Naar jaarlijkse gewoonte gaat in Hakendover op Paasmaandag de beroemde paardenprocessie uit, gevolgd door de 'stormloop' van de paarden op de Tiense Berg. Voor Paul Clabots uit Roosbeek was het een bijzondere processie: hij reed voor de vijftigste maal mee.
De legende wil dat God zelf mee hielp bij de bouw van de kerk van Hakendover, die als een van de weinige Hemzelf als patroon heeft. Om dat te gedenken wordt sinds jaar en dag de misviering in de kerk van de Goddelijke Zaligmaker op Paasmaandag gevolgd door een processie en de zegening van de ruiters, die nadien driemaal met hun paarden over de Tiense Berg galopperen. Hiermee smeken ze de vruchtbaarheid van de akkers af.
Het is een traditie die hardnekkig in stand gehouden wordt door heel wat ruiters, tot uit Nederland toe. Bij de vaste deelnemers horen Paul Clabots en zijn zonen. Vandaag reed Paul voor de vijftigste maal mee in de paardenprocessie.
Vijf generaties
'Ik was twaalf toen ik in 1963 voor de eerste keer mee reed,' vertelt Paul. 'Die eerste keer vertrokken we dan nog niet eens vanuit Roosbeek, zoals nu, maar kwamen we te voet van uit Sint-Joris-Weert. Omwille van de afstand - bijna veertig kilometer - bleven we slapen bij boeren in een schuur.' Paul was niet de eerste van zijn familie: vader en grootvader Clabots gingen hem vooraf. Zijn zonden Hans en Henk rijden ook al heel wat jaren mee en zelfs kleinzoon Jules (2) heeft de microben al te pakken. Hij rijdt weliswaar nog niet te paard, maar wil wel kost wat kost mee naar de processie. 'Paasmaandag is heilig voor onze pa,' vertrouwt Henk ons toe, hierin bijgetreden door Pauls vrouw: 'Een keer heeft hij niet kunnen meerijden omwille van ziekte onder de paarden. Zelfs toen hij in het ziekenhuis lag met hartklachten, was zijn enige bekommernis op tijd thuis zijn om te kunnen deelnemen aan de paardenprocessie.' Paul spreekt haar niet tegen, hij trekt zijn werkvest aan en gaat 'Fiero' klaarmaken voor de processie: borstelen, de hoeven blinken, het vaste ritueel dat moet verbergen dat hij telkens weer tóch zenuwachtig is.
'In al die processies heb ik eigenlijk weinig ongelukken zien gebeuren. Zelf heb ik ooit tijdens een galop een kind aangereden dat onvoorzichtig was en het parcours op de Tiense Berg overstak. Daar was ik niet goed van,' vertelt Paul Clabots. 'Een keer zijn mijn paard en ik ook niet gezegend geweest na afloop. Mijn paard had zijn kuren, ik lag er af en hij was zonder pardon gewoon terug naar onze vrachtwagen gelopen.'
Paul is ontzettend trots op zijn prestatie, al laat hij dat niet zo merken. Hij is ook erg blij dat zijn zonen alvast de familietraditie verderzetten. En hij is nog niet van plan om er mee te stoppen: 'Zo lang ik kan, zal ik op Paasmaandag in Hakendover met mijn paard in de processie meelopen.' Niemand die hem tegenspreekt, niemand ook die hem tegenhoudt.
Bron: Het Nieuwsblad
Naar jaarlijkse gewoonte gaat in Hakendover op Paasmaandag de beroemde paardenprocessie uit, gevolgd door de 'stormloop' van de paarden op de Tiense Berg. Voor Paul Clabots uit Roosbeek was het een bijzondere processie: hij reed voor de vijftigste maal mee.
De legende wil dat God zelf mee hielp bij de bouw van de kerk van Hakendover, die als een van de weinige Hemzelf als patroon heeft. Om dat te gedenken wordt sinds jaar en dag de misviering in de kerk van de Goddelijke Zaligmaker op Paasmaandag gevolgd door een processie en de zegening van de ruiters, die nadien driemaal met hun paarden over de Tiense Berg galopperen. Hiermee smeken ze de vruchtbaarheid van de akkers af.
Het is een traditie die hardnekkig in stand gehouden wordt door heel wat ruiters, tot uit Nederland toe. Bij de vaste deelnemers horen Paul Clabots en zijn zonen. Vandaag reed Paul voor de vijftigste maal mee in de paardenprocessie.
Vijf generaties
'Ik was twaalf toen ik in 1963 voor de eerste keer mee reed,' vertelt Paul. 'Die eerste keer vertrokken we dan nog niet eens vanuit Roosbeek, zoals nu, maar kwamen we te voet van uit Sint-Joris-Weert. Omwille van de afstand - bijna veertig kilometer - bleven we slapen bij boeren in een schuur.' Paul was niet de eerste van zijn familie: vader en grootvader Clabots gingen hem vooraf. Zijn zonden Hans en Henk rijden ook al heel wat jaren mee en zelfs kleinzoon Jules (2) heeft de microben al te pakken. Hij rijdt weliswaar nog niet te paard, maar wil wel kost wat kost mee naar de processie. 'Paasmaandag is heilig voor onze pa,' vertrouwt Henk ons toe, hierin bijgetreden door Pauls vrouw: 'Een keer heeft hij niet kunnen meerijden omwille van ziekte onder de paarden. Zelfs toen hij in het ziekenhuis lag met hartklachten, was zijn enige bekommernis op tijd thuis zijn om te kunnen deelnemen aan de paardenprocessie.' Paul spreekt haar niet tegen, hij trekt zijn werkvest aan en gaat 'Fiero' klaarmaken voor de processie: borstelen, de hoeven blinken, het vaste ritueel dat moet verbergen dat hij telkens weer tóch zenuwachtig is.
'In al die processies heb ik eigenlijk weinig ongelukken zien gebeuren. Zelf heb ik ooit tijdens een galop een kind aangereden dat onvoorzichtig was en het parcours op de Tiense Berg overstak. Daar was ik niet goed van,' vertelt Paul Clabots. 'Een keer zijn mijn paard en ik ook niet gezegend geweest na afloop. Mijn paard had zijn kuren, ik lag er af en hij was zonder pardon gewoon terug naar onze vrachtwagen gelopen.'
Paul is ontzettend trots op zijn prestatie, al laat hij dat niet zo merken. Hij is ook erg blij dat zijn zonen alvast de familietraditie verderzetten. En hij is nog niet van plan om er mee te stoppen: 'Zo lang ik kan, zal ik op Paasmaandag in Hakendover met mijn paard in de processie meelopen.' Niemand die hem tegenspreekt, niemand ook die hem tegenhoudt.
Bron: Het Nieuwsblad