In september 2006 kroonde Jos Lansink, toen in de rode - Belgische - jas, zich tot Wereldkampioen in Aken. Lansink won de titel toen in het zadel van zijn statige hengst, Cumano. Bijna 20 jaar later staan de Wereldkampioenschappen terug op het programma in Aken in 2006. Lansink is alvast fan. "Daar kan niets tegenop!" reageert hij uitbundig.
Wat waren je eerste gedachten toen je hoorde dat Aken de veiling had gewonnen om het FEI Wereldkampioenschap 2026 te organiseren?
Super! Geweldig! Niets kon beter zijn! Aken is de beste en meest traditionele locatie voor de paardensport over de hele wereld. Elke ruiter droomt ervan hier ooit te mogen strijden. Het is nog specialer als het tijdens de Wereldkampioenschappen gebeurt!
Wat was de reactie van je team op dit nieuws?
Natuurlijk wil iedereen in 2026 in Aken in het team zitten. Het wordt een van de belangrijkste doelen van elke ruiter in de komende tweeënhalf jaar. En iedereen die zich kwalificeert, zal natuurlijk ook dromen van het winnen van een medaille.
Je weet maar al te goed hoe het voelt om de Wereldkampioenschappen in Aken te winnen. Vertel ons over je herinneringen aan 2006?
De FEI Wereldruiterspelen 2006 waren mijn belangrijkste doel. Ik had alles eromheen gepland en Cumano en ik waren goed voorbereid en in topvorm. Hoewel het in het begin niet helemaal soepel verliep. Het regende zwaar tijdens de eerste springwedstrijd en ik maakte een fout bij het waterobstakel. Ik was doorweekt toen ik de ring verliet en eindigde slechts als 41ste, dus ik voelde al alsof de Wereldkampioenschappen voorbij waren voor mij...
Maar dat waren ze niet.
Nee, dat waren ze niet, vanaf dat moment verliep alles perfect. In de landenwedstrijd op de volgende dag sprongen Cumano en ik foutloos en we deden ook twee foutloze rondes in de beslissende kwalificatie voor de finale van het individuele klassement. Ja, en toen kwam de laatste dag met de wisseling van paarden, wat ik echt spannend vond. Ik slaagde er eigenlijk in om foutloos te springen met Cumano, en ook de paarden van Meredith, Beezie en Edwina (Edwina Alexander [AUS], redactie).
En toen kwam de beslissende barrage tegen Beezie Madden met Authentic en Meredith Michaels-Beerbaum met Shutterfly.
Dat klopt. Ik was de eerste die ging en ik zal dat moment nooit vergeten. Rijdend in het uitverkochte stadion, gevuld met die heel bijzondere Wereldkampioenschapssfeer... Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk. Cumano was niet het snelste paard, maar we sprongen opnieuw foutloos, wat druk zette op Beezie en Meredith. En toen stootte elk van hen daadwerkelijk een balk om, in het geval van Beezie bij het allerlaatste obstakel. Het was ongelooflijk spannend.
Hoe voelde je je op dat moment?
Eigenlijk was het onbeschrijflijk. Het was een droom die uitkwam. Ongelooflijk. En dan die emotionele prijsuitreiking daarna en om het allemaal te bekronen die stoet door de stad Aken. Dat was geweldig, en ik hoop echt dat iedereen die meedoet aan het FEI Wereldkampioenschap Aken 2026 de kans krijgt om dat zelf mee te maken.
Wat waren je eerste gedachten toen je hoorde dat Aken de veiling had gewonnen om het FEI Wereldkampioenschap 2026 te organiseren?
Super! Geweldig! Niets kon beter zijn! Aken is de beste en meest traditionele locatie voor de paardensport over de hele wereld. Elke ruiter droomt ervan hier ooit te mogen strijden. Het is nog specialer als het tijdens de Wereldkampioenschappen gebeurt!
Wat was de reactie van je team op dit nieuws?
Natuurlijk wil iedereen in 2026 in Aken in het team zitten. Het wordt een van de belangrijkste doelen van elke ruiter in de komende tweeënhalf jaar. En iedereen die zich kwalificeert, zal natuurlijk ook dromen van het winnen van een medaille.
Je weet maar al te goed hoe het voelt om de Wereldkampioenschappen in Aken te winnen. Vertel ons over je herinneringen aan 2006?
De FEI Wereldruiterspelen 2006 waren mijn belangrijkste doel. Ik had alles eromheen gepland en Cumano en ik waren goed voorbereid en in topvorm. Hoewel het in het begin niet helemaal soepel verliep. Het regende zwaar tijdens de eerste springwedstrijd en ik maakte een fout bij het waterobstakel. Ik was doorweekt toen ik de ring verliet en eindigde slechts als 41ste, dus ik voelde al alsof de Wereldkampioenschappen voorbij waren voor mij...
Maar dat waren ze niet.
Nee, dat waren ze niet, vanaf dat moment verliep alles perfect. In de landenwedstrijd op de volgende dag sprongen Cumano en ik foutloos en we deden ook twee foutloze rondes in de beslissende kwalificatie voor de finale van het individuele klassement. Ja, en toen kwam de laatste dag met de wisseling van paarden, wat ik echt spannend vond. Ik slaagde er eigenlijk in om foutloos te springen met Cumano, en ook de paarden van Meredith, Beezie en Edwina (Edwina Alexander [AUS], redactie).
En toen kwam de beslissende barrage tegen Beezie Madden met Authentic en Meredith Michaels-Beerbaum met Shutterfly.
Dat klopt. Ik was de eerste die ging en ik zal dat moment nooit vergeten. Rijdend in het uitverkochte stadion, gevuld met die heel bijzondere Wereldkampioenschapssfeer... Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk. Cumano was niet het snelste paard, maar we sprongen opnieuw foutloos, wat druk zette op Beezie en Meredith. En toen stootte elk van hen daadwerkelijk een balk om, in het geval van Beezie bij het allerlaatste obstakel. Het was ongelooflijk spannend.
Hoe voelde je je op dat moment?
Eigenlijk was het onbeschrijflijk. Het was een droom die uitkwam. Ongelooflijk. En dan die emotionele prijsuitreiking daarna en om het allemaal te bekronen die stoet door de stad Aken. Dat was geweldig, en ik hoop echt dat iedereen die meedoet aan het FEI Wereldkampioenschap Aken 2026 de kans krijgt om dat zelf mee te maken.