Op zondag 19 mei verzamelden enkele boeren, jagers, vissers maar ook paardenhouders zich in Antwerpen voor een vreedzame protestwandeling tegen het huidig (klimaat)beleid. "We hebben ons best gedaan. Hoewel we niet in de hoofdstraten mochten protesteren, denken we wel dat we het verschil gemaakt hebben," vertelt Kristel Caes. Caes is één van de initiatiefnemers van de wandeling.
De architecte en paardenvrouw nam ook het woord. p>"Namens de aanwezige paardenhouders nam Kristel Caes het woord:
Allereerst een hartelijke dank aan al diegene die vandaag eens niet op wedstrijd zijn gegaan om ons hier te steunen. En aan de clubs, die hun leden mee opgetrommeld hebben om hier mee te staan vandaag. Dat wordt ongelooflijk hard gewaardeerd!
Het feit dat jullie hier massaal aanwezig zijn, is ook een teken dat jullie allemaal heel goed beseffen dat het zo niet verder kan. De meeste kennen mij als architect van paardenprojecten, groot en klein. Andere kennen mij nog als ruiter zelf. Ik ben de verbindende link tussen boeren, paarden en motocrossers. Want ook zij hebben dezelfde problematiek aangaande stedenbouwkundige vergunningen. Telkens weer moeten wij strijden om een vergunning te kunnen bekomen. En als deze bekomen wordt, dan wordt er bijna altijd een beroep aangetekend. Is het geen buur, dan is het ANB of de dienst Omgeving."
"Op gemeentelijk nivo komen we maar al te vaak milieuambtenaren tegen, die wetgeving naar hun hand zetten en zaken vragen die strenger zijn dan de wetgeving."
"Groenbeleidsplannen worden getekend alsof het een kleurenboek is zonder rekening te houden met mensen, boeren, eigenaars, die deze eigendommen bewinnen of gebruiken. Steeds meer merken we dat de open ruimte waar wij allemaal deel van uitmaken, van hogerhand ‘ingepalmd’ worden door natuurpunt. Zijn wij dan zelf geen natuur ? Gaan wij zelf dan zo slecht om met deze natuur ? Ik denk dat wij hier allemaal meer afweten van wat er gaande is, dan dat men in de regering wil snappen. De jagers weten het beste hoe om te gaan met bossen. De boeren weten het beste waar de goede landbouwgrond is en waar hun natste weilanden en akkers gelegen zijn."
De paarden horen thuis in het Vlaamse landschap
"Wij paardenmensen en motocrossers maken ook gebruik van landbouwgronden. Van allerlei aard, gaande van hobby, tot sport, tot beroep. Telkens gaan we zorgvuldig om met landschapselementen, bodemgeaardheid, landschappelijke inpasbaarheid. Rekening houdend met alle regeltjes in de wetgeving waaraan we moeten voldoen om tot een vergunning te komen."
"En dan nog, wordt het onmogelijk om vergunningen te bekomen. Het wordt haast een feest als we een vergunning EINDELIJK binnen halen. En dan weer hopen dat er geen beroep wordt aangetekend…"
"Voor de paarden zijn dat verschillende takken van de paardensport en paardenliefhebbers waar we een plaats voor zoeken in de open ruimte. We kunnen immers ons paard niet ‘op ons terras zetten’. Geef onze paarden een plaats in het agrarisch gebied. Paarden liefhebbers die hun paard aan huis willen stallen, lopen vast op allerlei regels. Regels die te absurd zijn voor woorden. Een stal kan je aanvragen, maximum 200 m2. Tijdelijk weliswaar, want als de weidedieren ophouden, dan moet de stal terug plat. Een verharding naar de stal, een mestput, een kleine buitenpiste, zijn allemaal zaken die onmogelijk zijn voor de particulieren. Er is een volledig vacuum voor mensen die professioneel met paarden bezig zijn."
Paarden zijn een goede basis voor kinderen!
"Opfok van paarden wordt aanzien als stallen van paarden van derden, en dus niet mogelijk. Hoort thuis is de recreatiezone. Ruiters die jonge paarden opleren tot op Olympisch niveau, krijgen eveneens geen plaats in het agrarisch gebied. Ook zij worden doorgeschoven naar de recreatiezone. Paardenhandelaars waar horen zij thuis ? Geen antwoord. Enkel de professionele paardenfokkers krijgen een plaats in het agrarisch gebied. Maar zij mogen dus ook hun accommodatie niet ten dienste stellen van andere paardenliefhebbers omdat ook zij niet in recreatiezone zitten."
"Dan hebben we nog de gedesaffecteerde landbouwbedrijven. Dat zijn bedrijven waar de landbouw gestopt is of waar de landbouwer wenst te stoppen. Dat patrimonium heeft die boer zeer hard voor gewerkt. Niet om geld over te hebben, neen, omdat ze het gewoon zeer graag deden. Zij willen hun patrimonium overdragen aan een volgende generatie en hun patrimonium zien uitgroeien tot een nieuw begin. Het geld dat zij hiervoor krijgen, zal dienen voor hun pensioen. Want veel trekken doen ze niet. Ze zijn blij met dat wat ze opgebouwd hebben. Maar ook dat wordt onmogelijk gemaakt. Men ziet liever de landbouwgebouwen platgegooid worden en terug gegeven worden aan ‘open ruimte’. Waar heeft de boer voor gewerkt ? Waar heeft hij zijn pensioen mee opgebouwd ? De boer ziet zijn eigendom afgenomen worden en overgedragen worden aan de natuur. Waarom mogen paardenmensen deze gebouwen niet gebruiken voor onze paarden en de gebouwen een nieuw leven inblazen?"
Waar horen we dan wel thuis ? Recreatiegrond is er veel te weinig. Paarden zijn zoveel meer dan gewoon ‘een dier of een object’.
De architecte en paardenvrouw nam ook het woord. p>"Namens de aanwezige paardenhouders nam Kristel Caes het woord:
Allereerst een hartelijke dank aan al diegene die vandaag eens niet op wedstrijd zijn gegaan om ons hier te steunen. En aan de clubs, die hun leden mee opgetrommeld hebben om hier mee te staan vandaag. Dat wordt ongelooflijk hard gewaardeerd!
Het feit dat jullie hier massaal aanwezig zijn, is ook een teken dat jullie allemaal heel goed beseffen dat het zo niet verder kan. De meeste kennen mij als architect van paardenprojecten, groot en klein. Andere kennen mij nog als ruiter zelf. Ik ben de verbindende link tussen boeren, paarden en motocrossers. Want ook zij hebben dezelfde problematiek aangaande stedenbouwkundige vergunningen. Telkens weer moeten wij strijden om een vergunning te kunnen bekomen. En als deze bekomen wordt, dan wordt er bijna altijd een beroep aangetekend. Is het geen buur, dan is het ANB of de dienst Omgeving."
"Op gemeentelijk nivo komen we maar al te vaak milieuambtenaren tegen, die wetgeving naar hun hand zetten en zaken vragen die strenger zijn dan de wetgeving."
"Groenbeleidsplannen worden getekend alsof het een kleurenboek is zonder rekening te houden met mensen, boeren, eigenaars, die deze eigendommen bewinnen of gebruiken. Steeds meer merken we dat de open ruimte waar wij allemaal deel van uitmaken, van hogerhand ‘ingepalmd’ worden door natuurpunt. Zijn wij dan zelf geen natuur ? Gaan wij zelf dan zo slecht om met deze natuur ? Ik denk dat wij hier allemaal meer afweten van wat er gaande is, dan dat men in de regering wil snappen. De jagers weten het beste hoe om te gaan met bossen. De boeren weten het beste waar de goede landbouwgrond is en waar hun natste weilanden en akkers gelegen zijn."
De paarden horen thuis in het Vlaamse landschap
"Wij paardenmensen en motocrossers maken ook gebruik van landbouwgronden. Van allerlei aard, gaande van hobby, tot sport, tot beroep. Telkens gaan we zorgvuldig om met landschapselementen, bodemgeaardheid, landschappelijke inpasbaarheid. Rekening houdend met alle regeltjes in de wetgeving waaraan we moeten voldoen om tot een vergunning te komen."
"En dan nog, wordt het onmogelijk om vergunningen te bekomen. Het wordt haast een feest als we een vergunning EINDELIJK binnen halen. En dan weer hopen dat er geen beroep wordt aangetekend…"
"Voor de paarden zijn dat verschillende takken van de paardensport en paardenliefhebbers waar we een plaats voor zoeken in de open ruimte. We kunnen immers ons paard niet ‘op ons terras zetten’. Geef onze paarden een plaats in het agrarisch gebied. Paarden liefhebbers die hun paard aan huis willen stallen, lopen vast op allerlei regels. Regels die te absurd zijn voor woorden. Een stal kan je aanvragen, maximum 200 m2. Tijdelijk weliswaar, want als de weidedieren ophouden, dan moet de stal terug plat. Een verharding naar de stal, een mestput, een kleine buitenpiste, zijn allemaal zaken die onmogelijk zijn voor de particulieren. Er is een volledig vacuum voor mensen die professioneel met paarden bezig zijn."
Paarden zijn een goede basis voor kinderen!
"Opfok van paarden wordt aanzien als stallen van paarden van derden, en dus niet mogelijk. Hoort thuis is de recreatiezone. Ruiters die jonge paarden opleren tot op Olympisch niveau, krijgen eveneens geen plaats in het agrarisch gebied. Ook zij worden doorgeschoven naar de recreatiezone. Paardenhandelaars waar horen zij thuis ? Geen antwoord. Enkel de professionele paardenfokkers krijgen een plaats in het agrarisch gebied. Maar zij mogen dus ook hun accommodatie niet ten dienste stellen van andere paardenliefhebbers omdat ook zij niet in recreatiezone zitten."
"Dan hebben we nog de gedesaffecteerde landbouwbedrijven. Dat zijn bedrijven waar de landbouw gestopt is of waar de landbouwer wenst te stoppen. Dat patrimonium heeft die boer zeer hard voor gewerkt. Niet om geld over te hebben, neen, omdat ze het gewoon zeer graag deden. Zij willen hun patrimonium overdragen aan een volgende generatie en hun patrimonium zien uitgroeien tot een nieuw begin. Het geld dat zij hiervoor krijgen, zal dienen voor hun pensioen. Want veel trekken doen ze niet. Ze zijn blij met dat wat ze opgebouwd hebben. Maar ook dat wordt onmogelijk gemaakt. Men ziet liever de landbouwgebouwen platgegooid worden en terug gegeven worden aan ‘open ruimte’. Waar heeft de boer voor gewerkt ? Waar heeft hij zijn pensioen mee opgebouwd ? De boer ziet zijn eigendom afgenomen worden en overgedragen worden aan de natuur. Waarom mogen paardenmensen deze gebouwen niet gebruiken voor onze paarden en de gebouwen een nieuw leven inblazen?"
Waar horen we dan wel thuis ? Recreatiegrond is er veel te weinig. Paarden zijn zoveel meer dan gewoon ‘een dier of een object’.