Naar aanloop van de 36ste editie van Jumping Mechelen in de Nekkerhal nam Equnews even de tijd om op bezoek te gaan bij de familie Wauters. Jolande, Wendy, Julie en Caroline vertelden ons iets meer over de paardensport, hun familie en Jumping Mechelen.
Jullie zijn een echte paardenfamilie, hoe voelt dat?
Wendy: We zijn gewoon helemaal onszelf, we zijn zo geboren.
Caroline: Ik voel me altijd thuis… Je wordt zo geboren denk ik. Zowel in ons werk, als in onze hobby en in ons (Caroline en Julie) geval ook ons liefdesleven, zien we overal paarden terug. Het is natuurlijk super als je je werk en je privéleven op die manier kan combineren. De paardensport is een mooie sport.
De paardensport is dan ook echt belangrijk voor jullie?
Jolande: Het had ook helemaal anders kunnen uitdraaien. Ze zijn inderdaad geboren met de paarden en ze hebben uiteindelijk ook voor die weg gekozen. Ik denk ook niet dat ze er spijt van hebben. Dankzij de paardensport zijn ze ook de liefde van hun leven tegengekomen, dat was anders misschien niet het geval geweest.
Denken jullie dat de link met paarden er ook zou zijn geweest moesten jullie niet zo zijn opgegroeid?
Wendy: We zijn hier grootgebracht, ik kan mij dan echt niet inbeelden hoe het geweest zou zijn als we in een ander gezin waren geboren.
Caroline: Ik ben gestopt met paarden. Ik houd het dan ook voor mogelijk dat, moest ik ergens ander geboren zou zijn, ik helemaal geen interesse in paarden zou hebben gehad. Het is niet zo dat het paardrijden zo in mij zit, anders was ik er waarschijnlijk ook nooit mee gestopt. Ik heb paardrijden altijd leuk gevonden en ik heb het ook altijd graag gedaan, maar echt over een passie spreken? Nee, bij mij is dat niet het geval.
Wendy: (lachend) Anders hadden wij meegedaan aan ‘The Voice’. Met de Wauters Sisters.
Julie: Ik denk niet dat dat iets voor mij geweest zou zijn (lacht)
Caroline: Wat mij betreft is paardrijden wel iets dat echt van thuis is meegegeven. Ik heb er ook altijd van gehouden. Dat is niet in alle paardenfamilies het geval: het gebeurt wel vaker dat verschillende kinderen van een gezin ervoor kiezen om een totaal andere weg te bewandelen.
Jaren na het begin van Jumping Mechelen, zijn jullie nog steeds de drijvende kracht hiervan. Vinden jullie het belangrijk dat Eric zijn werk wordt voortgezet?
Jolande: Ja, dat vind ik wel. We hebben dan ook niet getwijfeld om zijn levenswerk verder te zetten. We hadden al een team en met dat team gingen we verder. We kunnen gelukkig nog steeds op dat team rekenen, oké zonder Eric, maar het is zelfs nooit in ons opgekomen om ‘Jumping Mechelen’ niet meer te organiseren.
Wendy: Jullie zeggen dat wij de drijvende kracht zijn, maar jullie mogen niet uit het oog verliezen dat er veel meer mensen meewerken aan het evenement dan enkel wij vier. Het is echt een comité van meer dan veertien mensen, die daar al zesendertig jaar samenwerken om van ‘Jumping Mechelen’ een succes te maken.
Jolande: In het begin waren we met tien. De ‘harde kern’ is er nog steeds, helaas zijn er enkelen die er ondertussen niet meer zijn. Ondertussen zijn we met zestien.
Wendy: Wij zetten verder wat Eric heeft opgestart. Hij is eigenlijk begonnen met enkele zeer goede vrienden, sommige van hen werken nu nog steeds mee aan dit evenement. Anderen zijn er jammer genoeg niet meer bij.
Bij de organisatie van zo’n evenement komt natuurlijk veel kijken, zijn jullie hier dan ook een heel jaar mee bezig?
Jolande: Je bent daar eigenlijk het hele jaar mee bezig, ja. In het begin van het jaar moet je alles afwerken, dan moet je terug prospecties doen en dan vanaf september ben je er toch weer fulltime mee bezig.
Caroline: Ja, vanaf september is het toch wel heel intensief. De afwerking gebeurt in januari. Het ronselen van sponsors en dergelijke begint ook al voor september. Het echte werk begint rond augustus-september. Dan is dat zonder te stoppen doorwerken tot december.
Jullie focus ligt vooral op de springsport, is er ook nog plaats voor andere sporten binnen de familie?
Jolande: Ja, twaalf jaar geleden ben ik begonnen met golf. Ik neem ook deel aan golfwedstrijden en dat vind ik echt super. Ik heb ook lange tijd getennist. We hebben niet zo veel paarden meer hier thuis. Mijn schoonzonen rijden alle twee paard en ook Wendy is nog erg vaak op stal te vinden. Zij geeft nog veel les. Ik ben echter begonnen met golfen en dat is echt uitgegroeid tot een passie. Die sport laat me toe om ook op mijn leeftijd nog aan wedstrijden deel te nemen. In de winter durf ik ook nog wel eens een balletje slaan.
Caroline: Mama is echt de sportiefste thuis. Ik neem mezelf altijd voor om de draad terug op te pikken, maar er is niet echt een sport die ik écht zou willen doen, jammer genoeg. Ik zou vooral sporten om in conditie te blijven. Ik heb het ook enorm druk, mijn weken zijn altijd goed gevuld. Door het jaar zitten we ook nog met een paar evenementen waarvoor we werken. Ik probeer ook soms met Daniel mee op concours te gaan, anders zie je elkaar niet veel. Met Stella er dan nog bij blijft er niet veel tijd meer over. Ik probeer dan met wat vrienden af te spreken en een beetje ontspannende dingen te doen, eens iets anders dan altijd die paarden. Skiën doen we nog altijd graag, maar dat is niet meteen een hobby.
Wendy: Ik heb een voltijdse job in de farmaceutica en dan heb ik geef nog altijd les. Ik geef op dinsdag, woensdag en donderdag les en op vrijdag ben ik meestal al met mijn leerlingen op wedstrijden. Laten we zeggen dat dat mijn sport is, mijn leerlingen volgen. Het noemt sportcoaching, maar het is vooral coaching en de sport , die doen zij.
Wat spreekt jullie zo aan in de sport?
Caroline: De passie, de wisselwerking tussen paard en ruiter is uniek. De intensiteit, spanning, de sfeer die er hangt…Iedereen kent snel iedereen. Volgens mij is het dan ook onmogelijk om paardensport met welke andere sport dan ook te vergelijken.
Julie aan Jolande: Wat kijk jij het liefst? Golf of paardensport?
Jolande: Ik ben grote fan van Joe en Daniel (foto). Als zij rijden dan volg ik zeker de resultaten. Ik zit al zo veel jaar in de paardensport, als sinds mijn 21 ste. Ik zat toen wel elk weekend ergens op concours en als Joe of Daniel een belangrijke wedstrijd rijden, ben ik er nog steeds graag bij, maar voor de rest ga ik liever golfen. Toen de kinderen reden was ik altijd wel een heel enthousiaste supporter, maar nu probeer ik mij in te houden. Maar wie weet, als de kleinkinderen binnenkort in het zadel kruipen, kan ik mijn enthousiasme misschien weer moeilijker bedwingen (lacht).
Zijn de kleinkinderen ook al bezig met de paardensport?
Julie: Mijn kinderen zijn wel al wat aan het rijden. Ze hebben ondertussen al twee wedstrijden gereden met hun pony. Het is vooral voor het plezier, het is nu niet dat ze elke dag rijden. Als ze wedstrijd hebben dan willen ze wel meer rijden.
Caroline: Stella die roept naar alles paard (lacht). Ik weet niet of dat iets wilt zeggen. Eén ding is zeker, we willen dat ze zelf beslist of ze in de paarden verder wil of niet, we gaan haar nergens toe verplichten. Ze heeft wel nog geen eigen pony, niet dat ze dat niet wilt, maar daar is ze nog net iets te jong voor.
De paarden zijn dus altijd wel belangrijk geweest voor jullie?
Wendy: Ja, is het op professioneel of op sportief vlak, is het op liefdesvlak… Paarden blijven de rode draad in ons leven.
Caroline: Paarden hebben altijd centraal gestaan, ons hele leven draait rond paarden. Niemand van ons is een andere weg uitgegaan. Dat had perfect gekund, maar uiteindelijk is iedereen toch met de paarden blijven werken en het ziet er niet naar uit dat dat direct gaat veranderen.
Jullie zijn ook een heel hechte familie. Is dat voor jullie ook heel belangrijk?
Jolande: Ik denk dat dat de droom is van elke familie. Ik zou het er in ieder geval erg moeilijk mee hebben als we geen hechte familie zouden zijn.
Caroline: We wonen heel dicht bij elkaar en dat helpt natuurlijk ook. Dit is niet altijd het geval geweest, maar uiteindelijk is iedereen toch naar ‘de basis’ teruggekeerd. Het is wel leuk dat we zo goed overeenkomen. We delen ook allemaal dezelfde passie, dat zorgt natuurlijk voor een gemeenschappelijk punt, daarom zullen we ook wel close zijn. We hebben dezelfde interesses, dezelfde kennissen, dezelfde vrienden. Automatisch maakt dat de band ook hechter.
Waarom is Jumping Mechelen zo belangrijk voor jullie?
Caroline: Jumping Mechelen is erg belangrijk. Het evenement werd 36 jaar geleden, hier in Putte voor de eerste keer georganiseerd. Het is een mooi en uniek concept dat erg bekend is in de hele paardenwereld. Het is ook een evenement dat altijd goed gedraaid heeft. We willen die goede reputatie natuurlijk behouden. Het wordt er niet makkelijker op: de kosten zijn hoog, alles wordt duurder, sponsors zijn wat terughoudender, maar elk jaar doen we ons best om dat hoge niveau te behouden. Dat willen we zeker behouden.
Jolande: Het is ook mooi dat je van je hobby je beroep kan maken. We organiseren Jumping Mechelen dan ook telkens weer met plezier. Het is niet altijd gemakkelijk, maar het is ons levenswerk.
Wendy: Bij de organisatie van Jumping Mechelen is het niet alleen de familie Wauters, maar eigenlijk is de ‘Jumping Mechelen familie’ veel groter: de familie Somers, familie Poels, familie Boudewijn, familie Quisquater, Carine De Vos en haar familie… In Mechelen zijn we allemaal één grote familie.
Caroline: Je ziet wel dat elk gezin of elke familie van een bestuurslid of comitélid betrokken is bij de jumping. Het is zeker niet enkel onze familie die dit evenement organiseert. Onze basisinstelling is dat Jumping Mechelen voor iedereen moet zijn. Wij willen vooral gezelligheid en openheid promoten, elk jaar opnieuw.
Wendy: De periode tussen kerst en nieuwjaar is een periode dat iedereen gezellig wilt samenzijn. Dat is ook heel belangrijk.
