Dankzij de Gouden Laars mochten er tijdens Jumping Mechelen twee jonge talentvolle ruiters via een Wildcard aan de start komen.
In de U25 competitie was dat de Oost-Vlaamse ruiter Eliah Pieters. In deze BLOG blikt hij terug op zijn deelname.
De aankomst op zaterdag ...
Het was voor mij de eerste keer dat ik hier aan de start kwam en ik keek er dan ook naar uit. Mechelen is toch altijd wel iets speciaals, het blijft de “place to be” voor ruiter en paard.
Na een hele vrijdag druk in de weer te zijn om alles in gereedheid te brengen voor ons verblijf daar, zijn we zaterdagochtend tijdig richting Mechelen vertrokken. De organisatie daar is top, dus alles ging super vlot. Bij aankomst hebben we er eerst voor gezorgd dat Atoile in alle rust op stal kon zodat ze alvast wat kon acclimatiseren. Atoile onderging alles rustig en was niet speciaal gespannen. De drukte bij de vet-check, de wind die wat met de tent speelde en haar uit haar comfortzone halen maakte haar toch wel wat nerveus en bijzonder fris en attent.
Ook voor de start van ons eerste parcours was ze bijzonder bij de pinken, jammer genoeg was ik iets te gedreven om een snelle tijd neer te zetten. In de tweede fase stuurde ik haar te kort en te snel door de bocht, en ook al deed ze nog zo haar best, het leverde ons een balkje op. Een snelle tijd weliswaar, maar met 4 strafpunten moesten we ons tevreden stellen met een 21ste plaats.
Nazorg, voederen, drinken geven, de stal netjes houden, dekens wisselen, … de sfeer een beetje opsnuiven, een hapje eten met vrienden, en dan richting mobilhome om wat te proberen slapen.
Opnieuw net niet ...
Op zondagochtend gingen we eerst richting de stallen om te kijken hoe Atoile het stelt. Ze staat er rustig bij en vindt het allemaal best oké, zolang ze maar op tijd en stond gevoederd wordt.
Onze proef staat pas vanavond gepland dus hebben we alle tijd om wat te stappen, haar te laten grazen, een grondige poetsbeurt te geven en zelf ook ontspannen iets te eten (mmmh, lekker die sushi !).
Ondertussen heb ik de tijd om de rest van het programma te bekijken en wat van de sport en de toffe sfeer te genieten.
Nadien was het tijd om ons klaar te maken. Papa begeleidt me bij de verkenning en we nemen nog even de tijd om enkele parcours te kijken om te zien hoe de collega-ruiters het aanpakken. Mama heeft ondertussen Atoile naar de paddock gebracht zodat ik enkel nog moet opstappen om op te warmen. Atoile is in haar nopjes en laat haar van haar beste kant zien. Gefocust op de volgende sprong kom ik in de 2e hindernis van de dubbel op hindernis 13 net iets te veel aan de buitenkant waardoor ik met mijn laars de staander van de hindernis raak en deze meeneem met mijn voet en 4 strafpunten scoor. Jammer, want die 0-rit zat er zeker in!
Grote ontgoocheling op de slotdag ....
Vandaag de laatste wedstrijddag voor Atoile en mezelf. Ons schema blijft hetzelfde, opstaan en eerst mijn paard verzorgen, voederen, poetsbeurt, wat stappen en haar wat laten grazen, …
De 1m30 proef staat om 14u15 op het programma. De verkenning heb ik samen met mijn vader doorlopen en dan zijn we gaan opwarmen. We zijn zo goed als klaar om aan de start te komen als iemand langs de kant van de paddock opmerkt dat mijn paard niet 100% loopt. Een steward verwijst me naar de vet-check, waar enkele dierenartsen de hoofden bij elkaar steken. Atoile is een al wat ouder paard (ze is 15) en loopt wat speciaal, maar dat is nooit een issue geweest.
Vandaag liep ze inderdaad wat stijf in draf, kenmerkend voor een Heartbreaker, maar onregelmatig en niet klaar om aan de start te komen stond voor ons toch wel ter discussie. De organisatie heeft echter het laatste woord en dan heb je geen andere keuze dan die beslissing te respecteren.
Hierop was ik niet voorbereid, de ontgoocheling niet te kunnen starten was dan ook groot. Zowel Atoile als ikzelf waren er klaar voor, jammer dat ze die dag haar kwaliteiten niet heeft kunnen tonen. Hoe dan ook, haar welzijn komt op de eerste plaats. Ze heeft er een mooi seizoen opzitten, tijd nu voor welverdiende rust.
We hebben nog wat werk met inladen en dan keren we huiswaarts. Het zit erop.
Mechelen was alweer een leerschool op alle gebied, zowel sportief als mentaal. Toekomstgericht hoop ik deze ervaringen terug te kunnen koppelen naar mooie prestaties en zowel als ruiter en als mens sterk aan de start te komen.
Dankjewel Gouden Laars !
Dankzij de Gouden Laars mochten er tijdens Jumping Mechelen twee jonge talentvolle ruiters via een Wildcard aan de start komen.
In de U25 competitie was dat de Oost-Vlaamse ruiter Eliah Pieters. In deze BLOG blikt hij terug op zijn deelname.
De aankomst op zaterdag ...
Het was voor mij de eerste keer dat ik hier aan de start kwam en ik keek er dan ook naar uit. Mechelen is toch altijd wel iets speciaals, het blijft de “place to be” voor ruiter en paard.
Na een hele vrijdag druk in de weer te zijn om alles in gereedheid te brengen voor ons verblijf daar, zijn we zaterdagochtend tijdig richting Mechelen vertrokken. De organisatie daar is top, dus alles ging super vlot. Bij aankomst hebben we er eerst voor gezorgd dat Atoile in alle rust op stal kon zodat ze alvast wat kon acclimatiseren. Atoile onderging alles rustig en was niet speciaal gespannen. De drukte bij de vet-check, de wind die wat met de tent speelde en haar uit haar comfortzone halen maakte haar toch wel wat nerveus en bijzonder fris en attent.
Ook voor de start van ons eerste parcours was ze bijzonder bij de pinken, jammer genoeg was ik iets te gedreven om een snelle tijd neer te zetten. In de tweede fase stuurde ik haar te kort en te snel door de bocht, en ook al deed ze nog zo haar best, het leverde ons een balkje op. Een snelle tijd weliswaar, maar met 4 strafpunten moesten we ons tevreden stellen met een 21ste plaats.
Nazorg, voederen, drinken geven, de stal netjes houden, dekens wisselen, … de sfeer een beetje opsnuiven, een hapje eten met vrienden, en dan richting mobilhome om wat te proberen slapen.
Opnieuw net niet ...
Op zondagochtend gingen we eerst richting de stallen om te kijken hoe Atoile het stelt. Ze staat er rustig bij en vindt het allemaal best oké, zolang ze maar op tijd en stond gevoederd wordt.
Onze proef staat pas vanavond gepland dus hebben we alle tijd om wat te stappen, haar te laten grazen, een grondige poetsbeurt te geven en zelf ook ontspannen iets te eten (mmmh, lekker die sushi !).
Ondertussen heb ik de tijd om de rest van het programma te bekijken en wat van de sport en de toffe sfeer te genieten.
Nadien was het tijd om ons klaar te maken. Papa begeleidt me bij de verkenning en we nemen nog even de tijd om enkele parcours te kijken om te zien hoe de collega-ruiters het aanpakken. Mama heeft ondertussen Atoile naar de paddock gebracht zodat ik enkel nog moet opstappen om op te warmen. Atoile is in haar nopjes en laat haar van haar beste kant zien. Gefocust op de volgende sprong kom ik in de 2e hindernis van de dubbel op hindernis 13 net iets te veel aan de buitenkant waardoor ik met mijn laars de staander van de hindernis raak en deze meeneem met mijn voet en 4 strafpunten scoor. Jammer, want die 0-rit zat er zeker in!
Grote ontgoocheling op de slotdag ....
Vandaag de laatste wedstrijddag voor Atoile en mezelf. Ons schema blijft hetzelfde, opstaan en eerst mijn paard verzorgen, voederen, poetsbeurt, wat stappen en haar wat laten grazen, …
De 1m30 proef staat om 14u15 op het programma. De verkenning heb ik samen met mijn vader doorlopen en dan zijn we gaan opwarmen. We zijn zo goed als klaar om aan de start te komen als iemand langs de kant van de paddock opmerkt dat mijn paard niet 100% loopt. Een steward verwijst me naar de vet-check, waar enkele dierenartsen de hoofden bij elkaar steken. Atoile is een al wat ouder paard (ze is 15) en loopt wat speciaal, maar dat is nooit een issue geweest.
Vandaag liep ze inderdaad wat stijf in draf, kenmerkend voor een Heartbreaker, maar onregelmatig en niet klaar om aan de start te komen stond voor ons toch wel ter discussie. De organisatie heeft echter het laatste woord en dan heb je geen andere keuze dan die beslissing te respecteren.
Hierop was ik niet voorbereid, de ontgoocheling niet te kunnen starten was dan ook groot. Zowel Atoile als ikzelf waren er klaar voor, jammer dat ze die dag haar kwaliteiten niet heeft kunnen tonen. Hoe dan ook, haar welzijn komt op de eerste plaats. Ze heeft er een mooi seizoen opzitten, tijd nu voor welverdiende rust.
We hebben nog wat werk met inladen en dan keren we huiswaarts. Het zit erop.
Mechelen was alweer een leerschool op alle gebied, zowel sportief als mentaal. Toekomstgericht hoop ik deze ervaringen terug te kunnen koppelen naar mooie prestaties en zowel als ruiter en als mens sterk aan de start te komen.
Dankjewel Gouden Laars !