Er wordt heel wat aandacht gespendeerd aan esdoornvergiftiging. Wanneer paarden de zaden of scheuten van bepaalde esdoorntypes opeten, kunnen zij getroffen worden door atypische myopathie, een zeer ernstige en vaak fatale spierziekte. Dit is helaas niet de enige boomsoort waar paardenhouders best alert voor zijn. Elk jaar worden er ook meerdere eikelvergiftigingen bij paarden gemeld, zowel in België als in de ons omringende landen.
Het occasioneel opeten van enkele eikels of bladeren is geen reden tot ongerustheid. Enkel wanneer grotere hoeveelheden opgenomen worden, kunnen problemen ontstaan (koliek, bloederige diarree, ernstige nierbeschadiging). De behandeling van deze paarden is heel moeilijk en de aandoening kent meestal een fatale afloop.
Doorgaans eten paarden weinig eikels of eikenbladeren op omwille van de bittere smaak. Daarom zijn er relatief weinig meldingen van eikelvergiftiging bij paarden. De kans op vergiftiging wordt groter wanneer er plots veel groene eikels of jonge eikenbladeren op de weide terechtkomen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren na een onweer of storm. Wanneer er op dat moment weinig ander voeder voor de paarden beschikbaar is, bestaat de kans dat ze veel eikels en bladeren gaan eten om hun honger te stillen, met ziekte tot gevolg.
Het aantal meldingen van eikelvergiftiging verschilt van jaar tot jaar. Schommelingen in de hoeveelheid eikels die de bomen produceren of variaties in het tanninegehalte aanwezig in de eikels, zijn daar de verklaring voor.
Op risicoweiden worden de paarden best verwijderd wanneer de eikels beginnen te vallen. Is dit niet mogelijk, kan de directe omgeving van de bomen afgespannen worden. Het is ook belangrijk dat de paarden voldoende toegang tot ander voeder hebben. Zo voorkomt u dat honger hen ertoe dwingt om eikels op te eten.
Sommige paarden kunnen een voorkeur ontwikkelen om eikenbladeren te eten. Wanneer u dit opmerkt, plaatst u ze best op andere – veilige – weiden.
bron: Paarden.vlaanderen
Het occasioneel opeten van enkele eikels of bladeren is geen reden tot ongerustheid. Enkel wanneer grotere hoeveelheden opgenomen worden, kunnen problemen ontstaan (koliek, bloederige diarree, ernstige nierbeschadiging). De behandeling van deze paarden is heel moeilijk en de aandoening kent meestal een fatale afloop.
Doorgaans eten paarden weinig eikels of eikenbladeren op omwille van de bittere smaak. Daarom zijn er relatief weinig meldingen van eikelvergiftiging bij paarden. De kans op vergiftiging wordt groter wanneer er plots veel groene eikels of jonge eikenbladeren op de weide terechtkomen. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren na een onweer of storm. Wanneer er op dat moment weinig ander voeder voor de paarden beschikbaar is, bestaat de kans dat ze veel eikels en bladeren gaan eten om hun honger te stillen, met ziekte tot gevolg.
Het aantal meldingen van eikelvergiftiging verschilt van jaar tot jaar. Schommelingen in de hoeveelheid eikels die de bomen produceren of variaties in het tanninegehalte aanwezig in de eikels, zijn daar de verklaring voor.
Op risicoweiden worden de paarden best verwijderd wanneer de eikels beginnen te vallen. Is dit niet mogelijk, kan de directe omgeving van de bomen afgespannen worden. Het is ook belangrijk dat de paarden voldoende toegang tot ander voeder hebben. Zo voorkomt u dat honger hen ertoe dwingt om eikels op te eten.
Sommige paarden kunnen een voorkeur ontwikkelen om eikenbladeren te eten. Wanneer u dit opmerkt, plaatst u ze best op andere – veilige – weiden.
bron: Paarden.vlaanderen