Omwille van de huidige Coronamaatregelen zijn er in België enkel wedstrijden voor professionelen toegelaten en in Nederland mag er zelfs helemaal niet gesprongen worden. In de praktijk is het voor Nederlandse ruiters die paardrijden als beroep hebben wel mogelijk om de grens over te steken om daar aan wedstrijden deel te nemen terwijl dit voor anderen niet mogelijk is. Daarom zoomen we in onze nieuwe serie 'het leven als amateur' in op enkele verhalen van onze lezers die niet professioneel aan de slag zijn. Hoe ervaren jullie de Corona-pandemie en hoe hard staan jullie te popelen om weer van start te mogen gaan? Vandaag ligt onze focus op de ponyruiters...
Dat de Corona-pandemie en de maatregelen die daarbij horen vooral zwaar zijn voor de jeugd, werd door verschillende media al meermaals uitgelicht. In een open brief werd er op onze website al door een jeugdamazone gevraagd om snel versoepelingen door te voeren aangezien het voor de jongsten onder ons vaak moeilijk is om de motivatie te behouden. Een groep die het extra zwaar de verduren krijgt, zijn de ponyruiters. De ponytijd is immers al erg kort en zij zien nu een groot deel van de 'mooiste tijd' in het water vallen.
"Dat het kriebelt bij de amateur, is duidelijk. In de eerste lockdown waren er heel veel onbekende elementen, wat een grote onzekerheid met zich meebracht. Niemand wist hoe er precies gehandeld moest worden. We staan nu echter al bijna een jaar veder dus wat mij betreft zou er ondertussen al wat meer mogelijk moeten zijn dan pakweg een jaar geleden", gaat de moeder van een ponyruiter van start. "Na de eerste lockdown dachten we dat het voor onze dochter tijd werd voor een grotere pony. Ze had met haar B-pony het hoogst haalbare in het springen en dressuur bereikt en na enige tijd zoeken vonden we een fantastische C-springpony. De wedstrijden waren weer opgestart, iedereen was gemotiveerd om er wat moois van de maken. Verenigingen deden hun best op wedstrijden te organiseren, ruiters waren gemotiveerd. De pret was echter van korte duur. In oktober werd de wedstrijdsport weer stilgelegd, we hoopten uiteraard dat dit voor een korte periode zou zijn maar ondertussen weten we natuurlijk beter".
"Ondertussen werd er bij ons thuis fanatiek getraind en dat verliep allemaal voorspoedig. Omdat er net over de grens trainingswedstrijden georganiseerd mochten worden, konden we toch de nodige ervaring opdoen. De combinatie rijdt inmiddels succesvol op Z-niveau en dat is nu precies waar het schoentje gaat wringen. Ze springen wel op Z-niveau, maar zonder winstpunten in Nederland. Omdat we slechts enkele maanden officieel konden starten in de klassering bij de KNHS L+4. Er zijn een heleboel ruitertjes die fanatiek hebben getraind en echt wel niveau twee of hoger aankunnen maar zijn moeten, zoals het er nu uitziet, eerst vol voor hun winstpunten gaan rijden (in Nederland wordt er met een ander systeem gewerkt, ruiters moeten eerst een aantal 'winstpunten' behalen voor ze een rubriek hoger van start mogen gaan). Dit betekent dat onze dochter, die in België naar een hoger niveau is doorgegroeid, weer een stap terug zal moeten nemen om waarschijnlijk pas over een jaar, er zijn immers tien foutloze rondjes vereist om een klasse te mogen klimmen, weer op haar huidige niveau te staan. De ponytijd is al erg kort en ik vind het erg jammer dat de huidige generatie niet ten volle van deze tijd kan genieten; Ze verliezen immers (minstens) een jaar en dat is uiteraard erg jammer", besluit ze.
Mathieu Goudezeune, een Belgische ponruiter beaamt dit: "Eigenlijk begon voor mij de pech vorig seizoen al toen ik tijdens mijn eerste wedstrijd na de lockdown mijn arm brak. Mijn paard en pony stonden helemaal klaar om van start te gaan en door die val werd ik letterlijk en figuurlijk met mijn voeten op de grond gezet. Interessant om erbij te vermelden is dat ik vorig jaar zestien ben geworden en dat dit dus sowieso mijn laatste seizoen bij de pony's was. Door Corona werd dit 'laatste seizoen' al ingekort en door de breuk in mijn arm stond ik noodgedwongen nog vijf weken extra langs de kant. Toen alles eindelijk hersteld was, heb ik nog enkele mooie resultaten kunnen behalen. Helaas was het buitenseizoen toen zo goed als afgelopen. Ik vestigde echter al mijn hoop op het indoorseizoen: ik besloot aan de selecties voor Jumping Mechelen deel te nemen om mijn ponytijd toch nog op een mooie manier te kunnen afsluiten. Na twee selecties stond ik in de voorlopige top 15 wat betekende dat ik goed op weg was om in de Nekkerhal te mogen rijden. Helaas strooide Corona opnieuw roet in het eten: de wedstrijden werden opnieuw stil gelegd. Ik heb mijn pony ondertussen moeten verkopen omdat het winterseizoen niet meer zou opstarten voor amateurs. Ik had zo graag van mijn laatste ponyjaar een topjaar willen maken met mooie resultaten maar door Corona heb ik dit niet kunnen waarmaken. Toch wil ik iedereen in dezelfde situatie aanmanen om de moed niet te verliezen om te blijven trainen zodat je, eenmaal de wedstrijden weer van start gaan, helemaal klaar bent om weer mooie resultaten neer te zetten", besluit hij.
Wil jij je verhaal ook vertellen? Mail dan zeker naar redactie@equnews.be !