Vorige week schreef een fokker haar beklag, in een open brief, nadat ze een voormalig paard op CSI5* Grand Prix niveau zag presteren. Het paard werd tijdens de verkoop meermaals afgekeurd en uiteindelijk aan een derde van de prijs verkocht. Fokker en hengstenhouder, Daniel Boudrenghien aarzelde niet en nam de pen bij de hand om de fokker te ondersteunen. "Dierenartsen moeten opnieuw vakmannen worden, paardenmensen met kennis van zaken," klinkt het. Boudrenghien klaagt het probleem van de verkoop keuring aan. Hierbij de open brief.
Beste Virginie
Na je publicatie in verband met de voorverkoop keuring ontving je heel wat reacties, die allemaal gelijkgestemd zijn met je visie, dat lijk me ook uiterst normaal. Tijdens mijn lange carrière als fokker, ruiter, hengstenhouder en handelaar heb ik het fenomeen "voorverkoop vet check" zien opkomen en geleidelijk zien evolueren tot zijn hedendaagse vorm.
40 jaar geleden begonnen kopers ons plots te vragen naar X-rays van het straalbeen omdat wetenschappers hadden ontdekt dat de sterkte van groot belang was voor een sportpaard. Toen, 40 jaar terug, werden er 4 foto's genomen.
Enkele jaren later kwamen de X-rays die chips moesten aantonen. Meer en meer hadden we schrik als de resultaten van deze voorverkoop keuring werden bekend gemaakt. Toen wisten we echter nog niet dat dit stadium nog maar het begin was: de jaren nadien zou zowat elk onderdeel van het paard moeten gekeurd worden.
Toen zagen we dierenartsen als 'goden'. We waren ervan overtuigd dat hen kennis allesomvattend was; ze gaven een wetenschappelijke vertaling van de keuringsverslagen. Onderbouwd met technische termen, die ze waarschijnlijk zelf niet verstonden, hadden ze de voorsprong in de discussie.
Die zweem van onfeilbaarheid duurde ongeveer tien jaar, tot we plots paarden op Olympisch of Wereldbeker of Europees niveau aan het werk zagen, paarden die als 3, 4 of 5-jarigen afgekeurd werden voor de sport. Toen werd ons verteld dat dit uitzonderingen waren en dat accepteerden we.
Maar dat blind vertrouwden was van korte duur, over een periode van enkele tientallen jaren merkten we dat toppaarden, die presteren op wereldniveau, vaak werden afgekeurd op jonge leeftijd tijdens de verkoopskeuring.
Toen verkocht voor een peulschil waren ze nu miljoenen waard. Ter zelfde tijd bleken heel wat paarden perfect gezond verklaard door de dierenarts, maar konden geen carrière maken. Dus moeten we vaststellen dat die fameuze voorverkoop keuring problematisch kan genoemd worden.
Ik begrijp dat er een protocol moet opgesteld worden dat minder getalenteerde dierenartsen toelaat een voorverkoop keuring uit te voeren. Maar laat zo een 'kenner' los met een X-ray machine en 'total destruction' begint.
We hebben een GROOT probleem, net zoals bij bakkers en slagers zijn 5% van de dierenartsen super professioneel, gepassioneerd en getalenteerd en 95% zijn goede jongens die hun best doen.
Als kind heb ik ooit een lokale dierenarts vergezeld. Weet je wat zijn eerste woorden waren? "Jonge man, weet je wat het belangrijkste is in ons beroep?", ik antwoordde: "nee."
"Dat we het dier dat we willen verzorgen, niet zieker achter laten." Ik lachte toen en dacht dat het een grap was. Maar dat was het niet.
Een andere leuke anekdote; 40 jaar geleden vertelde een belangrijke internationale handelaar me dat dierenartsen nutteloos zijn. "Als je paard niets aan de hand heeft vinden ze toch allerlei zaken die er zouden kunnen mankeren. En als hij echt een probleem heeft vinden ze niets of is het een project van lange adem."
Maar terug naar de kern:
De klant die het paard koopt is vaak geen kenner (zelf als hij overtuigd is van het tegengestelde). Die klant wil zekerheden. Zijn eerste zekerheid is het oordeel van zijn dierenarts. Die moet zekerheid bieden maar durft geen risico's meer nemen.
De hedendaagse X-ray machines zijn zo accuraat dat er altijd wel details te vinden zijn. Daaropvolgend ontwikkelde zich de bekendste zin uit de handel: "Het is niet slecht voor de sport, maar niet goed voor de handel." Dat is wanneer de koper afhaakt door twijfel.
Het is de domste zin ooit want als je de zin vertaalt lees je: Datgene wat ik nu kan vinden bij het paard zal nooit een probleem zijn voor zijn/haar sportieve carrière, maar is wel slecht voor de handel.
Volgens mij moet de voorverkoop keuring uitgevoerd worden door echte kenners, in samenspraak met mensen die het paard ook echt kennen. Die zijn geschiedenis kennen, het elke dag rijden. Een keuring uitvoeren in 1 uur is een illusie. De volledige geschiedenis, het gevoel, enz maken 80% uit van een goed onderbouwd oordeel.
Het lijkt erop dat meer en meer kopers blind worden voor de realiteit en niet langer stilstaan bij de acceptabele mankementen. De goede kopers gaan de andere richting uit en beseffen dat, net zoals mensen, ook paarden mankementen kunnen hebben.
Als de dierenartsen hun eigen economisch belang willen onderhouden moeten ze beseffen dat de voorverkoop keuring onder handen genomen dient te worden. Ze moeten aanpassingen maken. Daarbij is het voorbeeld nemen aan levensechte voorvallen noodzakelijk, in plaats van studies uit boeken als enige referentie te nemen.
Daniel Boudrenghien
source: Social Media/ Studforlife - F. Horses of Belgium
Beste Virginie
Na je publicatie in verband met de voorverkoop keuring ontving je heel wat reacties, die allemaal gelijkgestemd zijn met je visie, dat lijk me ook uiterst normaal. Tijdens mijn lange carrière als fokker, ruiter, hengstenhouder en handelaar heb ik het fenomeen "voorverkoop vet check" zien opkomen en geleidelijk zien evolueren tot zijn hedendaagse vorm.
40 jaar geleden begonnen kopers ons plots te vragen naar X-rays van het straalbeen omdat wetenschappers hadden ontdekt dat de sterkte van groot belang was voor een sportpaard. Toen, 40 jaar terug, werden er 4 foto's genomen.
Enkele jaren later kwamen de X-rays die chips moesten aantonen. Meer en meer hadden we schrik als de resultaten van deze voorverkoop keuring werden bekend gemaakt. Toen wisten we echter nog niet dat dit stadium nog maar het begin was: de jaren nadien zou zowat elk onderdeel van het paard moeten gekeurd worden.
Toen zagen we dierenartsen als 'goden'. We waren ervan overtuigd dat hen kennis allesomvattend was; ze gaven een wetenschappelijke vertaling van de keuringsverslagen. Onderbouwd met technische termen, die ze waarschijnlijk zelf niet verstonden, hadden ze de voorsprong in de discussie.
Die zweem van onfeilbaarheid duurde ongeveer tien jaar, tot we plots paarden op Olympisch of Wereldbeker of Europees niveau aan het werk zagen, paarden die als 3, 4 of 5-jarigen afgekeurd werden voor de sport. Toen werd ons verteld dat dit uitzonderingen waren en dat accepteerden we.
Maar dat blind vertrouwden was van korte duur, over een periode van enkele tientallen jaren merkten we dat toppaarden, die presteren op wereldniveau, vaak werden afgekeurd op jonge leeftijd tijdens de verkoopskeuring.
Toen verkocht voor een peulschil waren ze nu miljoenen waard. Ter zelfde tijd bleken heel wat paarden perfect gezond verklaard door de dierenarts, maar konden geen carrière maken. Dus moeten we vaststellen dat die fameuze voorverkoop keuring problematisch kan genoemd worden.
Ik begrijp dat er een protocol moet opgesteld worden dat minder getalenteerde dierenartsen toelaat een voorverkoop keuring uit te voeren. Maar laat zo een 'kenner' los met een X-ray machine en 'total destruction' begint.
We hebben een GROOT probleem, net zoals bij bakkers en slagers zijn 5% van de dierenartsen super professioneel, gepassioneerd en getalenteerd en 95% zijn goede jongens die hun best doen.
Als kind heb ik ooit een lokale dierenarts vergezeld. Weet je wat zijn eerste woorden waren? "Jonge man, weet je wat het belangrijkste is in ons beroep?", ik antwoordde: "nee."
"Dat we het dier dat we willen verzorgen, niet zieker achter laten." Ik lachte toen en dacht dat het een grap was. Maar dat was het niet.
Een andere leuke anekdote; 40 jaar geleden vertelde een belangrijke internationale handelaar me dat dierenartsen nutteloos zijn. "Als je paard niets aan de hand heeft vinden ze toch allerlei zaken die er zouden kunnen mankeren. En als hij echt een probleem heeft vinden ze niets of is het een project van lange adem."
Maar terug naar de kern:
De klant die het paard koopt is vaak geen kenner (zelf als hij overtuigd is van het tegengestelde). Die klant wil zekerheden. Zijn eerste zekerheid is het oordeel van zijn dierenarts. Die moet zekerheid bieden maar durft geen risico's meer nemen.
De hedendaagse X-ray machines zijn zo accuraat dat er altijd wel details te vinden zijn. Daaropvolgend ontwikkelde zich de bekendste zin uit de handel: "Het is niet slecht voor de sport, maar niet goed voor de handel." Dat is wanneer de koper afhaakt door twijfel.
Het is de domste zin ooit want als je de zin vertaalt lees je: Datgene wat ik nu kan vinden bij het paard zal nooit een probleem zijn voor zijn/haar sportieve carrière, maar is wel slecht voor de handel.
Volgens mij moet de voorverkoop keuring uitgevoerd worden door echte kenners, in samenspraak met mensen die het paard ook echt kennen. Die zijn geschiedenis kennen, het elke dag rijden. Een keuring uitvoeren in 1 uur is een illusie. De volledige geschiedenis, het gevoel, enz maken 80% uit van een goed onderbouwd oordeel.
Het lijkt erop dat meer en meer kopers blind worden voor de realiteit en niet langer stilstaan bij de acceptabele mankementen. De goede kopers gaan de andere richting uit en beseffen dat, net zoals mensen, ook paarden mankementen kunnen hebben.
Als de dierenartsen hun eigen economisch belang willen onderhouden moeten ze beseffen dat de voorverkoop keuring onder handen genomen dient te worden. Ze moeten aanpassingen maken. Daarbij is het voorbeeld nemen aan levensechte voorvallen noodzakelijk, in plaats van studies uit boeken als enige referentie te nemen.
Daniel Boudrenghien
source: Social Media/ Studforlife - F. Horses of Belgium