jaar en heb ik nog 2 goede jeugdseizoenen om met trots de Belgische kleuren te dragen op het hoogste niveau, we moeten anticiperen. Ik zal je een primeur geven, ik praat hier nooit over, maar ik heb in mijn achterhoofd een gebeurtenis die zal plaatsvinden in Los Angeles in 2028. Als ik zie hoe ver ik in 5 jaar ben gekomen, zeg ik tegen mezelf dat ik het over 7 jaar en met een beetje of heel veel geluk misschien wel kan halen.
Met de steun van de LEWB krijg ik de kans om deel uit te maken van de sportbeloften van de Adeps, wat mij veel studiemogelijkheden geeft om te trainen en deel te nemen aan internationale wedstrijden, maar mijn eerste baan is en blijft een student. Studeren en een toekomst veilig stellen is erg belangrijk voor me. Ik ben er zeker van dat paardrijden op een zeer hoog niveau kan worden beoefend met een goede baan ernaast. Je hebt het begrepen, ik droom er niet van om professionele amazone te worden maar wel om zo snel mogelijk op het hoogste niveau te rijden.
Ik ga toch afsluiten 😊 Ik wil van deze kans gebruik maken om mijn ouders te bedanken die een levenskeuze voor mij hebben gemaakt en mijn zus die ook paardrijdt.
Ik wil ook mijn coach Carmen bedanken die een zeer belangrijke plaats in mijn leven inneemt. Het mooie sportieve avontuur dat ik elke dag beleef, leef ik voor 100% in familieverband, het is ook een van de sleutels tot de kleine successen die komen.
