Indiana, deze 15-jarige Belgische merrie van Kashmir van Schuttershof, speelt een grote rol in het leven van Malin Baryard-Johnsson. Met haar werd ze team Olympisch kampioen in Tokio en team Wereldkampioen vorig jaar, nadat ze vier jaar eerder al zilver had gewonnen met het team op de Wereldruiterspelen in Tryon. Het paar heeft talloze foutloze rondes voor Zweden gereden in verschillende landenwedstrijden, en wanneer ze deelnemen aan de Longines Global Champions Tour, eindigen ze meestal in de top tien. Of ze voltooien het parcours zelfs helemaal niet. Dat gebeurt ook. Indiana heeft een "enigszins vreemd karakter," legt haar amazone uit. "Ze is behoorlijk lastig op veel manieren. Maar tegelijkertijd is ze zo getalenteerd, wat het voor mij meestal gemakkelijk maakt - ook omdat ik haar zo goed ken."

De twee zijn al acht jaar een paar. Maar het heeft lang geduurd voordat de eerder genoemde successen zich materialiseerden. "Het kostte me lang, heel lang, om haar te begrijpen, en het kostte me veel tijd om haar beter te laten begrijpen wat de ruiter wil. Ze is pittig, maar niet op de manier zoals een normaal paard. Je moet constant met haar bezig zijn en proberen haar een beetje bij je te houden. Als dat verloren gaat, werkt er niets." Tegelijkertijd zegt hij dat ze ongelooflijk lief is in de omgang. "Maar gewoon anders. Ja, anders is een goed woord voor haar." Toch is ze de onbetwiste nummer één in de stal. "Ik denk niet dat ik ooit nog een ander paard zoals Indiana zal hebben. Ze is echt uniek, absoluut speciaal. Natuurlijk heb ik meerdere goede jonge paarden. Maar slechts één Indiana. Ik denk dat ze het beste paard is dat ik ooit heb gehad."

Dus de nummer één in de stal is Indiana. In het dagelijks leven van Malin Baryard-Johnsson moet ze echter de plek delen met onder andere haar 14- en 18-jarige zoons. "Thuis probeer ik klaar te zijn met rijden als de kinderen uit school komen," zegt ze. "Ze doen allebei aan sport, en ik vind het geweldig om een sportieve moeder te zijn! Ze spelen handbal en voetbal en voor mij is het belangrijkste om hen naar de wedstrijden te brengen en hen aan te moedigen. Het is zo leuk!" Aan de andere kant, zegt ze, is haar enthousiasme voor de sport van haar moeder niet zo groot. "Toen ze klein waren, reisden ze natuurlijk de hele wereld met me mee. Maar vandaag hebben ze hun eigen levens. Ze komen naar de toernooien als het hen uitkomt, maar in principe doen ze hun eigen ding."

De Longines Global Champions Tour in Riesenbeck dit weekend paste duidelijk niet in het schema van de jongens. Hun moeder is hier alleen, maar nog steeds vol verwachting. "Ik kijk ernaar uit om dit weekend hier te rijden. Indiana houdt van het parcours, we zijn in goede vorm. Van daaruit hoop ik op goede resultaten!"