Jeroen De Winter is geen onbekende in het internationale jumpingcircuit. Hij is de kleinzoon van Roger de Winter, fokker en hengstenhouder, de zoon van Erik de Winter, handelaar en kleinzoon van Jos Ceulemans, een bekend figuur in de Belgische paardensport. Op zijn zestiende won hij de Belgische titel bij 7-jarige paarden én kroonde hij zichzelf tot Belgisch kampioen bij de Juniors in het zadel van Gretel S. In 2018 sprong hij in de spotlight in het zadel van Nixon van't Meulenhof en Leandro VG. Hij werd BWP kampioen met Pegase van't Ruytershof (v. Comme Il Faut), ... Het lijkt er dus op dat hij de paardenmicro van zijn familie geërfd heeft!
"Ik denk dat ik zodra ik geboren was, al een paard had", lacht hij. "Toen ik nog niet geboren was, had mijn vader al een shetlandpony voor mij gekocht. Ik denk dat ik op mijn zesde dan echt ben beginnen rijden. Mijn vader kocht toen bij aanvang van de zomervakantie een pony. Ik heb er heel de zomer niet naar omgekeken maar de laatste dag besloot ik het er toch op de wagen en in het zadel plaats te nemen. Sinds toen rijd ik zo goed als elke dag", vertelt hij. "Of ik ooit de druk voelde om te rijden? Nee, helemaal niet. Mijn broer en zus rijden zelf niet meer dus we mochten zelf beslissen of we wilden paardrijden of niet. We zijn nooit in die richting gepusht. Als je te hard in één richting geduwd wordt, denk ik dat zich dat op termijn zal 'wreken'. Ik ben dus heel blij dat ik in een paardenfamilie geboren ben, ook omdat ik mijn carrière in de paarden wil bouwen. Ik besef heel goed dat als je zelf van nul moet beginnen het een pak moeilijker is".
"Mijn ouders hebben er ook altijd op toegezien dat ik niet te veel paarden had", gaat Jeroen verder. "Het is pas op mijn zeventiende dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt om 'full time' voor de paarden te gaan. Op dat moment had ik ook echt veel paarden in mijn stallen en werd het erg moeilijk om school nog met de sport te combineren. Ik wist toen echter als dat ik verder wilde in de sport. Mijn vader helpt mij tot op de dag van vandaag nog erg goed: hij zorgt ervoor dat alles goed blijft lopen en dat er een zekere structuur aanwezig blijft. Hij houdt mij met beide voeten op de grond".
"Of ik ooit spijt heb gehad dat ik niet verder gestudeerd heb? Tot nu toe niet. Ik weet niet hoe mijn toekomst er zal uitzien maar momenteel heb ik er nog geen spijt van. Misschien zie ik dat overt tien jaar anders".
"Ik denk dat ik zodra ik geboren was, al een paard had", lacht hij. "Toen ik nog niet geboren was, had mijn vader al een shetlandpony voor mij gekocht. Ik denk dat ik op mijn zesde dan echt ben beginnen rijden. Mijn vader kocht toen bij aanvang van de zomervakantie een pony. Ik heb er heel de zomer niet naar omgekeken maar de laatste dag besloot ik het er toch op de wagen en in het zadel plaats te nemen. Sinds toen rijd ik zo goed als elke dag", vertelt hij. "Of ik ooit de druk voelde om te rijden? Nee, helemaal niet. Mijn broer en zus rijden zelf niet meer dus we mochten zelf beslissen of we wilden paardrijden of niet. We zijn nooit in die richting gepusht. Als je te hard in één richting geduwd wordt, denk ik dat zich dat op termijn zal 'wreken'. Ik ben dus heel blij dat ik in een paardenfamilie geboren ben, ook omdat ik mijn carrière in de paarden wil bouwen. Ik besef heel goed dat als je zelf van nul moet beginnen het een pak moeilijker is".
"Mijn ouders hebben er ook altijd op toegezien dat ik niet te veel paarden had", gaat Jeroen verder. "Het is pas op mijn zeventiende dat ik uiteindelijk de keuze heb gemaakt om 'full time' voor de paarden te gaan. Op dat moment had ik ook echt veel paarden in mijn stallen en werd het erg moeilijk om school nog met de sport te combineren. Ik wist toen echter als dat ik verder wilde in de sport. Mijn vader helpt mij tot op de dag van vandaag nog erg goed: hij zorgt ervoor dat alles goed blijft lopen en dat er een zekere structuur aanwezig blijft. Hij houdt mij met beide voeten op de grond".
"Of ik ooit spijt heb gehad dat ik niet verder gestudeerd heb? Tot nu toe niet. Ik weet niet hoe mijn toekomst er zal uitzien maar momenteel heb ik er nog geen spijt van. Misschien zie ik dat overt tien jaar anders".