De Olympische Winterspelen zijn volop aan de gang. Bijna dagelijks medailles voor TeamNL. Een mooi moment om één van de vele toppers van 72 jaar CHIO aan het woord te laten die het Nederlandse sportpubliek zich ook zal herinneren van de Olympische Spelen. De zomerse versie dan wel. 2000; Sydney; Lando; zilver. CHIO Rotterdam spreekt met Albert Voorn!
Ondanks zijn pensioen is Albert Voorn nog steeds een druk bezet man. Maar hij maakt uitgebreid tijd voor ons en dat waarderen we. Stipt op tijd, nog even punctueel als we van hem gewend zijn. Tijdens het gesprek constateren we dat zijn vrouw Irma gezellig meeluistert, maar daarover later meer. We beginnen ons gesprek met één van onze vaste vragen, wanneer ons gesprekspartner voor de eerste keer op het CHIO kwam. Zoals meerdere antwoorden, verbaast ons zijn reactie. Albert: “50 Jaar geleden! In 1972. Als deelnemer van een bijrubriek, een jachtnummer. Ik reed met mijn paard Dandelion (zonnebloem). Ik was pas 16 jaar en vond het geweldig om op zo’n groot evenement te rijden. Later mocht ik er ook als springruiter in de echte rubrieken mee rijden. Mijn mooiste herinnering stamt uit 1991, we wonnen toen met het team en Koningin Beatrix was aanwezig. Ze had haar been gebroken en nog voor ik moest rijden groette ik haar namens het team en wenste haar beterschap. Vervolgens reed ik foutloos en wonnen we!
Duitse publiek droeg me naar de auto
Dat is mijn mooiste herinnering aan Rotterdam. Het mooiste moment uit mijn carrière is voor mij Frankfurt 1994. Niet Sydney 2000 zoals veel mensen zullen verwachten. In Frankfurt reed ik Jewel’s Amethyst en won de sportauto die beschikbaar was voor degene die alle parcoursen van dat evenement foutloos zou rijden. Een Mitsubishi GT Franz Beckenbauer limited edition won ik. Ik begon goed en hield dat vol. Het Duitse publiek heeft me naar die auto toe gedragen, heel speciaal was dat.
Een landenwedstrijd zegt mij meer dan een Grote Prijs
Echter, jullie CHIO is ook bijzonder. Eigenlijk vind ik in alle landen het CHIO/CSIO bijzonder. Een hoogtepunt zelfs. Ieder concours met een landenwedstrijd is iets speciaals. Wat ik in Rotterdam extra leuk vond, is het losrijden. Voor pannenkoekenhuis De Big. Ja, De Big is voor mij Rotterdam. Een verzamelpunt voor gezelligheid en lekker eten. Maar ook de ligging in het bos vind ik mooi, door het bos naar de stallen rijden, heerlijk vond ik dat. Die goeie ouwe tijd. Er zijn enorm veel mensen gaan paardrijden en er zijn enorm veel zeer goede paarden bijgekomen. Persoonlijk vind ik de sport er niet leuker op geworden. Er zijn veel meer ruiters nu en je kent elkaar allemaal niet meer. Er zijn ook veel meer concoursen, het is niet meer te volgen. Ik ben een fanatiekeling hoor, maar ik volg het allemaal niet meer. Bovendien is er heel veel individuele sport. Ik hou van landenwedstrijden en concoursen met alleen maar ruiters die voor het team rijden, dat is mijns inziens voldoende. Een landenwedstrijd zegt mij veel meer dan een Grote Prijs”.
Aangespannen sport
Albert heeft de sport inmiddels vaarwel gezegd. We zijn benieuwd of hij nog wel rijdt. Ondanks dat we deze vraag bewust stellen, verbaast het antwoord ons. Albert: “Nee, helemaal niet meer. Ik rij voor de competitie, ik hou ervan om paarden op te leiden voor een bepaald doel. Een bosrit, daar vind ik niets aan. De enige keer dat ik nog op een paard stap, is als ik lesgeef en mijn leerling het niet snapt. Ik weet altijd dat ik gelijk heb, maar het kan er natuurlijk anders uitzien dan het voelt. Ik mis het rijden ook helemaal niet, wel de competitie op hoog niveau. Maar zeker nu met Corona is dat allemaal zo moeilijk geworden. Ik heb me bewust niet laten vaccineren en dat geeft in onze sport problemen. Ik kan niet meer overal heen waar ik wil en een eigenaar die zijn paard bij mij stalt, wil dat zijn paard op concours uitgebracht wordt ………Maar ik ben ook gestopt voor mijn vrouw. Zij heeft al die jaren dat ik op concours ging mijn paarden bijgehouden. Of ik in Sidney arriveerde of thuis kwam van een evenement, zij zorgde altijd dat mijn paarden klaar stonden en ik er zo weer mee aan de gang kon, een grote luxe was dat. Nu we 65 en 66 jaar zijn, is het genoeg geweest. Zij hoeft niet voor mij te blijven ploeteren, daarvoor zijn we niet 45 jaar getrouwd. Ik heb haar lief en nu zijn de rollen omgedraaid. Zij houdt van aangespannen rijden en dat doen we nu. Ik zorg dat haar paard klaar staat als we uit rijden gaan. Ze is al twee keer Nederlands kampioen geweest, in 2018 bij de replica rijtuigen en in 2019 bij de originele rijtuigen. Ik geniet daarvan en nu het weer weer wat beter wordt, gaan we rustig opbouwen naar het seizoen. Irma heeft mij zeker niet tot deze beslissing gedwongen, we hebben die samen gemaakt. Ik geef nog wel veel les, in binnen- en buitenland, maar daarnaast rijden we samen aangespannen en doen we andere leuke dingen”. Een springruiter die duidelijk geniet van zijn vrouw die aangespannen rijdt, als dat geen liefde is!
Zoon Vincent
Toch weer terug naar die springsport. Zoon Vincent gaat zich als (assistent) bondscoach inzetten voor de Nederlandse driekleur. Gaat Albert hem zijn wijze raad meegeven ? Albert, beslist: “Ik geef alleen raad als hij daarom vraagt en tot heden heeft hij dat niet gedaan. Echter ik heb de indruk dat hij niet ver bij mijn visie vandaan zit. Daarnaast heb ik ervaren dat in mijn enthousiasme om mensen te helpen, ik vaak een mening geef waar men niet op zit te wachten. Niet iedereen heeft die drang die ik heb ……. Ik ga dan ook nooit naar concoursen als ik niet hoef te rijden. Ik ben geen kijker. Wel kijk ik graag naar de rensport, dat heeft meer mijn interesse. Door alle veranderingen in de spring- en dressuursport vind ik het er niet aantrekkelijker op geworden. Ik hou van mooi, in de ring, maar ook er buiten. Anders gezegd, ik ben niet mee geëvalueerd zeg maar”.
Paardensport of schaatsen
De rensport werd zojuist genoemd door Albert. Ook weer paarden. We zijn benieuwd of hij naast de paarden nog andere hobby’s heeft. Albert: “Nee eigenlijk niet. Aangespannen rijden met mijn vrouw dus, maar dat zijn ook weer paarden. Vroeger was ik een hele goede schaatser. Toen ik 15 jaar was, werd ik dan ook gevraagd voor een regioselectie. Ik moest kiezen, maar ik wilde altijd een groot sportman worden en paardrijden kan je tot op latere leeftijd, terwijl je als schaatser met uiterlijk je 35ste al klaar bent”.
Irma & mijnheer Boef
Nog een persoonlijke vraag. Is er iets wat niet al onze volgers van Albert weten, maar wat toch leuk is om te weten en wat wij misschien wel niet verwachten ? We noemden haar al in onze inleiding, zijn vrouw Irma is ook aanwezig en Albert vraagt haar om hulp. Albert, schaterend: “Mijn vrouw zegt dat ik de liefste, beste man ben van de hele wereld! Ik had een strenge vader en die heeft mij opgevoed dat een man nooit rotzooi voor zijn vrouw moet achterlaten. Zo ruim ik mijn koffiekopje op, maak ik de douche schoon, zo’n man ben ik. Ook vind ik het leuk om te vertellen dat ik als 12 jarig jochie reed op een manege in Hilversum, bij de heer Boef. Ik denk nog iedere dag aan hem en de manier waarop hij les gaf. Vorige week kreeg ik een pakketje met een tegeltje uit de stal van deze meneer Boef. De stal is gesloopt en er was een tegeltje van de standstallen voor mij bewaard, heel speciaal. Natuurlijk heeft dat tegeltje een mooi plaatsje in huis gekregen".
Corona
Zoals bij iedereen die we spreken, mag ook Albert Voorn dit gesprek zelf afsluiten. Moet er regelmatig nagedacht worden over deze vraag, Albert twijfelt niet en komt met een ferm slotwoord: “Ik vind het jammer dat er in de wereld bepaalde mensen zijn die menen dingen op een bepaalde manier te moeten neerzetten. Dat vrijheden die wij verworven hebben ten gronde gaan. Minstens zo jammer vind ik het dat veel mensen zich hier niet van bewust zijn. Als dat wel zo was, waren we al lang van Corona af geweest. Op dit moment vind ik dit het belangrijkste in de wereld, we hebben geen vrijheid van meningsuiting meer. Zo heb ik al meerdere keren een schorsing gehad op Facebook. Eerst 24 uur, toen 3 dagen, toen een week en nu 2 maanden. Ik kan nog wel alles zien, maar kan niet meer liken of iets posten. En dat terwijl ik alleen maar officiële wetenschap wil delen. Heel zorgwekkend vind ik dit”.
Bron: CHIO Rotterdam
Ondanks zijn pensioen is Albert Voorn nog steeds een druk bezet man. Maar hij maakt uitgebreid tijd voor ons en dat waarderen we. Stipt op tijd, nog even punctueel als we van hem gewend zijn. Tijdens het gesprek constateren we dat zijn vrouw Irma gezellig meeluistert, maar daarover later meer. We beginnen ons gesprek met één van onze vaste vragen, wanneer ons gesprekspartner voor de eerste keer op het CHIO kwam. Zoals meerdere antwoorden, verbaast ons zijn reactie. Albert: “50 Jaar geleden! In 1972. Als deelnemer van een bijrubriek, een jachtnummer. Ik reed met mijn paard Dandelion (zonnebloem). Ik was pas 16 jaar en vond het geweldig om op zo’n groot evenement te rijden. Later mocht ik er ook als springruiter in de echte rubrieken mee rijden. Mijn mooiste herinnering stamt uit 1991, we wonnen toen met het team en Koningin Beatrix was aanwezig. Ze had haar been gebroken en nog voor ik moest rijden groette ik haar namens het team en wenste haar beterschap. Vervolgens reed ik foutloos en wonnen we!
Duitse publiek droeg me naar de auto
Dat is mijn mooiste herinnering aan Rotterdam. Het mooiste moment uit mijn carrière is voor mij Frankfurt 1994. Niet Sydney 2000 zoals veel mensen zullen verwachten. In Frankfurt reed ik Jewel’s Amethyst en won de sportauto die beschikbaar was voor degene die alle parcoursen van dat evenement foutloos zou rijden. Een Mitsubishi GT Franz Beckenbauer limited edition won ik. Ik begon goed en hield dat vol. Het Duitse publiek heeft me naar die auto toe gedragen, heel speciaal was dat.
Een landenwedstrijd zegt mij meer dan een Grote Prijs
Echter, jullie CHIO is ook bijzonder. Eigenlijk vind ik in alle landen het CHIO/CSIO bijzonder. Een hoogtepunt zelfs. Ieder concours met een landenwedstrijd is iets speciaals. Wat ik in Rotterdam extra leuk vond, is het losrijden. Voor pannenkoekenhuis De Big. Ja, De Big is voor mij Rotterdam. Een verzamelpunt voor gezelligheid en lekker eten. Maar ook de ligging in het bos vind ik mooi, door het bos naar de stallen rijden, heerlijk vond ik dat. Die goeie ouwe tijd. Er zijn enorm veel mensen gaan paardrijden en er zijn enorm veel zeer goede paarden bijgekomen. Persoonlijk vind ik de sport er niet leuker op geworden. Er zijn veel meer ruiters nu en je kent elkaar allemaal niet meer. Er zijn ook veel meer concoursen, het is niet meer te volgen. Ik ben een fanatiekeling hoor, maar ik volg het allemaal niet meer. Bovendien is er heel veel individuele sport. Ik hou van landenwedstrijden en concoursen met alleen maar ruiters die voor het team rijden, dat is mijns inziens voldoende. Een landenwedstrijd zegt mij veel meer dan een Grote Prijs”.
Aangespannen sport
Albert heeft de sport inmiddels vaarwel gezegd. We zijn benieuwd of hij nog wel rijdt. Ondanks dat we deze vraag bewust stellen, verbaast het antwoord ons. Albert: “Nee, helemaal niet meer. Ik rij voor de competitie, ik hou ervan om paarden op te leiden voor een bepaald doel. Een bosrit, daar vind ik niets aan. De enige keer dat ik nog op een paard stap, is als ik lesgeef en mijn leerling het niet snapt. Ik weet altijd dat ik gelijk heb, maar het kan er natuurlijk anders uitzien dan het voelt. Ik mis het rijden ook helemaal niet, wel de competitie op hoog niveau. Maar zeker nu met Corona is dat allemaal zo moeilijk geworden. Ik heb me bewust niet laten vaccineren en dat geeft in onze sport problemen. Ik kan niet meer overal heen waar ik wil en een eigenaar die zijn paard bij mij stalt, wil dat zijn paard op concours uitgebracht wordt ………Maar ik ben ook gestopt voor mijn vrouw. Zij heeft al die jaren dat ik op concours ging mijn paarden bijgehouden. Of ik in Sidney arriveerde of thuis kwam van een evenement, zij zorgde altijd dat mijn paarden klaar stonden en ik er zo weer mee aan de gang kon, een grote luxe was dat. Nu we 65 en 66 jaar zijn, is het genoeg geweest. Zij hoeft niet voor mij te blijven ploeteren, daarvoor zijn we niet 45 jaar getrouwd. Ik heb haar lief en nu zijn de rollen omgedraaid. Zij houdt van aangespannen rijden en dat doen we nu. Ik zorg dat haar paard klaar staat als we uit rijden gaan. Ze is al twee keer Nederlands kampioen geweest, in 2018 bij de replica rijtuigen en in 2019 bij de originele rijtuigen. Ik geniet daarvan en nu het weer weer wat beter wordt, gaan we rustig opbouwen naar het seizoen. Irma heeft mij zeker niet tot deze beslissing gedwongen, we hebben die samen gemaakt. Ik geef nog wel veel les, in binnen- en buitenland, maar daarnaast rijden we samen aangespannen en doen we andere leuke dingen”. Een springruiter die duidelijk geniet van zijn vrouw die aangespannen rijdt, als dat geen liefde is!
Zoon Vincent
Toch weer terug naar die springsport. Zoon Vincent gaat zich als (assistent) bondscoach inzetten voor de Nederlandse driekleur. Gaat Albert hem zijn wijze raad meegeven ? Albert, beslist: “Ik geef alleen raad als hij daarom vraagt en tot heden heeft hij dat niet gedaan. Echter ik heb de indruk dat hij niet ver bij mijn visie vandaan zit. Daarnaast heb ik ervaren dat in mijn enthousiasme om mensen te helpen, ik vaak een mening geef waar men niet op zit te wachten. Niet iedereen heeft die drang die ik heb ……. Ik ga dan ook nooit naar concoursen als ik niet hoef te rijden. Ik ben geen kijker. Wel kijk ik graag naar de rensport, dat heeft meer mijn interesse. Door alle veranderingen in de spring- en dressuursport vind ik het er niet aantrekkelijker op geworden. Ik hou van mooi, in de ring, maar ook er buiten. Anders gezegd, ik ben niet mee geëvalueerd zeg maar”.
Paardensport of schaatsen
De rensport werd zojuist genoemd door Albert. Ook weer paarden. We zijn benieuwd of hij naast de paarden nog andere hobby’s heeft. Albert: “Nee eigenlijk niet. Aangespannen rijden met mijn vrouw dus, maar dat zijn ook weer paarden. Vroeger was ik een hele goede schaatser. Toen ik 15 jaar was, werd ik dan ook gevraagd voor een regioselectie. Ik moest kiezen, maar ik wilde altijd een groot sportman worden en paardrijden kan je tot op latere leeftijd, terwijl je als schaatser met uiterlijk je 35ste al klaar bent”.
Irma & mijnheer Boef
Nog een persoonlijke vraag. Is er iets wat niet al onze volgers van Albert weten, maar wat toch leuk is om te weten en wat wij misschien wel niet verwachten ? We noemden haar al in onze inleiding, zijn vrouw Irma is ook aanwezig en Albert vraagt haar om hulp. Albert, schaterend: “Mijn vrouw zegt dat ik de liefste, beste man ben van de hele wereld! Ik had een strenge vader en die heeft mij opgevoed dat een man nooit rotzooi voor zijn vrouw moet achterlaten. Zo ruim ik mijn koffiekopje op, maak ik de douche schoon, zo’n man ben ik. Ook vind ik het leuk om te vertellen dat ik als 12 jarig jochie reed op een manege in Hilversum, bij de heer Boef. Ik denk nog iedere dag aan hem en de manier waarop hij les gaf. Vorige week kreeg ik een pakketje met een tegeltje uit de stal van deze meneer Boef. De stal is gesloopt en er was een tegeltje van de standstallen voor mij bewaard, heel speciaal. Natuurlijk heeft dat tegeltje een mooi plaatsje in huis gekregen".
Corona
Zoals bij iedereen die we spreken, mag ook Albert Voorn dit gesprek zelf afsluiten. Moet er regelmatig nagedacht worden over deze vraag, Albert twijfelt niet en komt met een ferm slotwoord: “Ik vind het jammer dat er in de wereld bepaalde mensen zijn die menen dingen op een bepaalde manier te moeten neerzetten. Dat vrijheden die wij verworven hebben ten gronde gaan. Minstens zo jammer vind ik het dat veel mensen zich hier niet van bewust zijn. Als dat wel zo was, waren we al lang van Corona af geweest. Op dit moment vind ik dit het belangrijkste in de wereld, we hebben geen vrijheid van meningsuiting meer. Zo heb ik al meerdere keren een schorsing gehad op Facebook. Eerst 24 uur, toen 3 dagen, toen een week en nu 2 maanden. Ik kan nog wel alles zien, maar kan niet meer liken of iets posten. En dat terwijl ik alleen maar officiële wetenschap wil delen. Heel zorgwekkend vind ik dit”.
Bron: CHIO Rotterdam