Als het over de talenten van Paardensport Vlaanderen gaat, is Thibault Philippaerts (24) een vaandeldrager. Die status kreeg hij officieel in 2022, toen hij verkozen werd tot ‘Talent van het Jaar’. Een logische keuze, Thibault Philippaerts won dat jaar op het EK Young Riders teamgoud en individueel zilver. Een jaar eerder hield hij zijn generale repetitie met de goudenmedaille op het BK. Wanneer we terugblikken op zijn jeugdparcours, tellen we op zijn EK’s drie gouden medailles, plus twee zilveren en één bronzen.
Was het voor jou van kindsbeen af duidelijk dat je later ruiter zou worden?
Ik heb van veel sporten geproefd: van atletiek tot voetbal. Ik trainde tot vier keer per week. Voetbalmatchen worden echter ’s zondags gespeeld, simultaan met de jumpings. Dan moet je kiezen. Kun je je dat voorstellen, ik was 10, 11 jaar en had op die leeftijd al te weinig tijd (glimlacht). Ik kreeg thuis alle vrijheid, ze hebben me nooit gepusht en ik heb finaal zelf gekozen voor de paarden. Die sport op het hoogste niveau bedrijven was mijn ultieme droom.
En toch, klopt het dat jij aanvankelijk geen held was op je pony?
Dat is een understatement. Mijn eerste pony’s waren geen succes. Ze stopten, ik viel en dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Maar mijn droom om een grote ruiter te worden was sterker dan mijn angst.
Bij Marco heb ik geleerd aandacht te geven aan de paarden!
Ik wilde verder studeren, maar niet op school. Papa vond het een goed idee om een tijdje in de leer te gaan bij een andere professionele stal en ik zag dat ook zitten. Marco Kutscher reed een weekend net zoals ik in Lier. Daar heeft papa de ontmoeting geregeld en het klikte. Ik ben vervolgens met enkele paarden voor enkele weken naar hem gegaan. Drie weken werden uiteindelijk anderhalf jaar.
Wat heb je daar geleerd?
Marco kan abnormaal goed rijden. Ik heb zijn succesjaren niet meegemaakt, daarvoor was ik te jong. Wat me bij hem thuis meteen opviel, is dat hij zijn paarden waanzinnig goed kan africhten en trainen. Marco rijdt niet meer permanent op het hoogste niveau, hij ontfermt zich voornamelijk over de opleiding van jongere paarden. In een kleine setting waardoor zijn paarden veel aandacht krijgen. Dat is al heel anders dan thuis waar het alle dagen heel druk is. In vergelijking is stal Philippaerts een groot bedrijf met veel paarden en veel medewerkers. Thuis reed ik vaak alleen. Bij Marco reden we de ganse dag samen, waardoor hij me constant kon bijsturen. Wij waren altijd samen en als er iets niet lukte, nam hij mijn paard even over. De begeleiding was met andere woorden veel intensiever. En als ik zie met hoeveel gevoel Kutscher rijdt, is hij voor mij één van de beste ruiters ter wereld. Hij komt uit de school van Ludger Beerbaum, dat zegt genoeg. Het mooie is ook dat Marco me nooit iets opgedrongen heeft. Op het einde van de rit zoekt elke ruiter zijn eigen systeem.
Hoeveel beter ben jij geworden na Kutscher?
Voor mijn passage bij Marco, zat ik in een moeilijke periode. Cataleya en Jaimi waren vertrokken en de sportieve successen bleven uit. Ik zat in een dipje. Als je geproefd hebt van je eerste successen, is het moeilijk om een stap terug te zetten. Dat is de realiteit van elke ruiter. Als je daar de eerste keer mee geconfronteerd wordt, is dat even slikken. Alles lukte met Cataleya en Jaimi, je zit in een positieve flow en dan lukt er plots met de nieuwe paarden niets meer en slaag je er niet in om nog een foutloze ronde te rijden. De timing van mijn vertrek naar Marco was perfect. Ik reed er vooral dressuurmatig en werkte intensief aan hun opleiding. Ik voelde mijn paarden bij wijze van spreken elke dag beter worden en dat gaf ook veel voldoening. Daarvoor putte ik dat uit wedstrijdresultaten, nadien uit het resultaat van ons dagelijks werk thuis. Ik ontdekte er een nieuwe voldoening.
