Scott Brash (35) won reeds team goud op de Olympische Spelen in 2012, werd nummer één van de wereld in 2013 en sloeg er voorlopig als enige in om de Rolex Grand Slam of Show Jumping op zijn naam te schrijven. Dat hij dus bij één van de beste ruiters ter wereld behoort is geen geheim. Tijd om hem beter te leren kennen.
'Als kind was ik heel ondeugend en haalde soms het bloed van onder mijn moeder's nagels', gaat Brash van start. 'Oorspronkelijk was ik verzot op voetbal én paarden, maar moest uiteindelijk een keuze maken. Toen ik als kind naar school moest viel het me op dat ik daar eigenlijk helemaal niet wilde zijn. De hele dag wilde ik constant in de stallen zijn, bij mijn pony's en paarden. Dan heb ik toch besloten om voor de paarden te kiezen. Mijn vader, die zelf ook met paarden opgroeide, kocht toen voor mij en mijn zus een pony. Vanaf toen is het allemaal geëscaleerd', lacht hij.
'Toen ik vijf was gingen mijn ouders uit elkaar. Dat heeft zeker een grote impact gehad op mijn leven en dat van mijn zus maar mijn ouders zelf zijn daar uitstekend mee omgegaan. Mijn zus en ik zijn altijd hun nummer één prioriteit geweest, wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds apprecieer'.
'Wat ik zo mooi vind aan de sport is de connectie die je hebt met je paard. Die is super belangrijk. Als je die sterke band hebt ben ik ervan overtuigd dat ze je altijd meer geven en er zullen staan op momenten die belangrijk zijn. Hello Sanctos is echt een paard waarmee ik een extra sterke band heb. Hij deed al mijn dromen uitkomen. Het is zo'n slim paard en doet altijd dat beetje extra, gewoon omdat hij het zelf ook zo graag doet. We hebben niet veel nodig om elkaar perfect te begrijpen'.
'De finale van de Global Champions Tour is één van de momenten in mijn carrière die me altijd zullen bijblijven. Ik zat toen in de barrage met mijn twee grootste idolen én beste ruiters ter wereld: Marcus Ehning en Ludger Beerbaum. Ik heb altijd zo naar hen opgekeken, om dan tegen hen te moeten rijden in een barrage van de finale was een droom. Om die dan ook nog eens te winnen was voor mij heel onwerkelijk'.
'Ik ben ontzettend dankbaar voor de fantastische paarden die ik heb mogen rijden en nu rijd, voor mijn team, de kansen die ik krijg en voor de opvoeding die mijn zus en ik hebben gekend. Mijn leven is voor mij persoonlijk een droom, maar wil tegelijkertijd ook niet op mijn lauweren rusten. Ik wil blijven werken zodat ik dit kan blijven doen zo lang het kan'.
'Als kind was ik heel ondeugend en haalde soms het bloed van onder mijn moeder's nagels', gaat Brash van start. 'Oorspronkelijk was ik verzot op voetbal én paarden, maar moest uiteindelijk een keuze maken. Toen ik als kind naar school moest viel het me op dat ik daar eigenlijk helemaal niet wilde zijn. De hele dag wilde ik constant in de stallen zijn, bij mijn pony's en paarden. Dan heb ik toch besloten om voor de paarden te kiezen. Mijn vader, die zelf ook met paarden opgroeide, kocht toen voor mij en mijn zus een pony. Vanaf toen is het allemaal geëscaleerd', lacht hij.
'Toen ik vijf was gingen mijn ouders uit elkaar. Dat heeft zeker een grote impact gehad op mijn leven en dat van mijn zus maar mijn ouders zelf zijn daar uitstekend mee omgegaan. Mijn zus en ik zijn altijd hun nummer één prioriteit geweest, wat ik tot op de dag van vandaag nog steeds apprecieer'.
'Wat ik zo mooi vind aan de sport is de connectie die je hebt met je paard. Die is super belangrijk. Als je die sterke band hebt ben ik ervan overtuigd dat ze je altijd meer geven en er zullen staan op momenten die belangrijk zijn. Hello Sanctos is echt een paard waarmee ik een extra sterke band heb. Hij deed al mijn dromen uitkomen. Het is zo'n slim paard en doet altijd dat beetje extra, gewoon omdat hij het zelf ook zo graag doet. We hebben niet veel nodig om elkaar perfect te begrijpen'.
'De finale van de Global Champions Tour is één van de momenten in mijn carrière die me altijd zullen bijblijven. Ik zat toen in de barrage met mijn twee grootste idolen én beste ruiters ter wereld: Marcus Ehning en Ludger Beerbaum. Ik heb altijd zo naar hen opgekeken, om dan tegen hen te moeten rijden in een barrage van de finale was een droom. Om die dan ook nog eens te winnen was voor mij heel onwerkelijk'.
'Ik ben ontzettend dankbaar voor de fantastische paarden die ik heb mogen rijden en nu rijd, voor mijn team, de kansen die ik krijg en voor de opvoeding die mijn zus en ik hebben gekend. Mijn leven is voor mij persoonlijk een droom, maar wil tegelijkertijd ook niet op mijn lauweren rusten. Ik wil blijven werken zodat ik dit kan blijven doen zo lang het kan'.