Begin vorige week kreeg de Brabantse LRV amazone Melissa Grouwels de opdracht van onze redactie om een BLOG te schrijven over de laatste dagen richting het nationale LRV kampioenschap. Dat er een medaille in zat, hadden we misschien wel verwacht als we haar resultaten van het voorbije seizoen zagen. Maar dat het een gouden medaille werd, maakte het lezen van deze BLOG des interessanter.
Anderhalve week voor het Nationaal sloeg de stress ons om de oren. Legolas zijn tong lag lichtjes open na een bezoek van de tandarts. Normaal mocht dit geen problemen vormen in het rijden. Toch hebben we hem twee dagen rust gegeven om alles netjes te laten herstellen.
Op
maandag zijn we terug beginnen trainen. Maandag en dinsdag rijden we gewoon thuis op de piste. Zalig genieten bij zonsondergang.
Woensdagavond was het dan les tijd. Legolasje en ik volgen wekelijks les bij Yve Gielen. Ook deze les ging goed maar wel zeer intensief. De puntjes moesten op de i komen volgens Yve.
Donderdag was dan een rustdagje. Ook Legolas moet soms de tijd krijgen om het hoofd wat leeg te maken, te genieten van de groene weides en zijn “madam” (Lercy: 2-jarige merrie). Het is een echte knuffelbeer en gaat door een vuur voor mensen en dieren die hij graag heeft.
Op vrijdag gingen we opnieuw naar de training bij Yve. Dit ging iets moeizamer. Het was alweer hard werken en elk detail werd aangepakt. Niets gaat aan Yve zijn kritische oog voorbij! Alles moet juist zitten, elk been, elke hand, elke beweging … Het deed me de stress voor zondag ook wel even vergeten. Vrijdagavond dan toch maar gaan ontspannen met een vriendin. Even alles stress vergeten en genieten van een leuk café en een pintje achteraf.
Zaterdag dan naar de gewone ochtendtraining. Nog even de proef doornemen en oefenen. Het zat goed: het gevoel, de motivatie, maar vooral het vertrouwen. Alles opblinken en daarna even naar het kerkhof. Het gemis om papa overviel me eens zo hard. Ben een tijdje bij hem gaan zitten en heb mijn hart gelucht. Papa was de enige persoon die met een heel eenvoudige knipoog kon zeggen ‘het komt wel goed’. Op het moment dat ik daar zat trokken raar maar waar de wolken weg en begon de zon als gek te schijnen. Daar was hij! Toen ben ik opgestaan en met een glimlach in mijn auto gestapt! Hij zal er staan was mijn gevoel.
Zondagochtend liep om half 5 de wekker af. Axelle Claessens die bij me was blijven slapen om me wat te steunen en vooral op mijn gemak te stellen, stond met heel veel enthousiasme mee op. Legolasje klaar maken, eten geven, vlechten… Ik genoot ervan. Stress? Toen nog niet!
Na een kort dutje in de jeep zijn we aangekomen in het verre maar mooie Anzegem. Nu moet ik toegeven dat de stress meer dan aanwezig was. Gelukkig had ik Axelle die me keer op keer kon gerust stellen. Al snel was het moment daar dat we moesten opzadelen. Hoe het komt weet ik niet maar ik genoot van elk moment. Eens op Legolas was al die stress voorbij. Nu had ik nog maar 1 doel… Een goede proef rijden en met een fijn gevoel het jaar kunnen afsluiten. Bij het inrijden voelde ik aan Legolas dat hij er zin in had. Niets was hem teveel en alles wat ik en Yve Gielen van hem vroegen deed hij met volle overtuiging. Dan was het moment daar en nog steeds zonder stress. We reden een aantal keren rond de ring en pepte onszelf helemaal op om ervoor te gaan. Even het kruisteken maken, over papa’s Sint-Joris wrijven (heb ik op mijn vest genaaid), een klopje voor Legolas en volle gas!!! We reden door de proef met een glimlach op het gezicht. Wat was de opluchting groot toen ik mocht groeten en Legolas mocht vastnemen… Doel bereikt… Naar buiten gaan met een fijn gevoel!
Wanneer je dit gevoel haalt ben je gelukkig maar als ik iets later naar de uitslag ging kijken werd het geluk alleen maar groter. Plots stond ik
‘voorlopig’ op een eerste plaats. Er moesten nog 8 combinaties komen. Het besef dat ik het hoofd moest koel houden werd wel zeer groot. Was het die ene zonnestraal die me dit liet beseffen? ZEKER! Hij was er weer om mij met de voetjes op de grond te houden. Maar het geluk bleef duren en de overkamping kwam steeds korter bij. Uiteindelijk was het dan zo ver. Even alle batterijtjes terug opladen niet alleen fysiek maar ook mentaal!
Alweer stonden er heel veel oprechte mensen langs de ring om ons te steunen. Onder begeleiding van Yve Gielen reden we opnieuw in en voelde dat het goed zat. Dit kon wel eens ons moment worden dacht ik heel even. Maar ook toen stond ik alweer snel met de voetjes op de grond. “Eerst rijden Mel en genieten” ging er door mijn hoofd.
Na de laatste woorden van Yve “doe dit voor je papa en geniet” zijn we de ring in gereden. Ik moet nu eerlijk toegeven met een hoopje meer stress en bedenkingen. Al snel maakte ik een eerste foutje (scheef bij het binnenkomen) Dit was mijn motivatie om het nu alleen nog maar beter te doen. Legolas gaf mij het gevoel dat het nu echt kon en we gingen er helemaal voor. Niet helemaal foutloos maar toch alweer met een zalig gevoel. Daar was dan de laatste groet en dan het geweldige applaus van de supporters! KIPPENVEL!!! Bij het buitenkomen werden de emoties me even teveel. Alles viel plots van mijn schouders. Ik had gedaan wat ik kon en iets veranderen was toch niet mogelijk meer. Nu was het alleen maar afwachten.
Even rustig afzadelen, nagenieten en wat napraten met de vele supporters deed me goed. EN DAN kwam het telefoontje… NATIONAAL KAMPIOEN! Wat er toen door me heen ging was uniek. Het eerste wat ik zei: “papa zou ZO fier zijn op ons”. Zo mooi, zo puur en zo hard voor gewerkt! Daar was het lang gedroomde lint! De prijsuitreiking was zeer mooi opgebouwd. Per niveau mochten we deze gaan afhalen. De ereronde was onbeschrijflijk. Net alsof Legolas het wist. De draf die hij er daar uithaalde heb ik nog nooit kunnen voelen. Zo fier als een pauw zweefde hij door het A terrein. Mooie afsluiter van een lang maar nooit meer te vergeten seizoen.
Foto: Melissa Grouwels
http://www.youtube.com/watch?v=Xwkmgku1eAg&feature=share
Begin vorige week kreeg de Brabantse LRV amazone Melissa Grouwels de opdracht van onze redactie om een BLOG te schrijven over de laatste dagen richting het nationale LRV kampioenschap. Dat er een medaille in zat, hadden we misschien wel verwacht als we haar resultaten van het voorbije seizoen zagen. Maar dat het een gouden medaille werd, maakte het lezen van deze BLOG des interessanter.
Anderhalve week voor het Nationaal sloeg de stress ons om de oren. Legolas zijn tong lag lichtjes open na een bezoek van de tandarts. Normaal mocht dit geen problemen vormen in het rijden. Toch hebben we hem twee dagen rust gegeven om alles netjes te laten herstellen.
Op maandag zijn we terug beginnen trainen. Maandag en dinsdag rijden we gewoon thuis op de piste. Zalig genieten bij zonsondergang. Woensdagavond was het dan les tijd. Legolasje en ik volgen wekelijks les bij Yve Gielen. Ook deze les ging goed maar wel zeer intensief. De puntjes moesten op de i komen volgens Yve.
Donderdag was dan een rustdagje. Ook Legolas moet soms de tijd krijgen om het hoofd wat leeg te maken, te genieten van de groene weides en zijn “madam” (Lercy: 2-jarige merrie). Het is een echte knuffelbeer en gaat door een vuur voor mensen en dieren die hij graag heeft.
Op vrijdag gingen we opnieuw naar de training bij Yve. Dit ging iets moeizamer. Het was alweer hard werken en elk detail werd aangepakt. Niets gaat aan Yve zijn kritische oog voorbij! Alles moet juist zitten, elk been, elke hand, elke beweging … Het deed me de stress voor zondag ook wel even vergeten. Vrijdagavond dan toch maar gaan ontspannen met een vriendin. Even alles stress vergeten en genieten van een leuk café en een pintje achteraf.
Zaterdag dan naar de gewone ochtendtraining. Nog even de proef doornemen en oefenen. Het zat goed: het gevoel, de motivatie, maar vooral het vertrouwen. Alles opblinken en daarna even naar het kerkhof. Het gemis om papa overviel me eens zo hard. Ben een tijdje bij hem gaan zitten en heb mijn hart gelucht. Papa was de enige persoon die met een heel eenvoudige knipoog kon zeggen ‘het komt wel goed’. Op het moment dat ik daar zat trokken raar maar waar de wolken weg en begon de zon als gek te schijnen. Daar was hij! Toen ben ik opgestaan en met een glimlach in mijn auto gestapt! Hij zal er staan was mijn gevoel.
Zondagochtend liep om half 5 de wekker af. Axelle Claessens die bij me was blijven slapen om me wat te steunen en vooral op mijn gemak te stellen, stond met heel veel enthousiasme mee op. Legolasje klaar maken, eten geven, vlechten… Ik genoot ervan. Stress? Toen nog niet!
Na een kort dutje in de jeep zijn we aangekomen in het verre maar mooie Anzegem. Nu moet ik toegeven dat de stress meer dan aanwezig was. Gelukkig had ik Axelle die me keer op keer kon gerust stellen. Al snel was het moment daar dat we moesten opzadelen. Hoe het komt weet ik niet maar ik genoot van elk moment. Eens op Legolas was al die stress voorbij. Nu had ik nog maar 1 doel… Een goede proef rijden en met een fijn gevoel het jaar kunnen afsluiten. Bij het inrijden voelde ik aan Legolas dat hij er zin in had. Niets was hem teveel en alles wat ik en Yve Gielen van hem vroegen deed hij met volle overtuiging. Dan was het moment daar en nog steeds zonder stress. We reden een aantal keren rond de ring en pepte onszelf helemaal op om ervoor te gaan. Even het kruisteken maken, over papa’s Sint-Joris wrijven (heb ik op mijn vest genaaid), een klopje voor Legolas en volle gas!!! We reden door de proef met een glimlach op het gezicht. Wat was de opluchting groot toen ik mocht groeten en Legolas mocht vastnemen… Doel bereikt… Naar buiten gaan met een fijn gevoel!
Wanneer je dit gevoel haalt ben je gelukkig maar als ik iets later naar de uitslag ging kijken werd het geluk alleen maar groter. Plots stond ik ‘voorlopig’ op een eerste plaats. Er moesten nog 8 combinaties komen. Het besef dat ik het hoofd moest koel houden werd wel zeer groot. Was het die ene zonnestraal die me dit liet beseffen? ZEKER! Hij was er weer om mij met de voetjes op de grond te houden. Maar het geluk bleef duren en de overkamping kwam steeds korter bij. Uiteindelijk was het dan zo ver. Even alle batterijtjes terug opladen niet alleen fysiek maar ook mentaal!
Alweer stonden er heel veel oprechte mensen langs de ring om ons te steunen. Onder begeleiding van Yve Gielen reden we opnieuw in en voelde dat het goed zat. Dit kon wel eens ons moment worden dacht ik heel even. Maar ook toen stond ik alweer snel met de voetjes op de grond. “Eerst rijden Mel en genieten” ging er door mijn hoofd.
Na de laatste woorden van Yve “doe dit voor je papa en geniet” zijn we de ring in gereden. Ik moet nu eerlijk toegeven met een hoopje meer stress en bedenkingen. Al snel maakte ik een eerste foutje (scheef bij het binnenkomen) Dit was mijn motivatie om het nu alleen nog maar beter te doen. Legolas gaf mij het gevoel dat het nu echt kon en we gingen er helemaal voor. Niet helemaal foutloos maar toch alweer met een zalig gevoel. Daar was dan de laatste groet en dan het geweldige applaus van de supporters! KIPPENVEL!!! Bij het buitenkomen werden de emoties me even teveel. Alles viel plots van mijn schouders. Ik had gedaan wat ik kon en iets veranderen was toch niet mogelijk meer. Nu was het alleen maar afwachten.
Even rustig afzadelen, nagenieten en wat napraten met de vele supporters deed me goed. EN DAN kwam het telefoontje… NATIONAAL KAMPIOEN! Wat er toen door me heen ging was uniek. Het eerste wat ik zei: “papa zou ZO fier zijn op ons”. Zo mooi, zo puur en zo hard voor gewerkt! Daar was het lang gedroomde lint! De prijsuitreiking was zeer mooi opgebouwd. Per niveau mochten we deze gaan afhalen. De ereronde was onbeschrijflijk. Net alsof Legolas het wist. De draf die hij er daar uithaalde heb ik nog nooit kunnen voelen. Zo fier als een pauw zweefde hij door het A terrein. Mooie afsluiter van een lang maar nooit meer te vergeten seizoen.
Foto: Melissa Grouwels
http://www.youtube.com/watch?v=Xwkmgku1eAg&feature=share