Ines Van den Bosch is geen onbekende in het internationale circuit. De Limburgse amazone schreef al verschillende overwinningen op haar naam in onder andere Saint-Tropez, Knokke en Wolvertem. In 2018 viel ze tijdens een buitenrit van haar paard en draagt daar tot op de dag van vandaag nog steeds de gevolgen van. Ze begrijpt dan ook niet dat er nog steeds ruiters zijn die geen tok dragen tijdens het rijden en deelt hier haar ongezouten mening met ons.
Wanneer ik door Instagram verhalen scrol en op Facebook kijk, zie ik dat verschillende ruiters omwille van het mooie weer druk met hun paarden aan het werk zijn. Hoeveel geluk hebben wij met de zon en temperaturen sinds de quarantaine?! Heerlijk al die topruiters die met iedereen hun trainingsschema willen delen en ons laten zien wat voor gymnastiekoefeningen ze doen met hun paarden en zichzelf. Kijk naar Kent Farrington; what a guy! Het brengt de gehele community dichter bij elkaar en iedereen kan leren van iedereen. Prachtig! āØHet grootste deel van deze ruiters ā professionals, amateurs, kinderen, hobbyruiters,ā¦ - heeft netjes hun tok (en andere bescherming) op tijdens het rijden, wandelen en springen. Great job!
MAARā¦ Ik zie jonge ouders, jeugd, zelfstandigen, ā¦ wandelen, rijden en zelfs springen zonder tok. Ik vraag me dan af of deze mensen stilstaan bij het volgende: wat gaat er met jullie kids gebeuren als jullie (God forbid) twee weken op intensieve zorgen terecht komen? Wat gaat er door je geliefdes hoofd als je in een coma terecht komt? Wat gaat er met je paardenbusiness gebeuren als jij werkonbekwaam wordt, verlamd raakt of worst case, sterft? Wat gebeurt er met de paarden als er geen geld meer binnenkomt? Besef alsjeblieft dat je de rest van je familie, gezin en team door een hel laat gaan want er is niets zoān onzeker werkgebied als je hersenen. En laat ons eerlijk zijn: het ziekenhuis is op dit moment echt de allerlaatste plaats waar je terecht wil komen.Waarom blijven sommige ruiter dan toch zonder tok rijden? Ik kan de zware ongelukken van vrienden en kennissen niet meer op twee handen en voeten tellen. Ze komen telkens met een ander excuus. Excuses die ik ondertussen stuk voor stuk kan weerleggen terwijl ik vroeger āone of those peopleā was.
- "Ik heb net mijn haar gewassen, met tok op wordt dat veel te snel vettig": Koop haarnetjes. Kost helemaal niks en je haar wordt echt 75% minder snel vettig. Trust me, I know! En nog een gouden tip: droogshampoo!- "Oeps, vergeten": Maak er een gewoonte van om hem in standaard in je auto te leggen, of vrachtwagen (of weet ik veel waar), samen met je rijlaarzen. Beide zijn toch een standaard item van je outfit (of dat zou toch zo moeten zijn ;) )
- "Ik ken mijn paard, die is braaf": Ik dacht ook dat ik Donato goed kende. Tot ik na tien dagen mij ervan bewust werd dat ik wakker was geworden op de dienst Intensieve Zorgen lag met een schedelbreuk, hersenbloeding, hersenkneuzing, hersenschudding en gebroken rotsbeen. Not a walk in the park.
- "Ik zet de tok alleen op als ik ga springen": Mijn ongeval gebeurde toen ik gewoon ging wandelen met Donato. Helemaal niks geks!
- "Slechte gewoonte van mij": Maak er dan een goede gewoonte van om hem op te zetten. Eerst de tok, dan de rijlaarzen. Dan paard opzadelen. Echt, na 2-3 keer wordt dit al een gewoonte
- "Ik heb maar 1 tok en die houd ik voor wedstrijden": Ik snap dat het een kostelijk grapje kan zijn om twee tokken in bezit te hebben. Maar wil je echt gaan besparen op je veiligheid? Trust me, it is definitely worth the investment!
- "Ik kan goed genoeg rijden, mij gebeurt er niks!": Ik vind van mezelf dat ik ook goed genoeg kan rijden, maar kijk wat er met mij gebeurd is. En nogmaals: ik ging wandelenā¦
- "Het gevoel dat je 'stoer' bent": 10/20 jaar geleden was dit stoer jaā¦ Tijden zijn gelukkig veranderd. Je weet niet wie van welke leeftijd naar je op kijkt en ervan droomt om net zo goed als jij te worden. Zorg er dan ook voor dat je het goede voorbeeld stelt en zet die tok op als eerste wat je doet bij het binnenkomen van de stal.
Het leven met een hersenletsel is echt geen rozengeur en maneschijnā¦ Ikzelf heb dagelijks last van hoofdpijn, ik vergeet dingen: afspraken, woorden,ā¦ ik zeg hand als ik voet bedoel, ben sinds begin dit jaar deeltijds aan het werk omdat mān concentratielevel echt met 30-40% gedaald is, ik heb voor mezelf een dagelijks schema opgesteld met vaste tijd om op te staan, vaste tijd om te gaan slapen,... heb ik toch een feestje of iets dergelijks in het weekend, moet ik al plannen vanaf woensdag om er zeker van te zijn dat ik genoeg rust gehad heb,ā¦
Het moeilijke aan een hersenletsel is het feit dat niemand iets ziet aan de buitenkant: ik heb geen blauwe plekken, geen gips, geen brace. Niks aan mij laat jou zien dat er iets ergs met mij gebeurd is en mensen vergeten snel (niet altijd bewust) dat ik toch een blijvend letsel met mee draag voor de rest van mijn leven. Het eerste jaar na een hersenletsel kan er nog veel gebeuren, zowel erger worden als beter. Ik ben nu twee jaar en een beetje verder en na het bezoek aan de neuroloog in december is het voor 95% zeker dat alles zo blijft.
Zet gewoon die tok op.