“Het was misschien niet mijn meest complete ronde, maar nadat ik hem [Farrington] zag rijden, denk ik dat ik zelfs met mijn beste ronde niet sneller was geweest.” Toch is de opmars in Genève duidelijk: “Om hier als tweede te eindigen,  ik ben hier eerder al derde en vierde geworden met dit paard, ik schuif een plek op. Misschien win ik volgend jaar wel.”

Thibeau Spits: Dromen worden Werkelijkheid

Voor de Belgische ruiter Thibeau Spits was de podiumceremonie in de Rolex Grand Prix een moment van pure vervulling. Spits deelde openhartig zijn strategie in de barrage met Impress-K van ’t Kattenheye: “In de barrage probeerde ik de grote galop van mijn paard optimaal te benutten. Ik denk dat ik van één naar twee één galopsprong minder nam, en vervolgens had ik een goede wending van de dubbelsprong naar de oxer.”

Ondanks zijn risico’s moest hij toegeven dat de winnaar ongenaakbaar was. “Ik heb alles geprobeerd, maar die man was gewoon te snel voor mij. Ik ben desondanks heel blij, ik ben gewoon verrukt dat ik hier mag zijn en dat ik de Rolex Grand Prix kan rijden. Het is immers een rubriek waar we mee zijn opgegroeid. Alleen al het bij de prijsuitreiking staan is onwerkelijk.”

Kent Farrington: De Kunst van Mentale Reset

De winnaar, Kent Farrington, werd geconfronteerd met de mentale uitdaging van de topsport: hoe verwerk je een teleurstellende prestatie van de dag ervoor en zet je die om in de winst van de Grand Prix?

Farrington biedt een zeldzame blik in de discipline die nodig is om aan de top te blijven. “In de paardensport zal frustratie vaak de kop opsteken, omdat je percentagegewijs veel vaker zult verliezen dan winnen,” stelt hij nuchter. “Iedereen die deze sport beoefent, is daaraan gewend.”

Volgens de Amerikaan is de grootste frustratie wanneer je als ruiter niet in topvorm bent, terwijl je voelt dat je paard dat wel is. “Dit is voor mij de ultieme teamsport; ruiter en paard moeten samenkomen om een geweldige combinatie te zijn. Wat betreft het resultaat [van vrijdag], had ik het gevoel dat ik mijn paard in de steek liet omdat ik niet mijn beste prestatie neerzette.”

Farrington gebruikt deze tegenslagen als een mentale brandstof: “Ik gebruik het vooral als een herinnering aan mezelf om mijn geest scherp te houden en terug in de game te komen. Elke keer als ik op het paard stap, moet ik mij afvragen: met welke houding begin ik aan de dag?”

Hij benadrukt de noodzaak van een cleane slate: “Ik kan geen wrok meedragen van eerdere resultaten of externe dingen die in mijn leven gebeuren als ik op het paard zit. Ik stap op met een heldere geest en probeer heel positief te zijn. Ik geloof dat paarden gedijen op vertrouwen en een goed gevoel – een goede aura om je heen – wanneer ze 100% in je geloven. Met die mindset probeer ik elk paard te benaderen.”