Equnews sprak met Pieter Dejager over de zogeheten Jumpingclash Challenge. Dejager is de succesvolle Event director van Jumping Antwerpen. Al enkele jaren is hij dan ook één van de succesvolle stuwende krachten die dit evenement elk jaar weer naar zijn top weet te brengen. Wij voelden hem aan zijn tand over de toekomst van Jumping Antwerpen en het nieuw toegevoegde onderdeel, de JumpingClash Challenge. Deze zogeheten Challenge is een spannende nieuwe publiekstrekker waarbij ruiters van een lager niveau zich kunnen meten met de topruiters uit de Longines Ranking. In verschillende 'clashes' wordt er tegen elkaar gestreden, waarbij de Challenger strijdt tegen een ruiter uit de ranking.
Je bent als jonge knaap gestart met de paardensport en met de nodige ondersteuning bereikte je op jonge leeftijd al verschillende top resultaten. Hoe denk je terug aan je jeugdige carrière?
In mijn jonge jaren was ik zo amateur als een amateur kon zijn. In het weekend regionale wedstrijdjes gaan rijden met de pony's. Het plezier was groot maar de ambities op dat moment heel beperkt. De overstap naar paarden was in eerste instantie niet anders. Het is pas op het einde van mijn junior jaren dat een nieuwe wereld open ging. De oude banden met wijlen Jean-Claude Vangeenberghe werden opnieuw aangehaald en ik werd geïntroduceerd in de geschiedenis van de Osta Carpets cq Osta Rugs paarden. Alles kwam toen in een stroomversnelling terecht; ik had de mogelijkheid te trainen bij JC, dit resulteerde in de aanschaf van betere paarden en geleidelijk aan steeg mijn kunnen en vertrouwen. Dit was voor mij het kantelpunt tussen een zondagsruiter en een jonge ruiter met ambitie, goede begeleiding en mogelijkheden. Na het overlijden van JC werd die weg verdergezet met Philippe Vandelonnoitte, de structuur, aanpak en methodologie die ik op vandaag hanteer zijn mij door hem bijgebracht.
Is er de ambitie om paardensport als topsport carrière uit te bouwen?
In alle eerlijkheid weet ik dat ik niet het talent bezit om bij de top te horen. Dan kon ik de keuze maken om bij grote stallen aan de slag te gaan en tientallen paarden te rijden dag in en uit, maar ook dat lag niet in de lijn van mijn ambities. Die keuze had me verhinderd om universitaire studies aan te vatten, terwijl ik steeds mijn (uit de hand gelopen) hobby kon blijven verderzetten. Het gebruik van het woord hobby bedoel ik hier niet oneerbiedig, ieder paard had een plan, ons stalletje wordt zo strak mogelijk gerund, de motivatie en inzet van iedereen moet steeds 110 procent zijn; professioneel was het wel. Mijn ultiem verlangen is om een groep paarden op te bouwen waarmee ik in de twee- en driester kan rijden en waar er een gezonde balans is tussen in en outflow van paarden zodat het op lange termijn sustainable is. Dit alles terwijl het met een dagelijkse job gecombineerd wordt.
Je combineerde zware studies met de sport en de organisatie van jumping antwerpen, hoe ga je hier mee om?
Bij ons thuis was het steeds heel eenvoudig. Alhoewel mijn paarden voor mij op de eerste plaats kwamen, waren er andere prioriteiten. Ik moest steeds blijven presteren in mijn studies. Indien zou gebleken zijn dat ik de beide niet op een correcte manier kon combineren was voor mijn ouders de keuze snel gemaakt. Ik heb nu 2 universitaire master diploma’s op zak en als ik terugkijk op mijn studententijd merk ik dat ik veel heb moeten opofferen voor de sport; zo was het studentikoos sociaal leven niet voor mij weggelegd en een studentenclub al zeker niet gezien de vrije uren op stal of op wedstrijd warden doorgebracht.Dit had zijn voor en nadelen maar een seconde spijt heb ik er zeker niet van. Dit traject heeft me de organisatie, efficiëntie en grondigheid bijgebracht die ik nu aan de dag stel en alles wat ik doe.
Hoe ben je in de organisatie van Jumping Antwerpen terecht gekomen?
Zoals velen weten ben ik in eerste instantie bij Jumping Antwerpen terecht “kunnen” komen omdat mijn vader reeds jaren in het organiserend comité zat. Het organiseren van dergelijk evenement is iets wat door velen onderschat wordt. Wij werken met een beperkt maar hecht team samen om alles op de rails te krijgen. Al te vaak wordt het met enige minachting bekeken tot ik vertel dat wij met een budget van meer dan 2 miljoen euro werken, dat is een omzet die groter is dan vele KMO’s in België vandaag en vergt toch veel verantwoordelijkheid. Daarnaast leek mij dit de ideale leerschool alvorens mijn drang naar ondernemerschap verder te zetten; je komt in aanraking met alle facetten van het bedrijfsleven en gezien het beperkte team kun je je niet veroorloven om van bepaalde zaken niets af te weten.
Naast mijn vader zitten er natuurlijk andere tenoren van het bedrijfsleven in ons bestuur, dus hoewel ik zo de kans gekregen heb, moet ik me ieder jaar opnieuw bewijzen en indien mijn prestaties niet voldoen is voor hen de logische keuze snel gemaakt. Dit houdt mij scherp om er steeds voor te zorgen dat wij iets neerzetten waar iedereen met plezier aan terug denkt en graag van de partij is. Samen met de Global Champions Tour hebben wij gedurende 3 jaar iets neergezet waar we allen fier op kunnen zijn maar alles heeft zijn voor en nadelen. Wij hebben besloten onafhankelijk verder te gaan omdat alhoewel de kwaliteit van ons evenement gestegen is, we op andere vlakken hebben moeten inboeten. Deze nieuwe weg laat ons de vrijheid om onze visie verder te realiseren en meer Belgische talenten te laten deelnemen op 5* niveau in Antwerpen om zo een synergie te creëren tussen onze jaren als 4* event en Global Champions Tour.Je hebt Jumping Antwerpen uitgebouwd tot het 5* evenement dat het vandaag is, wat is jouw leukste herinnering aan zoveel jaar Jumping Antwerpen?
Eerst en vooral denk ik dat die eer mij niet toekomt, het is een joint effort van iedereen die aan ons evenement meewerkt een erbij betrokken is. Hiermee bedoel ik niet enkel ons team maar ook alle leveranciers, aan wie we telkens iets extra vragen, en alle ruiters en sponsors, zonder wie dit alles ook niet mogelijk is. In het plaatje van Jumping Antwerpen zijn deze 3 facetten allemaal even belangrijk en onderling gecorreleerd; het geheel is meer dan de som van de delen. Elke editie kent zijn voor en nadelen en steeds hebben we een waslijst over hoe we ons aanbod willen verbeteren. Een specifiek moment is moeilijk aan te halen maar het gevoel dat je krijgt wanneer de laatste ereronde van de grote prijs gereden wordt is overweldigend. De sfeer tussen iedereen achteraf is een mix van emotie, trots, opluchting, euforie, energie. Magisch…
Lukt de combinatie van een dergelijke organisatie met actieve paardensport op internationaal niveau?
Het voordeel met de wereld vandaag is dat deze een pak kleiner is geworden dan enkele jaren geleden. Tegenwoordig kun je door de digitalisering je werk overal mee naar toe nemen. Ik heb de luxe om op wedstrijd me enkel het rijden aan te trekken; met een gerust hart weet ik dat mijn groom alles verder onder controle heeft. Dit laat me toe te focussen daarop en geeft me ook veel kalme momenten om werk te verzetten, bv het maken van voorstellen, ideeën, draaiboeken, concepten etc, hiervoor heb je geen continue internetverbinding nodig. Het niet constant hebben van een internetverbinding laat me soms ook toe me meer te concentreren op de taak gezien er geen afleidingen zijn van e-mails of sociale media. Het komt allemaal neer op organisatie en structuur, te druk of geen tijd is voor mij geen gangbaar excuus tenzij de laatste 3 weken voor het evenement! Daarnaast zijn wedstrijden in België ook steeds een plaats om ruiters die bij ons deelnemen, sponsors en leveranciers te ontmoeten.
Antwerpen staat voor vernieuwing, nu meer dan ooit. Wat was de drijfveer om over te schakelen op het JumpingClash systeem?
Wij waren als evenement heel tevreden om deel te kunnen uitmaken van de GCT, we hebben veel geleerd tijdens deze jaren; maar we waren op bepaalde vlakken ook vrij beperkt hierdoor; Het loskoppelen van de GCT geeft ons opnieuw de vrijheid om ons eigen ding te doen. Sinds 2016 zetten wij ook meer en meer in op een mediaplan en media coverage en al te vaak horen we dat de paardensport hier nog steeds niet in een ideaal daglicht staat. Dit komt voor het brede (tv)publiek door de manier waarop de sport gebracht wordt. Een eerste aanzet hierin was de samenvatting die Sporza maakt en uitzendt op zondag na Luik-Bastenaken-Luik, met een dergelijk format van 45 minuten halen we tot 4 keer meer kijkers dan bij een traditioneel uitgezonden grote prijs. In het licht daarvan was het concept van JumpingClash Challenge voor ons heel attractief daar zij pogen om een nieuwe dynamiek te brengen in de sport betreffende hoe dit in beeld wordt gebracht. De trial in Madrid is goed verlopen op 2* niveau, wij kijken er naar uit die format toe te passen met de beste ruiters ter wereld. Het blijft een sprong in het ongewisse maar desalniettemin was het een weloverwogen beslissing en geloven wij in het welslagen van dit initiatief.
Equnews sprak met Pieter Dejager over de zogeheten Jumpingclash Challenge. Dejager is de succesvolle Event director van Jumping Antwerpen. Al enkele jaren is hij dan ook één van de succesvolle stuwende krachten die dit evenement elk jaar weer naar zijn top weet te brengen. Wij voelden hem aan zijn tand over de toekomst van Jumping Antwerpen en het nieuw toegevoegde onderdeel, de JumpingClash Challenge. Deze zogeheten Challenge is een spannende nieuwe publiekstrekker waarbij ruiters van een lager niveau zich kunnen meten met de topruiters uit de Longines Ranking. In verschillende 'clashes' wordt er tegen elkaar gestreden, waarbij de Challenger strijdt tegen een ruiter uit de ranking.
Je bent als jonge knaap gestart met de paardensport en met de nodige ondersteuning bereikte je op jonge leeftijd al verschillende top resultaten. Hoe denk je terug aan je jeugdige carrière?
In mijn jonge jaren was ik zo amateur als een amateur kon zijn. In het weekend regionale wedstrijdjes gaan rijden met de pony's. Het plezier was groot maar de ambities op dat moment heel beperkt. De overstap naar paarden was in eerste instantie niet anders. Het is pas op het einde van mijn junior jaren dat een nieuwe wereld open ging. De oude banden met wijlen Jean-Claude Vangeenberghe werden opnieuw aangehaald en ik werd geïntroduceerd in de geschiedenis van de Osta Carpets cq Osta Rugs paarden. Alles kwam toen in een stroomversnelling terecht; ik had de mogelijkheid te trainen bij JC, dit resulteerde in de aanschaf van betere paarden en geleidelijk aan steeg mijn kunnen en vertrouwen. Dit was voor mij het kantelpunt tussen een zondagsruiter en een jonge ruiter met ambitie, goede begeleiding en mogelijkheden. Na het overlijden van JC werd die weg verdergezet met Philippe Vandelonnoitte, de structuur, aanpak en methodologie die ik op vandaag hanteer zijn mij door hem bijgebracht.
Is er de ambitie om paardensport als topsport carrière uit te bouwen?
In alle eerlijkheid weet ik dat ik niet het talent bezit om bij de top te horen. Dan kon ik de keuze maken om bij grote stallen aan de slag te gaan en tientallen paarden te rijden dag in en uit, maar ook dat lag niet in de lijn van mijn ambities. Die keuze had me verhinderd om universitaire studies aan te vatten, terwijl ik steeds mijn (uit de hand gelopen) hobby kon blijven verderzetten. Het gebruik van het woord hobby bedoel ik hier niet oneerbiedig, ieder paard had een plan, ons stalletje wordt zo strak mogelijk gerund, de motivatie en inzet van iedereen moet steeds 110 procent zijn; professioneel was het wel. Mijn ultiem verlangen is om een groep paarden op te bouwen waarmee ik in de twee- en driester kan rijden en waar er een gezonde balans is tussen in en outflow van paarden zodat het op lange termijn sustainable is. Dit alles terwijl het met een dagelijkse job gecombineerd wordt.
Je combineerde zware studies met de sport en de organisatie van jumping antwerpen, hoe ga je hier mee om?
Bij ons thuis was het steeds heel eenvoudig. Alhoewel mijn paarden voor mij op de eerste plaats kwamen, waren er andere prioriteiten. Ik moest steeds blijven presteren in mijn studies. Indien zou gebleken zijn dat ik de beide niet op een correcte manier kon combineren was voor mijn ouders de keuze snel gemaakt. Ik heb nu 2 universitaire master diploma’s op zak en als ik terugkijk op mijn studententijd merk ik dat ik veel heb moeten opofferen voor de sport; zo was het studentikoos sociaal leven niet voor mij weggelegd en een studentenclub al zeker niet gezien de vrije uren op stal of op wedstrijd warden doorgebracht.Dit had zijn voor en nadelen maar een seconde spijt heb ik er zeker niet van. Dit traject heeft me de organisatie, efficiëntie en grondigheid bijgebracht die ik nu aan de dag stel en alles wat ik doe.
Hoe ben je in de organisatie van Jumping Antwerpen terecht gekomen?
Zoals velen weten ben ik in eerste instantie bij Jumping Antwerpen terecht “kunnen” komen omdat mijn vader reeds jaren in het organiserend comité zat. Het organiseren van dergelijk evenement is iets wat door velen onderschat wordt. Wij werken met een beperkt maar hecht team samen om alles op de rails te krijgen. Al te vaak wordt het met enige minachting bekeken tot ik vertel dat wij met een budget van meer dan 2 miljoen euro werken, dat is een omzet die groter is dan vele KMO’s in België vandaag en vergt toch veel verantwoordelijkheid. Daarnaast leek mij dit de ideale leerschool alvorens mijn drang naar ondernemerschap verder te zetten; je komt in aanraking met alle facetten van het bedrijfsleven en gezien het beperkte team kun je je niet veroorloven om van bepaalde zaken niets af te weten.
Naast mijn vader zitten er natuurlijk andere tenoren van het bedrijfsleven in ons bestuur, dus hoewel ik zo de kans gekregen heb, moet ik me ieder jaar opnieuw bewijzen en indien mijn prestaties niet voldoen is voor hen de logische keuze snel gemaakt. Dit houdt mij scherp om er steeds voor te zorgen dat wij iets neerzetten waar iedereen met plezier aan terug denkt en graag van de partij is. Samen met de Global Champions Tour hebben wij gedurende 3 jaar iets neergezet waar we allen fier op kunnen zijn maar alles heeft zijn voor en nadelen. Wij hebben besloten onafhankelijk verder te gaan omdat alhoewel de kwaliteit van ons evenement gestegen is, we op andere vlakken hebben moeten inboeten. Deze nieuwe weg laat ons de vrijheid om onze visie verder te realiseren en meer Belgische talenten te laten deelnemen op 5* niveau in Antwerpen om zo een synergie te creëren tussen onze jaren als 4* event en Global Champions Tour.Je hebt Jumping Antwerpen uitgebouwd tot het 5* evenement dat het vandaag is, wat is jouw leukste herinnering aan zoveel jaar Jumping Antwerpen?
Eerst en vooral denk ik dat die eer mij niet toekomt, het is een joint effort van iedereen die aan ons evenement meewerkt een erbij betrokken is. Hiermee bedoel ik niet enkel ons team maar ook alle leveranciers, aan wie we telkens iets extra vragen, en alle ruiters en sponsors, zonder wie dit alles ook niet mogelijk is. In het plaatje van Jumping Antwerpen zijn deze 3 facetten allemaal even belangrijk en onderling gecorreleerd; het geheel is meer dan de som van de delen. Elke editie kent zijn voor en nadelen en steeds hebben we een waslijst over hoe we ons aanbod willen verbeteren. Een specifiek moment is moeilijk aan te halen maar het gevoel dat je krijgt wanneer de laatste ereronde van de grote prijs gereden wordt is overweldigend. De sfeer tussen iedereen achteraf is een mix van emotie, trots, opluchting, euforie, energie. Magisch…Lukt de combinatie van een dergelijke organisatie met actieve paardensport op internationaal niveau?
Het voordeel met de wereld vandaag is dat deze een pak kleiner is geworden dan enkele jaren geleden. Tegenwoordig kun je door de digitalisering je werk overal mee naar toe nemen. Ik heb de luxe om op wedstrijd me enkel het rijden aan te trekken; met een gerust hart weet ik dat mijn groom alles verder onder controle heeft. Dit laat me toe te focussen daarop en geeft me ook veel kalme momenten om werk te verzetten, bv het maken van voorstellen, ideeën, draaiboeken, concepten etc, hiervoor heb je geen continue internetverbinding nodig. Het niet constant hebben van een internetverbinding laat me soms ook toe me meer te concentreren op de taak gezien er geen afleidingen zijn van e-mails of sociale media. Het komt allemaal neer op organisatie en structuur, te druk of geen tijd is voor mij geen gangbaar excuus tenzij de laatste 3 weken voor het evenement! Daarnaast zijn wedstrijden in België ook steeds een plaats om ruiters die bij ons deelnemen, sponsors en leveranciers te ontmoeten.
Antwerpen staat voor vernieuwing, nu meer dan ooit. Wat was de drijfveer om over te schakelen op het JumpingClash systeem?
Wij waren als evenement heel tevreden om deel te kunnen uitmaken van de GCT, we hebben veel geleerd tijdens deze jaren; maar we waren op bepaalde vlakken ook vrij beperkt hierdoor; Het loskoppelen van de GCT geeft ons opnieuw de vrijheid om ons eigen ding te doen. Sinds 2016 zetten wij ook meer en meer in op een mediaplan en media coverage en al te vaak horen we dat de paardensport hier nog steeds niet in een ideaal daglicht staat. Dit komt voor het brede (tv)publiek door de manier waarop de sport gebracht wordt. Een eerste aanzet hierin was de samenvatting die Sporza maakt en uitzendt op zondag na Luik-Bastenaken-Luik, met een dergelijk format van 45 minuten halen we tot 4 keer meer kijkers dan bij een traditioneel uitgezonden grote prijs. In het licht daarvan was het concept van JumpingClash Challenge voor ons heel attractief daar zij pogen om een nieuwe dynamiek te brengen in de sport betreffende hoe dit in beeld wordt gebracht. De trial in Madrid is goed verlopen op 2* niveau, wij kijken er naar uit die format toe te passen met de beste ruiters ter wereld. Het blijft een sprong in het ongewisse maar desalniettemin was het een weloverwogen beslissing en geloven wij in het welslagen van dit initiatief.