Wie in ons land aan sport doet, zal het bevestigen: België is een slijkland. Dat bedoelen we niet denigrerend, wel als feit. Het regent er gemiddeld tweehonderd dagen per jaar. Als je sport, word je meestal vuil.
In de vijfdelige documentaire Slijk volgen we vijf atleten, soms in duo, die allemaal een sport uitoefenen waarbij ze tot aan hun enkels in de modder staan: veldrijden, voetbal, veldlopen, zijspancross en drafrennen.
Slijk gaat niet over de Goden die al jaren elk weekend met een beker op een podium staan. Wel over de nieuwe helden die zich elke keer opnieuw naar de finish wroeten. Die beseffen dat niets vanzelf komt. Die, beter dan wie ook, weten: voor succes moet je door het slijk.
Slijk werd gemaakt door de jonge honden van productiehuis Diplodokus. Verwacht je vooral niet aan klassieke sportdocumentaires! Deze vijfdelige reeks gaat op zoek naar de poëzie in de sport en weet die zonder enig probleem te vinden.
In de laatste aflevering van vanavond volgt Slijk aan Hanna Huyens die actief is binnen het drafrennen. Toen Hanna zestien was, kreeg ze een leercontract. Daardoor kon ze haar ouders helpen met de paarden. De familie fokt, verzorgt en traint paarden voor eigenaars die daar geen tijd, maar wel geld voor hebben. Niet zelden zijn Hanna en haar vader Marc ook de jockey’s die met de paarden deelnemen aan wedstrijden. Ondertussen is Hanna achttien en rijdt ze zowat elk weekend drafrenwedstrijden. Met haar kleine, tengere gestalte is ze de perfecte jockey.
En dat ze een goede jockey is, bewijst haar collectie trofeeën. En vooral het feit dat ze al eindigde voor de beste Belgische drafrenner: haar vader. In 2010 won ze ook de prestigieuze Gouden Stijgbeugel, een wedstrijd voor renners die al een aardig palmares hebben.
De paarden zijn er altijd geweest, de paarden zullen er altijd zijn. Voor Hanna is het niet meer dan logisch om in de week de dieren te verzorgen en in het weekend wedstrijden te rijden. Elke dag opnieuw met de glimlach in het slijk.
Hanna is uiterst getalenteerd, maar ze moet zich toch elke dag opnieuw bewijzen. In de mannelijke paardenwereld vecht ze elke race opnieuw tegen de vooroordelen die er bestaan over vrouwelijke jockey’s. En haar tengere gestalte mag dan een technisch voordeel zijn, in de perceptie van haar concurrenten blijft ze een klein meisje.
Slijk vanavond vanaf 21u10 op Canvas.
Wie in ons land aan sport doet, zal het bevestigen: België is een slijkland. Dat bedoelen we niet denigrerend, wel als feit. Het regent er gemiddeld tweehonderd dagen per jaar. Als je sport, word je meestal vuil.
In de vijfdelige documentaire Slijk volgen we vijf atleten, soms in duo, die allemaal een sport uitoefenen waarbij ze tot aan hun enkels in de modder staan: veldrijden, voetbal, veldlopen, zijspancross en drafrennen.
Slijk gaat niet over de Goden die al jaren elk weekend met een beker op een podium staan. Wel over de nieuwe helden die zich elke keer opnieuw naar de finish wroeten. Die beseffen dat niets vanzelf komt. Die, beter dan wie ook, weten: voor succes moet je door het slijk.
Slijk werd gemaakt door de jonge honden van productiehuis Diplodokus. Verwacht je vooral niet aan klassieke sportdocumentaires! Deze vijfdelige reeks gaat op zoek naar de poëzie in de sport en weet die zonder enig probleem te vinden.
In de laatste aflevering van vanavond volgt Slijk aan Hanna Huyens die actief is binnen het drafrennen. Toen Hanna zestien was, kreeg ze een leercontract. Daardoor kon ze haar ouders helpen met de paarden. De familie fokt, verzorgt en traint paarden voor eigenaars die daar geen tijd, maar wel geld voor hebben. Niet zelden zijn Hanna en haar vader Marc ook de jockey’s die met de paarden deelnemen aan wedstrijden. Ondertussen is Hanna achttien en rijdt ze zowat elk weekend drafrenwedstrijden. Met haar kleine, tengere gestalte is ze de perfecte jockey.
En dat ze een goede jockey is, bewijst haar collectie trofeeën. En vooral het feit dat ze al eindigde voor de beste Belgische drafrenner: haar vader. In 2010 won ze ook de prestigieuze Gouden Stijgbeugel, een wedstrijd voor renners die al een aardig palmares hebben.
De paarden zijn er altijd geweest, de paarden zullen er altijd zijn. Voor Hanna is het niet meer dan logisch om in de week de dieren te verzorgen en in het weekend wedstrijden te rijden. Elke dag opnieuw met de glimlach in het slijk.
Hanna is uiterst getalenteerd, maar ze moet zich toch elke dag opnieuw bewijzen. In de mannelijke paardenwereld vecht ze elke race opnieuw tegen de vooroordelen die er bestaan over vrouwelijke jockey’s. En haar tengere gestalte mag dan een technisch voordeel zijn, in de perceptie van haar concurrenten blijft ze een klein meisje.
Slijk vanavond vanaf 21u10 op Canvas.