Els Boterdaele uit het Oost-Vlaamse Lembeke-Kaprijke zit geen moment stil. Altijd bezig. Heel vaak voor LRV. Als ponycommandante, als voorzitter van de Oost-Vlaamse Ponycomissie, in het gewestbestuur, in de raad van bestuur van LRV … Bovendien is er thuis met vier paardrijdende kinderen en een succesvolle stal / fokkerij met paarden en pony’s heel veel werk.
“Mijn vader reed heel lang geleden, in de jaren '70-'80 al bij LRV. Het sociale zat er van thuis uit altijd al in. Ik heb nog herinneringen aan een ruitertornooi bij ons op de boerderij. De grote pyramide en paarden die door vuur sprongen hebben toen veel indruk gemaakt. Ikzelf ben begonnen op kleinere regionale jumpings en op mijn negentien had ik mijn eerste lidkaart van LRV. Dat was toen ook het moment waarop ik mijn man leerde kennen.” opent Els.
Engagement
Els: Ik werk voornamelijk thuis met de paarden van onze fokkerij en kan zo mijn uren zelf bepalen. Als er al eens iets moet geregeld worden met het secretariaat is dat altijd handig. In het weekend is het wel eens puzzelen als er wedstrijden zijn. De drie oudsten rijden bij de paarden en als het lukt probeer ik ook nog een wedstrijdje mee te pikken. En de jongste rijdt nog bij de pony's. Samen met de mensen van de ponycommissie proberen we een goede werking op poten te zetten. De inbreng van de pony-ouders en de clubs is hierbij zeer belangrijk.
Als voorzitter van de ponycommissie Oost-Vlaanderen wil ik graag op de ponywedstrijden aanwezig zijn. Door die aanwezigheid hoor je veel en zie je veel. Zo kun je ook snel inspelen op de noden van de mensen en als er problemen zijn. De leukste ideeën komen er meestal door gewoon met de mensen te praten. Niet alles wat we doen lukt evengoed, maar dan hebben we wel geprobeerd. En voor iedereen goed doen lukt toch niet. In samenspraak met het secretariaat maak ik startlijsten en de administratie van de wedstrijden in orde. In mijn eigen club, LRV Bassevelde, probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Ook hier hebben we een bestuur dat mekaar goed aanvult. De huidige sociale media zijn hierin wel handig: via de Whatsapp-groepjes kun je snel eens overleggen. Maar ik zal toch blij zijn als we opnieuw fysiek kunnen vergaderen: om iets echt ten gronde door te praten is dat toch gemakkelijker.
Momenten
Als een wedstrijd of activiteit goed lukt en de mensen gaan tevreden naar huis is dat leuk. Als onze ruiters later zeggen hoe fijn het was bij de pony's, is dat ook een deel de verdienste van de organisatie en de mensen van de ponycommissie. Weten dat je mensen een leuke tijd bezorgt geeft voldoening. Als een Oost-Vlaamse ponyruiter goed presteert op een kampioenschap ben ik daar ook echt trots op. Want dan is het toch maar weer "één van ons"
Toekomst
De huidige coronacrisis heeft ons en vele mensen doen beseffen hoe wij toch "sociale beestjes" zijn. Vele mensen missen echt het samen op wedstrijd gaan, de tornooien, de oefeningen, het samen rijden voor een doel. Om onze werking haalbaar en betaalbaar te houden hebben we vrijwilligers nodig. Maar ik geloof echt dat er nog heel veel bereidheid is en engagement bij de leden om dat mee te realiseren. Elk binnen zijn/haar mogelijkheden. Als het nationaal secretariaat ons een duidelijk kader en de tools aanreikt, kan er vanuit mensen veel gedaan worden voor de mensen.
Els Boterdaele uit het Oost-Vlaamse Lembeke-Kaprijke zit geen moment stil. Altijd bezig. Heel vaak voor LRV. Als ponycommandante, als voorzitter van de Oost-Vlaamse Ponycomissie, in het gewestbestuur, in de raad van bestuur van LRV … Bovendien is er thuis met vier paardrijdende kinderen en een succesvolle stal / fokkerij met paarden en pony’s heel veel werk.
“Mijn vader reed heel lang geleden, in de jaren '70-'80 al bij LRV. Het sociale zat er van thuis uit altijd al in. Ik heb nog herinneringen aan een ruitertornooi bij ons op de boerderij. De grote pyramide en paarden die door vuur sprongen hebben toen veel indruk gemaakt. Ikzelf ben begonnen op kleinere regionale jumpings en op mijn negentien had ik mijn eerste lidkaart van LRV. Dat was toen ook het moment waarop ik mijn man leerde kennen.” opent Els.
Engagement
Els: Ik werk voornamelijk thuis met de paarden van onze fokkerij en kan zo mijn uren zelf bepalen. Als er al eens iets moet geregeld worden met het secretariaat is dat altijd handig. In het weekend is het wel eens puzzelen als er wedstrijden zijn. De drie oudsten rijden bij de paarden en als het lukt probeer ik ook nog een wedstrijdje mee te pikken. En de jongste rijdt nog bij de pony's. Samen met de mensen van de ponycommissie proberen we een goede werking op poten te zetten. De inbreng van de pony-ouders en de clubs is hierbij zeer belangrijk.
Als voorzitter van de ponycommissie Oost-Vlaanderen wil ik graag op de ponywedstrijden aanwezig zijn. Door die aanwezigheid hoor je veel en zie je veel. Zo kun je ook snel inspelen op de noden van de mensen en als er problemen zijn. De leukste ideeën komen er meestal door gewoon met de mensen te praten. Niet alles wat we doen lukt evengoed, maar dan hebben we wel geprobeerd. En voor iedereen goed doen lukt toch niet. In samenspraak met het secretariaat maak ik startlijsten en de administratie van de wedstrijden in orde. In mijn eigen club, LRV Bassevelde, probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Ook hier hebben we een bestuur dat mekaar goed aanvult. De huidige sociale media zijn hierin wel handig: via de Whatsapp-groepjes kun je snel eens overleggen. Maar ik zal toch blij zijn als we opnieuw fysiek kunnen vergaderen: om iets echt ten gronde door te praten is dat toch gemakkelijker.
Momenten
Als een wedstrijd of activiteit goed lukt en de mensen gaan tevreden naar huis is dat leuk. Als onze ruiters later zeggen hoe fijn het was bij de pony's, is dat ook een deel de verdienste van de organisatie en de mensen van de ponycommissie. Weten dat je mensen een leuke tijd bezorgt geeft voldoening. Als een Oost-Vlaamse ponyruiter goed presteert op een kampioenschap ben ik daar ook echt trots op. Want dan is het toch maar weer "één van ons"
Toekomst
De huidige coronacrisis heeft ons en vele mensen doen beseffen hoe wij toch "sociale beestjes" zijn. Vele mensen missen echt het samen op wedstrijd gaan, de tornooien, de oefeningen, het samen rijden voor een doel. Om onze werking haalbaar en betaalbaar te houden hebben we vrijwilligers nodig. Maar ik geloof echt dat er nog heel veel bereidheid is en engagement bij de leden om dat mee te realiseren. Elk binnen zijn/haar mogelijkheden. Als het nationaal secretariaat ons een duidelijk kader en de tools aanreikt, kan er vanuit mensen veel gedaan worden voor de mensen.