2024 was voor Richard Vogel een jaar vol hoogtes en laagtes. In Parijs miste hij net zijn kans. In een interview laat hij weten dat hij iets te vroeg piekte met United Touch 'S' tijdens het jaar. Een fout die hij niet snel meer zal maken. "In 2025 start ik het jaar in de Verenigde Staten van Amerika," vertelt de Duitse springruiter.
"Om het te maken in de sport is het belangrijk om je goed te laten begeleiden. Ik heb altijd goede mentoren aan mijn zijde gehad. De allereerste was mijn moeder, daarna mijn oom. Ik heb ook voor mijn idool, Ludger Beerbaum, mogen rijden. Sinds ik zelfstandig ben heb ik van Hugo Simon heel wat bijgeleerd, maar ook McLain Ward!" vertelt Vogel.
"Toen ik mijn eerste jaar in Wellington aan de start kwam, dacht ik bij mezelf; het zou fantastisch zijn als iemand me de Amerikaanse rijstijl kan bijbrengen. Voornamelijk omdat ik de rijstijl echt appreciëer, maar ook omdat ik dichter bij het systeem van mijn potentiële klanten wou staan. Vervolgens ben ik gewoon richting McLain Ward gestapt en hem de vraag gesteld..."
"Je moet weten, ik was toen nog een U25 ruiter en reed totaal niet op niveau. Gelukkig stond hij ervoor open. Pas later ontdekte ik dat trainingen bij hem tot zo'n miljoen dollar per jaar kunnen kosten... ik had mazzel!" lacht de Duitser. "Want hij besefte dat ik niet z'n volgende grote klant zou worden. Hij ging alsnog akkoord. Want volgens hemzelf; hoe meer ik met jonge mensen omga, hoe jonger ik zelf blijf... In het eerste jaar begon het heel vrijblijvend; ik ging een paar keer naar hem toe. Ik vond het altijd erg leerzaam. Ik reed met één paard naar hem toe, en hij nam op een heel ontspannen manier twintig minuten de tijd. We sprongen een paar hindernissen, reden een parcours, en dat was enorm leerzaam, vooral omdat hij vaak een heel andere aanpak heeft dan wij Europeanen."
Europeanen willen nu Amerikaanser worden!
"Een Amerikaan zit lichter in het zadel. Daar neigen we nu in Europa ook steeds meer naar. Maar als je kijkt naar de klassieke Duitse rijstijl, dan is dat denk ik niet hoe ik op het paard zit. Ik ben al beïnvloed door de Amerikaanse stijl en rijd bijvoorbeeld met kortere teugels. Er zijn ook Europese ruiters die dat doen, zoals Henrik von Eckermann."
"Ook het verkennen van het parcours is anders. Vroeger liep ik bijvoorbeeld nooit de barrage. Dat is iets wat ik echt bij hem heb geleerd en wat mij met een paard als United Touch enorm helpt, omdat je zo veel beter kunt plannen. Wat ook een groot verschil is: de Amerikanen hebben qua personeel alles heel goed georganiseerd. Per verzorger hebben zij relatief weinig paarden. Vroeger dacht ik dat dat bijna verspilling was. Maar zo kun je over veel meer details nadenken, omdat je de tijd hebt."
Belangrijk dat we onze stem laten horen!
"Ik ben naast mijn activiteit als topruiter, ook actief betrokken bij het bestuur van de IJRC. Ik vind dat belangrijk. Het zou immers wenselijk zijn dat wij als ruiters het gevoel kregen dat de FEI achter ons staat en ons wil helpen om de sport te verbteren. Helaas lijkt het vaak dat de FEI het de ruiters, maar ook de organisatoren, stewards, enz. alleen maar moeilijker wil maken!"
"Ik denk dat het probleem is dat de FEI te weinig vakkennis heeft. Soms lijkt het alsof ze denken dat ruiters het slecht voor hebben met hun paard, terwijl..."
"Om het te maken in de sport is het belangrijk om je goed te laten begeleiden. Ik heb altijd goede mentoren aan mijn zijde gehad. De allereerste was mijn moeder, daarna mijn oom. Ik heb ook voor mijn idool, Ludger Beerbaum, mogen rijden. Sinds ik zelfstandig ben heb ik van Hugo Simon heel wat bijgeleerd, maar ook McLain Ward!" vertelt Vogel.
"Toen ik mijn eerste jaar in Wellington aan de start kwam, dacht ik bij mezelf; het zou fantastisch zijn als iemand me de Amerikaanse rijstijl kan bijbrengen. Voornamelijk omdat ik de rijstijl echt appreciëer, maar ook omdat ik dichter bij het systeem van mijn potentiële klanten wou staan. Vervolgens ben ik gewoon richting McLain Ward gestapt en hem de vraag gesteld..."
"Je moet weten, ik was toen nog een U25 ruiter en reed totaal niet op niveau. Gelukkig stond hij ervoor open. Pas later ontdekte ik dat trainingen bij hem tot zo'n miljoen dollar per jaar kunnen kosten... ik had mazzel!" lacht de Duitser. "Want hij besefte dat ik niet z'n volgende grote klant zou worden. Hij ging alsnog akkoord. Want volgens hemzelf; hoe meer ik met jonge mensen omga, hoe jonger ik zelf blijf... In het eerste jaar begon het heel vrijblijvend; ik ging een paar keer naar hem toe. Ik vond het altijd erg leerzaam. Ik reed met één paard naar hem toe, en hij nam op een heel ontspannen manier twintig minuten de tijd. We sprongen een paar hindernissen, reden een parcours, en dat was enorm leerzaam, vooral omdat hij vaak een heel andere aanpak heeft dan wij Europeanen."
Europeanen willen nu Amerikaanser worden!
"Een Amerikaan zit lichter in het zadel. Daar neigen we nu in Europa ook steeds meer naar. Maar als je kijkt naar de klassieke Duitse rijstijl, dan is dat denk ik niet hoe ik op het paard zit. Ik ben al beïnvloed door de Amerikaanse stijl en rijd bijvoorbeeld met kortere teugels. Er zijn ook Europese ruiters die dat doen, zoals Henrik von Eckermann."
"Ook het verkennen van het parcours is anders. Vroeger liep ik bijvoorbeeld nooit de barrage. Dat is iets wat ik echt bij hem heb geleerd en wat mij met een paard als United Touch enorm helpt, omdat je zo veel beter kunt plannen. Wat ook een groot verschil is: de Amerikanen hebben qua personeel alles heel goed georganiseerd. Per verzorger hebben zij relatief weinig paarden. Vroeger dacht ik dat dat bijna verspilling was. Maar zo kun je over veel meer details nadenken, omdat je de tijd hebt."
Belangrijk dat we onze stem laten horen!
"Ik ben naast mijn activiteit als topruiter, ook actief betrokken bij het bestuur van de IJRC. Ik vind dat belangrijk. Het zou immers wenselijk zijn dat wij als ruiters het gevoel kregen dat de FEI achter ons staat en ons wil helpen om de sport te verbteren. Helaas lijkt het vaak dat de FEI het de ruiters, maar ook de organisatoren, stewards, enz. alleen maar moeilijker wil maken!"
"Ik denk dat het probleem is dat de FEI te weinig vakkennis heeft. Soms lijkt het alsof ze denken dat ruiters het slecht voor hebben met hun paard, terwijl..."