De vijf fjordenpaarden van Equu-Libre, een centrum voor paardentherapie in de Ossenweg in Westkerke, zijn vorig weekend gestorven door een esdoornvergiftiging. “Onze wereld is gestopt met draaien. Het voelt aan alsof we onze familie, ons leven en ons levenswerk kwijt zijn”, zeggen eigenaars Ivan Reynaert en Ingeborg De Leenheer. Ze deden alles om hun dieren te redden, maar die hulp mocht niet baten. Ivan en Ingeborg hadden het begin deze week te zwaar om over het verlies te getuigen. Nu de resultaten van de autopsie bekend zijn, raapten ze hun moed samen. “We willen niet dat andere paardeneigenaars dit ooit meemaken en moeten hen waarschuwen”, zegt Ivan Reynaert. Zaterdag werden hun vijf fjordenpaarden, Lien (28) en haar afstammelingen Delfien (17), Horky (13), Hercules (13) en Quando (4), tegelijk doodziek. “De wereld zakte weg onder onze voeten. We werden meegesleurd in een stortvloed van vragen, onzekerheid, hoop, pijn en uiteindelijk een onwezenlijk groot verdriet. Samen met de dierenarts hebben we alles geprobeerd, maar het heeft niet gebaat”, getuigt Ivan. 75% kans op sterven Uit de autopsie blijkt een esdoornvergiftiging. De zaden van de esdoorn, de zogenoemde ‘helikoptertjes’, zijn giftig. Dat gif verdwijnt bij de vrieskou, maar jonge scheuten zijn wel weer giftig. Als paarden die opeten, hebben ze 75 procent kans op sterven. Tegen de avond waren alle fjorden gestorven. Enkel de shetplandpony Simba overleefde. “Het voelt aan alsof we alles kwijt zijn. Telkens we door het raam kijken, worden we ermee geconfronteerd. De paarden zijn onze familie, ons leven en ons levenswerk”, gaat Ivan verder. Hij kocht het moederpaard Lien 17 jaar geleden, toen het zwanger was van Delfien. De kudde breidde telkens uit met Horky, Hercules en Quando. Door de jaren heen bouwden Ivan en Ingeborg een professioneel centrum voor hippotherapie op. Veel kinderen met een mentale of fysieke beperking vinden er wekelijks rust en hulp. Jarenlange inspanningen voor niets “We konden de dieren voor honderd procent vertrouwen. Het is een proces van jaren. Behalve Lien zijn alle paarden hier opgegroeid. Samen met ons en onze cliënten vormden we een hechte familie. Die sterke band is noodzakelijk als je met kinderen met een beperking werkt”, duidt Ivan. Alles waarop hun bezigheden en hun leven was gesteund, valt in een klap weg. Enkel Simba kon nog troost bieden, maar het dier was zo verdrietig door eenzaamheid dat het elders, bij een ander paard, is ondergebracht. Na het verlies van zaterdag dachten Ivan en Ingeborg er naar eigen zeggen over om hun centrum voor hippotherapie op te doeken. “Het zal jaren kosten om opnieuw een zelfde vertrouwensband te creëren met een kudde paarden. Vier jaar na de geboorte maken we onze dieren pas zadelmak. Hetzelfde niveau bereiken blijkt haast onmogelijk”, aldus Ivan. Intussen kreeg het echtpaar heel wat steunbetuigingen van hun cliënten. “Ze geven ons enorm veel waardering voor wat wij voor hen deden. Om opnieuw te starten hebben we voorlopig de moed niet. Maar misschien later, als we dit hebben kunnen verwerken”, besluit Ivan.
