2014 was een speciaal jaar voor Ludo Philippaerts die met tal van emoties geconfronteerd werd. Vreugde om de prestaties van zijn kinderen, twijfel nadat hij zelf een zware val maakte. Maar Ludo Philippaerts wil na de val opstaan en weer doorgaan.
Nicola Philippaerts won zijn eerste wereldbekerwedstrijd, Olivier Philippaerts maakte deel uit van het team dat de Landenprijs in Aken won, Thibault Philippaerts won zijn eerste internationale wedstrijd en de jongste van de familie, Anthony, heeft in 2014 zijn eerste stappen in de paardensport gezet. Het zijn maar enkele mooie momenten uit 2014. Het mooiste moment was wellicht het opnieuw in competitie treden van Challenge van de Begijnakker. Na een lange revalidatie werd hij samen met Ludo Philippaerts herenigd.
“Het was inderdaad een jaar van uitersten” zegt Ludo Philippaerts. “Mijn kinderen hebben het dit jaar opnieuw uitstekend hebben gedaan. Olivier en Nicola zijn nog maar 21 maar ze staan veel verder dan ik op die leeftijd. Thibault is de volgende die staat te trappelen om zijn prestaties van dit jaar te bevestigen en te verbeteren. Onze benjamin van de familie, Anthony, combineert voetbal met paardensport met een licht overwicht voor het tweede.”
Ludo Philippaerts is en blijft vooralsnog zelf een sportman. “Challenge heeft na zijn blessure een hele weg afgelegd waarna we samen de draad opnieuw oppikten. Challenge is een speciaal paard en misschien net daarom past het zo goed bij mij. Ook ik heb een eigen wil en ook ik ben soms moeilijk handelbaar maar net dat is een kwaliteit in de sport. Vastberadenheid heet zo iets! Zo hebben we samen terug gevochten na enkele moeilijke maanden. Het ging goed tot die val in Fontainbleau. Het was een klap, zowel fysiek als mentaal. De twijfel sloeg toe, de zin om zelf nog te rijden gleed langzaam weg en het ideale excuus lag voorhanden. Enkele paarden hadden kwaaltjes zodat ik besloot om Challenge toe te vertrouwen aan Nicola. Ik verdween naar het achterplan en managede de carrière van mijn zonen. Het is iets wat me boeit en wat ik bijzonder graag doe.”
“Eind deze week begint Jumping Mechelen en voor het tweede jaar op rij zal ik er niet bij zijn. Ik won er twee keer de wereldbekerproef en het is een fantastische wedstrijd. Kappen met de sport spookte door mijn hoofd maar op één of andere manier ben ik er nog niet klaar mee. De afgelopen weken hebben we met het oog op volgend jaar enkele interessante paarden aangekocht waardoor ik zelf opnieuw team kan vormen met mijn trouwe partner Challenge. In het voorjaar pikken we de draad opnieuw op. Stoppen doe ik niet al besef ik wel dat de het aartsmoeilijk wordt om op het hoogste niveau terug te komen. Ik maak mezelf niets wijs maar ik ben een knokker. Over ambities spreek ik me niet uit. De jonge garde staat klaar. We zijn in België gezegend met veel talent, en dan heb ik het niet alleen over mijn zonen maar over alle jonge ruiters in het algemeen. Zelf nog wedstrijden afwerken kan hand in hand gaan met ervaring doorgeven. Deel uit maken van de nieuwe topsportstructuur, meedenken aan de toekomst van de sport, het zijn maar enkele dingen die ik zo voor de geest kan halen en zelf nog wil doen. En … uiteraard zelf nog wedstrijden afwerken” besluit Ludo Philippaerts.