Ze groeide op in een familie met een hart voor paarden. Ze leerde rijden op haar eigen manier, de oude en harde manier: zonder zadel. Claire Heye staat nu bekend als de (strenge) dame die niet alleen op het secretariaat maar ook aan de zijkant van de piste de ruiters in het gareel houdt. “Ik hou van paarden. Daarom wil ik ook de stem van het paard zijn. Ik ben er niet om mensen op de vingers te tikken, maar om de paarden te beschermen...”
Op de rug van een witte pony-hengst, zonder een zadel... zo leerde de Oost-Vlaamse ‘madam’ paardrijden. “Het was een echte bandiet, die pony,” lacht ze. “Zijn lange manen gebruikteik als grip om te blijven zitten. Dat was echter buiten mijn vader gerekend. Die zette er het scheerapparaat in zodat ik op gevoel en zit gedwongen werd te leren rijden. De tientallen keren vallen en opstaan evolueerden al snel naar pony koersen, koets rijden en op latere leeftijd, met zadel weliswaar, reed ik HROV en LRV wedstrijden.”
“Ik heb altijd een heel mooie jeugd gehad tussen de paarden”, vertelt Claire. Zo verdiende ze samen met haar papa een centje bij met het beleren van moeilijkere paarden.“Paarden dat zit in mijn bloed. Het zijn ook zo’n mooie en lieve dieren. Wanneer ik zwanger was van mijn eerste kind reed ik zelf nog naar het goud tijdens het amazonekampioenschap. Hoewel ik initieel niet kon blijven zitten op een zadel, kreeg je me er later niet uit. Ik deed het allemaal. Een muur van 1.75m hoog of een crossparcours...”
Al die jaren combineerde ze de paardensport met een fulltime job in de familiale slachterij en later ook nog met twee kinderen. Wan- neer de slachterij enkele jaren later sluit, is de altijd bezige Claire voor het eerst thuis. Ze besluit haar te focussen op haar kinderen, die dan ook hun intrede maken in de paardensport. Op die manier stonden momenten bij de paar- den vanaf toen gelijk aan quality-time met het gezin.
Zonder vertrouwen, beter de voeten op de grond
“Als je te veel begint na te denken over wat er kan mislopen, blijf je er beter af”, concludeert ze. “Een paard voelt die spanning en onzeker- heid, en daar doe je meer slecht mee dan goed. Het moment dat ik besefte dat ik geen volle vertrouwen meer had in het paardrijden zelf, ben ik ook meteen gestopt. Maar dat wil niet zeggen dat ik stopte met de paarden an sich. Ik wilde misschien liever met de voeten op de grond staan, maar dan wel tussenin de paarden.” Zo ging Clire telkens mee met haar kin- deren op wedstrijd. En toen ze voor een HROV wedstrijd extra helpende handen nodig hadden, stond ze onmiddellijk klaar. “Dit was de start van mij ‘nieuwe’ carrière in de sport...” lacht ze. Haar ondersteunende rol aan de sport vervult nu ruim 20 jaar met hart en ziel.
Boeken schrijven!
Op al die jaren maakte ze heel wat mee. Claire zag de paardenwereld vanop de voorste rij in volle tuigen groeien. Ze was er toen er nog met kaartjes gewerkt werd om in te schrijven en is er ook nu tijdens de digitalisering. Zo was ze vroeger elke dinsdag en donderdag te vinden op HROV kantoor in Zwijnaarde, een tweede thuis die ze door de digitalisering af en toe wel mist. Ik snap niet dat je nu zomaar een licentie kan kopen! Toch is Claire positief over de digitale veran- deringen. “Het is een evolutie die we te danken hebben aan Glenn Maes. We moeten als sport mee met de tijd en de digitalisering is een positief verhaal. Het zorgt niet alleen voor een eenvoudigere administratie, maar ook voor een professioneler imago.
Wat ik wel soms moeilijk kan vatten is dat sommige acties nog steeds even duur zijn, desondanks die digitalisering. Neem nu bij- voorbeeld je internationale kandidatuur. Dat is letterlijk één knop indrukken. Onverantwoord dat de federatie dat aan 28 euro doorfactureert. De algehele werking van de sport moet betaald worden, maar je moet de kosten ook kunnen verantwoorden. Helaas kan je die 28 euro niet in evenredigheid zetten met het werk dat er- voor moet gebeuren...”
Claire zag ook ruiters (op)groeien en gefokte paarden op latere leeftijd terugkeren. Zo was ze er bij toen Gilles Thomas zijn eerste sprongen maakte in de sport. “Als ik die nu zie rijden, krijg ik het onmiddellijk warm”, vertelt ze. De paardensport voelt voor haar aan als één grote familie. Het center? Dat is het paard!
Een paard zien als meer dan een middel om sport te beoefenen, dat is voor Claire het belangrijkste. Om paarden te rijden moet je ze kun- nen begrijpen en aanvoelen. “Ik kan het niet laten, maar het valt me op dat veel mensen in onze sector minder en minder een paard kun- nen lezen. Is dat omdat ze er de tijd niet voor nemen? Omdat ze het nooit geleerd hebbe? ... Feit is dat dit mijn functie als steward belangri- jk maakt. Ik ben de stem van de deelnemer die geen stem heeft, namelijk het paard.” Ruiters vergeten dat het paard de echte atleet is van deze sport. Vooral agressie naar het paard toe, na bijvoorbeeld een slechte ronde of gewoon omwille van een miscommunicatie is uit den boze!
Als het paard enkele fouten maakt, krijgt dat het vaak te verduren bij het verlaten van de piste. “Dan komen ze buiten en slaan ze al hun frustraties weg op het paard, maar die heeft op dat moment geen idee wat het fout gedaan heeft. Het is dan toch al te laat om je paard te corrigeren, welk nut heeft het dan”.
Jonge ruiters moeten leren beseffen dat een paard een wezen is met een eigen gedachte- gang en gevoelens, waarvan je het respect moet verdienen.
Een steward is de stem voor de atleet zonder stem... het paard! “De band tussen een paard en mens is iets uniek en geloof me een paard vergeet niet snel!”
Tranen in de ogen!
Dat een paard slim is besefte Claire maar al te goed toen ze een eigen gefokt paard jaren later op een wedstrijd terugzag.
“Als wij veulens fokken hebben wij de gewoonte om altijd de oogjes uit te kuisen. Dan wrijf ik eens links en rechts het vuil eruit. Toen ik op het Europees kampioenschap van de veteranen was, stond ik in de paddock wanneer ik hoorde dat een door mij gefokt paard de proef had gewonnen. Dankzij de jury en de ruiter mocht ik ook bij de prijsuitreiking aanwezig zijn. Toen ik naast het paard stond wreef ik zijn linker oogje uit, waarna er iets gebeurde wat ik omschrijf als een van de meest magische momenten van mijn carrière.” vertelt Claire geëmotioneerd. “Het paard draaide zijn hoofd en bood mij zijn andere oog aan. Dat was voor mij een teken dat hij het nog wist. Dat paard herkende mij na al die jaren en toonde het op zo’n mooie manier. Dan besef je dat een paard ook gevoel heeft en dingen onthoudt."
“Dat is nu echt een moment dat beschrijft hoe mooi onze sport is. Iedereen die in contact komt met paarden heeft het privilege de genegenheid van die dieren te mogen ervaren. Het is een sport waar je nederig dankbaar mag zijn dat paarden je toelaten in hun leven. Dat wordt soms over het hoofd gezien...”
De inzet om paarden te leren begrijpen is de laatste jaren sterk verminderd. “Het is een spijtige evolutie die we meemaken. Maar ik kan ze wel plaatsen. Vroeger rolde je in onze sport, hetzij via de LRV, hetzij via de federatie, omdat je familie had die ervaring had met paarden. Vandaag is het te eenvoudig geworden om, zon-
der kennis van paarden, de sport te betreden. Die laagdrempeligheid is positief voor de sector, maar ik weet niet zeker of die ook steeds positief is voor de paarden.”
“Er is een groot verschil tussen paardenmensen en mensen met paarden. De paardenmensen komen meestal uit een landbouwersfamilie die LRV rijden, waarbij clubverband centraal staat. Daar ben je één grote familie, met respect voor elkaar. Iedereen hielp elkaar, stond klaar voor elkaar en supporterde voor elkaar.”
Nu staan ruiters soms te applaudisseren als een andere ruiter een fout maakt!
...
HOU ONZE WEBSITE IN DE GATEN VOOR DEEL TWEE. Liever het ganse artikel meteen lezen? Abonnees van de Paarden Gazet lezen het eerst
Bron: de Paarden Gazet