Afgelopen zondag werd de 19-jarige Selien Van den Brande provinciaal kampioen in het stijlspringen. Zij was nog maar enkele dagen terug uit het ziekenhuis (na een zoveelste opname) en werd meteen kampioen van Brabant. De voorbije jaren heeft zij heel wat tegenslag gehad met haar gezondheid. Equnews had een open gesprek met haar over haar ziekte en waarom ze toch actief blijft paardrijden. Hoe lang heb je in het ziekenhuis gelegen en waarvoor precies? Ik heb de eerste opstoot van mijn ziekte, colitis ulcerosa, eind 2011 gekregen. Colitis ulcerosa is een autoimmune darmaandoening die veel pijn en buikloop geeft. Sindsdien heb ik al 3 keer voor enkele weken in het ziekenhuis gelegen, dit telkens bij een opstoot. Tijdens een opstoot verlies ik veel gewicht en heb ik enorm veel buikpijn. Ditmaal duurde mijn ziekenhuisopname exact 14 dagen. Lang genoeg als je het mij vraagt. Wat deed dat mentaal met jou? Het was zeer frustrerend om daar te liggen en te merken dat de medicatie die ze gaven alweer niet aansloeg. De uren tikten langzaam voorbij en ik verveelde me steendood. Ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar huis! Als 19 jarig meisje doe je liever andere dingen zoals op stap of naar school gaan (ja zelfs naar school). Wie bleef intussen jouw paarden rijden? Mijn papa en mijn vriend probeerden hen zoveel mogelijk in beweging te houden door te longeren, maar enkel door dit te doen zou het niet gelukt zijn. Ik heb veel te danken aan Nathalie Geeraerts, zij bracht Baliza de week voor het provinciaal terug wat in conditie zodat ze klaar was voor het kampioenschap. Hoe verliepen de voorbereidingen een paar dagen voor het kampioenschap? Ik heb me zo goed als mogelijk voorbereid. Maandagnamiddag kwam ik uit het ziekenhuis en ging onmiddellijk bij mijn paarden. Ik kwam meteen tot rust en dacht bij mezelf: “Nu ik thuis ben, moet ik gewoon deelnemen’’. De moeilijkste opdracht hierbij was het overtuigen van mijn mama. Eens dit gelukt was, wist ik het zeker. Toen heb ik me nog enkele dagen rustig gehouden, maar donderdag vond ik dat het tijd was om op mijn paard te kruipen. Die dag reed ik maar een klein kwartiertje. Vrijdag ging ik naar de springles en het verliep beter dan verwacht. Nu had ik enkel zaterdag nog om even te oefenen. Ik reed met haar nog wat cavaletti en dressuur. Zondagochtend stond ik met mijn papa om 6u30 op om haar te vlechten en om 9u stonden we klaar om het beste van onszelf te geven. Baliza is een paard waar ik steeds op kan vertrouwen want ze doet altijd haar uiterste best! Ga je het paardrijden kunnen blijven combineren met jouw ziekte? Zolang mijn ziekte onder controle blijft en de medicijnen blijven aanslaan, zou dit normaal geen probleem mogen vormen. Al is stress waarschijnlijk niet zo goed voor mijn darmen. Waarom blijf je precies paardrijden ondanks jouw ziekte? Paardrijden is gewoon iets dat ik heel graag doe en altijd zal blijven doen. Na mijn eerste opstoot heb ik één jaar geen wedstrijden gereden. Toch ben ik thuis altijd blijven paardrijden. Maar ik kon niet vanaf de zijlijn blijven kijken en ben daarom sinds afgelopen zomer terug begonnen. Paardrijden zit in m’n bloed en ik zal deze sport altijd passief en actief blijven beoefenen.
Afgelopen zondag werd de 19-jarige Selien Van den Brande provinciaal kampioen in het stijlspringen. Zij was nog maar enkele dagen terug uit het ziekenhuis (na een zoveelste opname) en werd meteen kampioen van Brabant. De voorbije jaren heeft zij heel wat tegenslag gehad met haar gezondheid. Equnews had een open gesprek met haar over haar ziekte en waarom ze toch actief blijft paardrijden. Hoe lang heb je in het ziekenhuis gelegen en waarvoor precies? Ik heb de eerste opstoot van mijn ziekte, colitis ulcerosa, eind 2011 gekregen. Colitis ulcerosa is een autoimmune darmaandoening die veel pijn en buikloop geeft. Sindsdien heb ik al 3 keer voor enkele weken in het ziekenhuis gelegen, dit telkens bij een opstoot. Tijdens een opstoot verlies ik veel gewicht en heb ik enorm veel buikpijn. Ditmaal duurde mijn ziekenhuisopname exact 14 dagen. Lang genoeg als je het mij vraagt. Wat deed dat mentaal met jou? Het was zeer frustrerend om daar te liggen en te merken dat de medicatie die ze gaven alweer niet aansloeg. De uren tikten langzaam voorbij en ik verveelde me steendood. Ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar huis! Als 19 jarig meisje doe je liever andere dingen zoals op stap of naar school gaan (ja zelfs naar school). Wie bleef intussen jouw paarden rijden? Mijn papa en mijn vriend probeerden hen zoveel mogelijk in beweging te houden door te longeren, maar enkel door dit te doen zou het niet gelukt zijn. Ik heb veel te danken aan Nathalie Geeraerts, zij bracht Baliza de week voor het provinciaal terug wat in conditie zodat ze klaar was voor het kampioenschap. Hoe verliepen de voorbereidingen een paar dagen voor het kampioenschap? Ik heb me zo goed als mogelijk voorbereid. Maandagnamiddag kwam ik uit het ziekenhuis en ging onmiddellijk bij mijn paarden. Ik kwam meteen tot rust en dacht bij mezelf: “Nu ik thuis ben, moet ik gewoon deelnemen’’. De moeilijkste opdracht hierbij was het overtuigen van mijn mama. Eens dit gelukt was, wist ik het zeker. Toen heb ik me nog enkele dagen rustig gehouden, maar donderdag vond ik dat het tijd was om op mijn paard te kruipen. Die dag reed ik maar een klein kwartiertje. Vrijdag ging ik naar de springles en het verliep beter dan verwacht. Nu had ik enkel zaterdag nog om even te oefenen. Ik reed met haar nog wat cavaletti en dressuur. Zondagochtend stond ik met mijn papa om 6u30 op om haar te vlechten en om 9u stonden we klaar om het beste van onszelf te geven. Baliza is een paard waar ik steeds op kan vertrouwen want ze doet altijd haar uiterste best! Ga je het paardrijden kunnen blijven combineren met jouw ziekte? Zolang mijn ziekte onder controle blijft en de medicijnen blijven aanslaan, zou dit normaal geen probleem mogen vormen. Al is stress waarschijnlijk niet zo goed voor mijn darmen. Waarom blijf je precies paardrijden ondanks jouw ziekte? Paardrijden is gewoon iets dat ik heel graag doe en altijd zal blijven doen. Na mijn eerste opstoot heb ik één jaar geen wedstrijden gereden. Toch ben ik thuis altijd blijven paardrijden. Maar ik kon niet vanaf de zijlijn blijven kijken en ben daarom sinds afgelopen zomer terug begonnen. Paardrijden zit in m’n bloed en ik zal deze sport altijd passief en actief blijven beoefenen.