Springamazone Sanne Thijssen is allang geen onbekende meer in de paardenwereld. Onlangs won ze op spectaculaire wijze de vijfsterren Global Champions Tour Grand Prix van Madrid. Met haar razendsnelle partner in crime Con Quidam RB versloeg ze onder andere de topruiters Darragh Kenney en Marlon Modolo Zanotelli.
De 23-jarige Limburgse groeide op in een paardenfamilie en haar ruitercarrière kent inmiddels vele hoogtepunten op topniveau. De successen komen haar desondanks niet aanwaaien. Sanne moet net als iedere ruiter hard werken, veel trainen en met vallen en opstaan ervaring opdoen. “Als ik ergens iets van geleerd heb, is het door goed te luisteren”, begint Sanne te vertellen. “Ik volg misschien niet alle instructie precies op, maar je kunt altijd iets leren of verbeteren.”
Door samen te werken met haar paarden en met de mensen die haar trainen en begeleiden kan Sanne zich nu meten met de beste ruiters ter wereld. Ondanks dat ze pas 23 jaar oud is, heeft ze al een heleboel rijkilometers afgelegd. “Ik kan het me niet meer precies herinneren, maar ik geloof dat ik eerder kon ‘rijden’ dan kon lopen”, vervolgt Sanne haar verhaal.
“Ik had het geluk dat mijn vader en moeder me al heel jong de kans gaven om te rijden, net als mijn zusje Mel en mijn broertje Mans. Onze ouders waren er altijd om een helpende hand te bieden, maar we werden niet aan de teugel meegenomen. Daar zijn we wel zelfstandig van geworden.”
“We gingen in het begin met de pony’s vooral naar landelijke concoursen in de buurt. De Hartog-concoursen waren een uitzondering, daar kon je je meten met leeftijdsgenoten uit heel Nederland.” Op veertienjarige leeftijd, in 2013, won Sanne met haar pony Koka d’Almy meerdere competitiewedstrijden evenals de finale van de KNHS-Hartog Lucerne Trophy. In het jaar daarop, in Sanne’s laatste jaar bij de pony’s, volgden er eveneens vele topklasseringen, waaronder nog tweemaal een competitiewinst en een derde plaats in de finale. “Ik heb de formule van deze competitie altijd mooi gevonden. Dat het parcours besproken wordt en er feedback komt op je gereden ronde, daar kan je wat mee.”
Bij de A/B-tjes en ook nog bij de B/C-tjes leer je netjes ponyrijden, maar op L en M niveau speelt de netheid geen factor meer. Daarom is de KNHS-Hartog Trophy een mooie aanvulling op het bestaande wedstrijdprogramma. En daarom gaat het waarschijnlijk ook zo lang al mee. Je krijgt van ervaren mensen die hun strepen al verdiend hebben in de sport gedegen advies. Je bent het misschien niet altijd eens met de feedback, maar als je goed luistert en nadenkt, kan je overal wat van leren. Kijk, als je een slecht rondje hebt gereden, dan is het niet leuk dat nog eens te horen. Maar juist wat je anders had kunnen doen, daar heb je wat aan. Ook als het een keer van iemand anders komt dan je vaste trainer of in mijn geval mijn vader.”
Bijna tien jaar na haar eerste overwinning in de KNHS-Hartog Lucerne Trophy finale is Sanne nog even gretig om en gebrand op zich als ruiter te verbeteren en samen met haar paarden te groeien. “Er zullen altijd uitdagingen op je pad komen, maar als je je omringt met de juiste mensen, die net als jij het welzijn van je paarden op nummer een zetten, dan ben je altijd op de juiste weg. Ik heb geen een specifieke tip om je paard blij te houden of om succes te bereiken, maar ik geloof er wel heilig in dat je het niet altijd te serieus moet houden. Ik train zeker niet elke dag tussen vier muren of hekken. Bezig zijn met je paard hoeft niet altijd prestatiegericht te zijn. Ik ga heel regelmatig met mijn paarden naar het bos bijvoorbeeld. Lekker met de teugels in de nek en gaan. Op concours heb je natuurlijk een andere mindset, dan wil je presteren, maar dan nog is het een kwestie van logisch nadenken, rustig blijven en je eigen plan trekken. Ik zie wel eens dat jonge ruiters hun plan veranderen na het zien van de eerste ronde gereden door iemand anders. Maar dat is iemand anders, dus vertrouw op wat je zelf denkt dat goed is, wat je trainer aangeeft en je paard. Natuurlijk kan je een keer risico nemen en iets anders proberen, maar je moet je niet gek laten maken. Die tip kan ik wel meegeven”, besluit Sanne haar verhaal.
bron: KNHS.nl
De 23-jarige Limburgse groeide op in een paardenfamilie en haar ruitercarrière kent inmiddels vele hoogtepunten op topniveau. De successen komen haar desondanks niet aanwaaien. Sanne moet net als iedere ruiter hard werken, veel trainen en met vallen en opstaan ervaring opdoen. “Als ik ergens iets van geleerd heb, is het door goed te luisteren”, begint Sanne te vertellen. “Ik volg misschien niet alle instructie precies op, maar je kunt altijd iets leren of verbeteren.”
Door samen te werken met haar paarden en met de mensen die haar trainen en begeleiden kan Sanne zich nu meten met de beste ruiters ter wereld. Ondanks dat ze pas 23 jaar oud is, heeft ze al een heleboel rijkilometers afgelegd. “Ik kan het me niet meer precies herinneren, maar ik geloof dat ik eerder kon ‘rijden’ dan kon lopen”, vervolgt Sanne haar verhaal.
“Ik had het geluk dat mijn vader en moeder me al heel jong de kans gaven om te rijden, net als mijn zusje Mel en mijn broertje Mans. Onze ouders waren er altijd om een helpende hand te bieden, maar we werden niet aan de teugel meegenomen. Daar zijn we wel zelfstandig van geworden.”
“We gingen in het begin met de pony’s vooral naar landelijke concoursen in de buurt. De Hartog-concoursen waren een uitzondering, daar kon je je meten met leeftijdsgenoten uit heel Nederland.” Op veertienjarige leeftijd, in 2013, won Sanne met haar pony Koka d’Almy meerdere competitiewedstrijden evenals de finale van de KNHS-Hartog Lucerne Trophy. In het jaar daarop, in Sanne’s laatste jaar bij de pony’s, volgden er eveneens vele topklasseringen, waaronder nog tweemaal een competitiewinst en een derde plaats in de finale. “Ik heb de formule van deze competitie altijd mooi gevonden. Dat het parcours besproken wordt en er feedback komt op je gereden ronde, daar kan je wat mee.”
Bij de A/B-tjes en ook nog bij de B/C-tjes leer je netjes ponyrijden, maar op L en M niveau speelt de netheid geen factor meer. Daarom is de KNHS-Hartog Trophy een mooie aanvulling op het bestaande wedstrijdprogramma. En daarom gaat het waarschijnlijk ook zo lang al mee. Je krijgt van ervaren mensen die hun strepen al verdiend hebben in de sport gedegen advies. Je bent het misschien niet altijd eens met de feedback, maar als je goed luistert en nadenkt, kan je overal wat van leren. Kijk, als je een slecht rondje hebt gereden, dan is het niet leuk dat nog eens te horen. Maar juist wat je anders had kunnen doen, daar heb je wat aan. Ook als het een keer van iemand anders komt dan je vaste trainer of in mijn geval mijn vader.”
Bijna tien jaar na haar eerste overwinning in de KNHS-Hartog Lucerne Trophy finale is Sanne nog even gretig om en gebrand op zich als ruiter te verbeteren en samen met haar paarden te groeien. “Er zullen altijd uitdagingen op je pad komen, maar als je je omringt met de juiste mensen, die net als jij het welzijn van je paarden op nummer een zetten, dan ben je altijd op de juiste weg. Ik heb geen een specifieke tip om je paard blij te houden of om succes te bereiken, maar ik geloof er wel heilig in dat je het niet altijd te serieus moet houden. Ik train zeker niet elke dag tussen vier muren of hekken. Bezig zijn met je paard hoeft niet altijd prestatiegericht te zijn. Ik ga heel regelmatig met mijn paarden naar het bos bijvoorbeeld. Lekker met de teugels in de nek en gaan. Op concours heb je natuurlijk een andere mindset, dan wil je presteren, maar dan nog is het een kwestie van logisch nadenken, rustig blijven en je eigen plan trekken. Ik zie wel eens dat jonge ruiters hun plan veranderen na het zien van de eerste ronde gereden door iemand anders. Maar dat is iemand anders, dus vertrouw op wat je zelf denkt dat goed is, wat je trainer aangeeft en je paard. Natuurlijk kan je een keer risico nemen en iets anders proberen, maar je moet je niet gek laten maken. Die tip kan ik wel meegeven”, besluit Sanne haar verhaal.
bron: KNHS.nl