Ik leef meer en meer met het gevoel dat die oudere generatie, waar we naar opkijken, weleens gelijk kan hebben. Vroeger was het niet beter, maar anders  en dat “anders” was zo slecht nog niet. Lees me niet verkeerd, ik kijk het liefst vooruit! Iets nieuw is altijd anders, daarom niet slechter (of beter)... maar vooruit is de weg!

Afgelopen weekend draaide het niet alleen om topsport, maar ook om geld. Begrijpelijk, er was een prijzenpot van 6,5 miljoen euro in de finale van de Global Champions League, 1,25 miljoen euro in de Super Grand Prix, enz.

In aanloop naar de finale werd het GCL-team Istanbul Warriors gediskwalificeerd. De reden? De sluiting van Simon Delestre’s rijhelm begaf het. Iets onopzettelijks, iets dat kan gebeuren.

Dat een jury de regels volgt tot op de letter… je kan argumenteren dat inzicht en context een meerwaarde zouden zijn geweest. De waarheid is dat Delestre een topruiter is en dat noch zijn veiligheid, noch die van zijn paard in het gedrang kwam. De ruiter haalt diep adem en rijdt verder. Je merkt het vakmanschap van Delestre, die meer dan ooit toonde hoe sterk zijn partnership met zijn paard is. Het opnemen van die context in de besluitvorming was wenselijk geweest. Waarom werd er bijvoorbeeld geen waarschuwing gegeven?

Maar dat is niet wat me het meest tegen de borst stuit. Niemand had iets van het voorval gemaakt, was het niet verspreid op sociale media. Eerst en vooral: het is laag bij de grond dat dit gedaan werd door de communicatieverantwoordelijke van een concurrerend team. U leest het goed: een communicatieverantwoordelijke. In mijn ogen iemand die zou moeten wikken en wegen wat hij of zij toont op sociale media. Iemand die er alles aan doet om het voortbestaan van de sport én van sportiviteit te garanderen.

Laat de FEI nu net een organisatie zijn die integriteit vooropstelt…

Wat met onze toekomst?

De kracht van sociale media is echter duidelijker dan ooit dankzij dit voorval. En daarom hunker ik naar nostalgie. Naar de periode waarin paardensportwedstrijden meer waren dan een money game (want zo lees ik de actie van de bewuste communicatieverantwoordelijke). Naar de tijd waarin de atleten — zowel die met twee als die met vier benen — alles gaven in de ring, ons met verstomming sloegen en waarbij je merkte dat dát het enige focuspunt was.

Ondanks de hoopvolle perspectieven en de prachtige evolutie in onze sport merk ik dat we leven in een tijd waarin onze atleten met het ene oog vooruit moeten kijken, gefocust op de sport, en met het andere oog achterom en opzij om zeker te zijn dat er geen misinformatie verspreid wordt of messen in de rug worden gestoken. Combineer het met een gebrek van basiskennis en je krijgt chaos! Sociale media zorgt dus voor chaos in onze sport.

Wat kunnen we eraan doen? Niets ... het is een realiteit waar we moeten met leven. Maar dan liefst wel eentje waarin iedereen binnen de sport de neuzen in dezelfde richting heeft! Eentje waar iedereen die onze sport liefheeft ook het welzijn van onze sector ambieert. Daarom keur ik wat afgelopen weekend is voorgevallen volledig af!

Hoopvol dankzij oa. Abdel Said!

Nostalgisch blik ik vooruit naar een periode waarin moderne evolutie hand in hand kan gaan met onvoorwaardelijke sportiviteit… maar ik ben hoopvol. Waarom? Omdat Praag me ook een andere kant heeft laten zien: die van positieve revanche.

Abdel Said — toevallig ook een deelnemer van de Istanbul Warriors — schreef de LGCT Super Grand Prix op zijn naam. En wat zag je achter de coulissen? Het moment waarop Abdel van het tv-scherm wegspringt, zich quasi realiseert dat hij gewonnen heeft. Dat moment waarop hij zich haast naar zijn groom, zijn paard, zijn vrienden… datzelfde moment waarop de andere ruiters oprecht blij zijn voor hem. Dát is het moment dat ik koester. Met hoop.