Beste vrienden, collega’s, heren en dames van de pers.
Sinds mijn zesde rij ik al met een paard … 46 jaar lang heb ik mijn sport beoefend met vallen en opstaan, met tegenslagen en successen. De sport heeft mij alles gegeven … maar ik heb er hard voor moeten knokken en daarom ben ik ook zo fier op mijn carrière.
Vandaag is het tijd om de fakkel definitief door te geven en te stoppen met mijn actieve carrière als sporter. Nicola en Olivier hebben al fantastische dingen getoond maar zij hebben nog een lange weg af te leggen. Met Thibault en Anthony heb ik nog twee zonen die aan hun weg aan het timmeren zijn. Samen met mijn echtgenote Veronique wil ik onze zonen steunen en met raad en daad bijstaan in hun carrière.
Dankjewel aan iedereen die mij gesteund heeft in mijn carrière. Dankjewel aan mijn collega’s, dat zij vandaag hier zijn betekent veel voor mij ... Misschien ben ik dan toch niet zo’n moeilijk iemand.
Dankjewel aan de journalisten om over mijn prestaties en onze sport verslag uit te brengen.
Ik zou graag al mijn paardeneigenaars bedanken die mij altijd goede paarden bezorgd hebben alsook de sponsors die mij in mijn carrière gesteund hebben.
Dankjewel aan mijn vrouw en kinderen en niet in het minst, dankjewel aan mijn ouders die mij de kans gegeven hebben om deze carrière uit te bouwen.
Nadat Ludo Philippaerts zijn afscheid had aangekondigd antwoordde hij op enkele vragen van zijn woordvoerder.
Vanwaar de beslissing om nu te stoppen?
Het is een moeilijke beslissing maar het spookte al een tijd door mijn hoofd. Na de oogblessure van Challenge tijdens het EK in Herning hebben we samen terug gevochten. Challenge had het moeilijk, stond een tijdlang in de kliniek met een oogblessure en dat knaagde aan mij. De twijfel nam toe. Stop ik, doe ik door.
Samen raakten we er uit en in het voorjaar van 2014 namen we opnieuw deel aan wedstrijden. De microbe beet mij opnieuw en in Rome won ik samen met Challenge en mijn zoon Nicola de landenwedstrijd. Eén week later reisde ik met Challenge af naar Zwitserland en won ik de kwalificatieproef van de Grote Prijs van Sankt Gallen. We waren helemaal terug!
De volgende wedstrijd was in Fontainebleau. Iedereen weet intussen hoe het daar is verlopen. Ik ben gevallen, een val die abrupt een einde maakte aan een carrière van 46 jaar. Tien dagen later heb ik deelgenomen aan de jumping van Bergen maar het ging niet meer. Ik ben naar huis gereden en aan mijn vrouw verteld dat ik nooit meer zou rijden. Ik heb die beslissing niet meteen kenbaar gemaakt en heb er heel goed over nagedacht. Sinds kort ben ik er uit, ik stop als topsporter en dat wou ik vandaag meedelen tijdens een persconferentie. Ik sluit niet uit dat als er nog eens een paard moet getest worden ik nog eens deelneem aan een kleine jumping, al is dat niet meteen het plan. Maar topsport is definitief voorbij.
Als je terugkijkt op je carrière, ben je dan een tevreden man?
Absoluut! Maar ik heb niets cadeau gekregen. Ik heb er hard voor moeten knokken en net daarom ben ik zo fier op mijn prestaties. Op mijn twaalfde werd ik provinciaal kampioen bij de LRV. Nadien volgden nog drie nationale titels in dressuur en twee in springen. Op mijn 23 stapte ik over naar het internationale circuit.
Vergeleken met mijn zonen is dat zeer laat. Nicola won op zijn 19e de Jumping van Falsterbo en vorig jaar won hij op zijn 21e zijn eerste wereldbekerwedstrijd ooit. Hetzelfde voor Olivier die op zijn 19e de GP van Spruce Meadows won.
Mijn eerste internationale wedstrijd reed ik in Brussel. Datzelfde jaar reed ik met Alkenaar mijn eerste wereldbekerwedstrijd ooit in Antwerpen waar ik achtste eindigde. Mijn eerste grote zege kwam er in 1988 toen ik met Darco de wereldbekerwedstrijd in Londen won. In totaal heb ik 7 wereldbekerwedstrijden gewonnen waaronder twee keer voor eigen volk in Mechelen. Dat gebeurde in 1991 en in 2008. Ik werd ruim 130 keer geselecteerd voor de Belgische ploeg en won, samen met mijn ploegmaats, 10 landenprijzen. Tel daar nog 4 Olympische Spelen bij, waar ik twee keer net naast een medaille grijp, en 6 nationale titels op 6 verschillende paarden. Grote kampioenschappen waren niet echt mijn ding, op het EK van 2001 na waar ik Arnhem met Otterongo zilver win. Eerlijk, ik denk dat ik in al die jaren een mooi palmares bij elkaar gesprongen heb.
Een carrière van 46 jaar is niet niks. Ik heb mijn kinderdroom kunnen realiseren en van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Ik heb alles van nul opgebouwd en werd altijd gesteund door mijn ouders. Maar, ik kreeg het niet cadeau, ik moest er voor werken. De handel van paarden was steeds in functie van de sport. Eerst voor mijn eigen carrière en nadien ook voor de carrière van mijn kinderen. Op het moment dat ik nog volop bezig was met mijn eigen carrière als sporter begonnen mijn kinderen harder en harder tegen de deur te kloppen. Dat ik samen met hen heb kunnen rijden én resultaten heb kunnen behalen was fantastisch.
Was Darco het paard van je carrière?
Met Darco is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Samen wonnen we 2 wereldbekerwedstrijden en trokken we in 1992 naar de Olympische Spelen. Met Fidelgo won ik voor het eerst in Mechelen wat ik 17 jaar later nog eens deed, maar dan met Winningmood van de Arenberg. Met Otterongo won ik in 2000 de Masters in Berlijn en reden we één jaar later naar zilver tijdens het EK in Arnhem. Jammer van de vierde plaats op de Spelen in Sydney. 4 jaar later lukte het me ook niet met Parco. Dat is jammer. Tegenslagen maar ook vreugde want met Parco won ik in 2001 de landenprijs is Aken, twee wereldbekerwedstrijden in 2001, twee wedstrijden van de Global Champions Tour, de finale van de Global Champions Tour in 2006. Mijn laatste toppaard met wie ik succes geboekt heb is Challenge van de Begijnakker. Derde in de GP van Spruce Meadows, een wedstrijd die gewonnen werd door Olivier. Twee Philippaertsen op het podium, het was een memorabel moment. We wonnen de landenprijs in Rome in 2014 en we verloren samen de landenprijs in Aken in 2013. Ik mocht één fout maken. De eerste fout kwam snel, de tweede op de allerlaatste hindernis. Dat was een ontgoocheling want het was me eerder al eens overkomen in Aken 2003.
Je stopt als actieve sporter maar veel tijd voor ontspanning zal er niet zijn.
Neen, ik denk het niet. Zoals ik al zei gaat vanaf nu al mijn aandacht naar mijn kinderen, zowel familiaal als professioneel. Olivier en Nicola hebben al prachtige resultaten behaald maar de resultaten moeten constanter worden. Het is ook niet altijd makkelijk voor hen omdat de naam Philippaerts soms zwaar weegt, al moet ik zeggen dat mijn zonen sterk genoeg zijn en zich niet gauw uit hun lood laten slaan. De tijd die ik vroeger in trainen stak zal ik nu in hun carrière steken te beginnen met wat raad en uiteraard proberen om hen van goede paarden te voorzien.
Mijn carrière eindigt vandaag. Ik heb niet echt afscheid kunnen nemen van het publiek, vandaar dat we eind van het jaar nog iets doen tijdens Jumping Mechelen. Dat is toch altijd een beetje mijn jumping en mijn publiek geweest. De uitzinnige sfeer bij mijn zege in 1991 blijft me altijd bij. Hadden ze gedurfd, de fans hadden de Nekkerhal afgebroken. Ik heb nooit zo’n intens, gek, dol, gelukkig moment meegemaakt als toen al moet ik zeggen dat, bij mijn tweede zege in 2008 in Mechelen, het dak er ook haast af ging.
Weetjes en cijfermateriaal carrière Ludo Philippaerts.
In zijn LRV-periode werd Ludo in het totaal 3x nationaal kampioen in dressuur en 2x in springen, in de zwaarste reeksen.
Start internationale carrière in 1986 in Brussel. De eerste wereldbekerwedstrijd volgde datzelfde jaar in Antwerpen waar Ludo met Alkenaar als 8e eindigde.
Van 1988 tot en met 1993 reed Ludo Philippaerts met Darco waarmee hij in 1988 in Londen zijn eerste wereldbekerzege won.
Ludo Philippaerts nam 4 keer deel aan de Olympische Spelen. 1992 in Barcelona, 1996 Atlanta, 2000 Sydney en 2004 Athene.
7 keer verdedigde hij de kleuren van ons land tijdens het EK. In 2001 won hij zilver in Arnhem.
Ludo Philippaerts won 6 nationale titels en dat met 6 verschillende paarden. Daarnaast waren er ook nog tal van ereplaatsen. 2x 2de, 1x 3de, 2x 4de en 1x 5de.
7 wereldbekerzeges prijken op het palmares van Ludo Philippaerts. De eerste in 1988 (Londen) en de laatste in 2008 (Mechelen). Daarnaast zijn er nog 2 wereldbekerzeges in Rusland, van een mindere categorie. De ereplaatsen in de wereldbeker willen we u ook niet onthouden. 10x 2e, 10x 3e. In de wereldbekerfinales resulteerde dit in een 5e, 7e en een 9e plaats.
7 wereldbekerzeges : Londen (1988), Den Bosch (1989), Mechelen (1991), Oslo (1995), Bordeaux (2001), Bercy (2001), Mechelen (2008).
Ludo nam deel aan +/- 130 Landenprijzen, waarbij 10x winnaar met het team
