Het toegankelijk maken van Vlaanderen staat voortaan op Michèle George haar agenda. George, zesvoudig Paralympisch medaillewinnares, is het nieuwe hoofd van INTER, het Vlaamse Agentschap voor Toegankelijkheid. De zesvoudig Paralympisch medaillewinares werd na een ongeval met een paard aan een rolstoel gebonden. Sindsdien ondervindt ook zij de ongemakken die 'simpele' taken met zich kunnen meebrengen voor mensen met een beperking.
Bij ochtendgloren zit Michèle George (49) op haar paard. “Een ongelofelijk gevoel”, zegt ze. “Mijn paard en ik, helemaal alleen, als iedereen nog slaapt.” Elke dag, klokslag 5 uur. Discipline moet je de amazone niet leren. Ze doet het al jaar en dag zo. “Ik doe iets volledig of ik doe het niet.” Met succes, met vijf gouden medailles en één zilveren, op de Paralympische Spelen van achtereenvolgens Londen, Rio en Tokio, als prachtig resultaat.
Eerst trainen, dan werken. Want ook op dat vlak is Michèle George dus brandend ambitieus. Ze is directeur van een academy die talenten omschoolt voor de industrie van morgen. En deze week voegt ze nog een nieuwe titel aan haar curriculum vitae toe: die van voorzitter van het Vlaams Agentschap voor Toegankelijkheid - kortweg INTER. Het doel: de toegankelijkheid van Vlaanderen naar een hoger niveau tillen. “Ik wil drempels verlagen - letterlijk -, toiletten toegankelijk maken, deuren breed genoeg hebben... Ik wil partijen samenbrengen, horeca, musea, scholen mobiliseren (op dreef, red.). Mensen inspireren en overtuigen.”
Calvarietocht
George weet waarover ze spreekt. Toen op een winterdag in 2008 een van haar paarden zo fel schrok van een windstoot, kreeg ze een trap en werd ze door het jonge dier meegesleurd. Michèle George belandde in een rolstoel. Haar knie werd verbrijzeld en bij een van de verschillende operaties die op het ongeluk volgden, raakte Michèle verlamd. Haar rechterbeen werd gered, haar linker bleef een zorgenkind met 15 jaar geleden een hard verdict: een rolstoel, levenslang. De amazone legde zich er niet bij neer. Ze vocht, leerde terug recht staan, stappen én paardrijden. “Maar in die zes maanden in een rolstoel werd ik wel geconfronteerd met steden, gebouwen, voetpaden die ineens niet meer zo toegankelijk waren zoals ik het voorheen had gekend. Winkelen? Dat was een calvarietocht. Ik herinner me een dag in Brugge, mijn twee kinderen waren toen nog piep, en ik geraakte een winkel gewoon niet binnen. Het is choquerend, te moeten zeggen dat mama niet mee naar binnen kan. Naar het toilet gaan? Laten we dat niet als normaal beschouwen voor mensen met een beperking. Daar kan je amper draaien met een rolstoel. Je krijgt je handen niet gewassen.”
Michèle George en minister van Gelijke Kansen Bart Somers (Open Vld), onder wiens vleugels het Agentschap voor Toegankelijkheid zit, leerden elkaar enkele jaren geleden kennen in de nasleep van de discussie over gelijke lonen voor Olympische en Paralympische atleten. Toen de minister met het voorstel kwam om de amazone tot gezicht, ambassadeur én voorzitter van de Raad van Bestuur van INTER te benoemen, twijfelde ze geen seconde. “Wat was, was, maar wat er komt, daar kunnen we nog zoveel verschil maken. Ik heb het zelf nooit echt als een gebrek aan respect ervaren toen ik in mijn rolstoel ergens niet binnen raakte. Het was meer een frustratie. Maar nu ik het met ouder worden vanuit een andere hoek bekijk... Soms is die hoogte (houdt haar duim- en wijsvinger een kleine vijf centimeter uiteen, red.) al te veel voor mensen met een beperking om ergens te geraken. En om deel uit te maken van een groep. Want soms zorgt vijf centimeter ervoor dat mensen niet met hun vrienden naar de opera of naar een museum kunnen. Dat mogen we toch niet laten gebeuren? Het gaat overigens niet alleen over mensen in een rolstoel, hé. Het gaat over blinden, over doven, mensen met een rollator en een stok, evengoed ouders met een kinderwagen. Ook ik moet vandaag nog oppassen voor drempels. Als ik wandel, kijk ik voortdurend waar ik mijn voet zet. Ben ik te druk aan het praten en merk ik een kleine drempel niet op, dan lig ik op mijn neus.”
All the way
En dus staan - naast zich klaarstomen voor de Paralympische Spelen van Parijs en hopelijk nog die van LA in 2028, overigens - heel wat werkpunten op de agenda van de kersvers voorzitter. Zo wil INTER ‘Universal Design’ implementeren in elke technische opleiding. Van architecten tot burgerlijk ingenieurs of binnenhuisarchitecten: “Als er al aan de basis alleen maar gebouwen ontworpen worden die vanzelfsprekend met toegankelijkheid rekening houden, komen we al een eind ver.” De minister hoopt alvast dat met een aanstuurder als George de decanen en rectoren er extra vaart achter zetten.
Verder komt er ook een toegankelijksheidscertificaat. Iedereen die een openbaar gebouw wil verbouwen of renoveren, zal binnenkort aan een aantal voorschriften met betrekking tot toegankelijkheid moeten voldoen. “Mag ik onbeperkt dromen, dan ga ik all the way uiteraard (lacht), maar een verlaagde drempel is al een heel simpel voorbeeld. Geen enkele winkel- of horeca-uitbater kan toch tegen de toegankelijkheid van zijn zaak zijn? Ik wil zoveel mensen warm krijgen, dat niemand op de duur nog kan achterblijven.”
Bron: HLN
