Tijdens het showweekend van het Spaanse A Coruña zaten we nog even aan tafel met Nicola Philippaerts en Jos Verlooy. We voelden de beide heren aan de tand over hoe het nou is om op te groeien in de paardensport, hoe hun jeugd eruit zag tussen de paarden, maar ook over zaken die ze als topruiter links hebben moeten laten liggen. Maar hebben ze echt iets gemist in de aanloop naar en tijdens hun fantastische carrière? Lees hieronder hun interview en oordeel zelf.
Hoe ben je in de paardensport beland?Nicola: Ik ben op wedstrijd begonnen vanaf mijn zevende jaar in de LRV. Het eerste jaar moet je wat dressuur rijden, dus ben ik vanaf mijn achtste op jumping gaan. Ik ben nooit gepusht geweest van thuis uit, want heb naast paardrijden ook nog een aantal andere sporten gedaan, zoals tennis, zwemmen en voetbal, maar uiteindelijk keerde ik altijd terug naar de paardensport. Mijn ouders zorgden voor goede pony's waardoor ik vaak kon winnen en al mooie kansen kreeg op jonge leeftijd om te groeien. Dit is natuurlijk een zeer goede motivatie om verder te gaan. Als het goed gaat is het natuurlijk fijner om te rijden, als je er elke week afvalt dan heb je er ook geen plezier aan. Daar ben ik mijn vader heel dankbaar voor en als je dan meegaat naar de grote wedstrijden, dan geeft jou dat natuurlijk veel zin om later ooit hetzelfde te kunnen bereiken. Jos: Tot mijn tien a elfde jaar reed ik eerder sporadisch, af en toe nam ik mijn pony eens van stal om te rijden, maar tot dan was het eerder recreatief. Ik ben nooit verplicht geweest om te rijden, maar ben er eerder wat ingerold. Je loopt sinds klein jongetje tussen de paarden en dat geeft je wel zin om te rijden. Rond mijn twaalfde had ik een pony waar ik vaak mee in de prijzen kon rijden, dit heeft de aanzet wat gegeven tot mijn carrière denk ik.
Heb je het gevoel dat je veel gemist hebt in je jeugd en hoe heb je een opleiding kunnen combineren met de paardensport?Nicola: Ik denk dat het een keuze is die je moet maken. Als het resultaat goed is is dat natuurlijk ook wat beloning voor alles wat je ervoor doet. We zijn uiteraard veel meer weg en wij gaan minder op stap met leeftijdsgenoten, maar ik heb geen spijt dat ik dat heb opgegeven. Ik ben zeer blij en gelukkig met hoe alles gelopen is. Het is ook zodanig snel gegaan allemaal dat er nooit echt tijd was om hier bij stil te zijn en om na te denken over andere opties, maar ik ben zeer tevreden met waar ik vandaag de dag al sta. Ik heb het voordeel gehad dat ik op de topsportschool in Hasselt heb gezeten, dat heeft me de mogelijkheid gegeven én naar school te gaan én nog elke week op wedstrijd te gaan. Daar hadden we klassen met 6-7 leerlingen waardoor ik nooit echt het gevoel heb gehad dat ik er niet bij heb gehoord. We waren tenslotte allemaal bezig met sport en hadden slechts weinig uren les in de week. Door het feit dat je met zo weinig in de klas zit gaat het natuurlijk ook een pak sneller allemaal, wat me de mogelijkheid gegeven heeft mijn TSO diploma te halen en mijn bedrijfsbeheer, dus ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb. Dit is voor mij meer dan voldoende, want dankzij mijn bedrijfsbeheer kan ik ook meewerken in de zaak van mijn vader. Jos: Ik denk dat wij als jeugd zeker voor staan op de andere jongens van onze leeftijd in de sport, wat we allemaal hebben meegemaakt, dat was zeker een voordeel voor de toekomst. Ik heb mijn school sneller afgemaakt dankzij het feit dat we ook maar met 3-4 in de klas zaten. Ik ben afgestudeerd met op mijn 17 met een diploma secundair en bedrijfsbeheer, dus ik heb ook alles wat ik nodig heb.
Heb je qua uitgaan en vrienden veel gemist?Nicola: Dat is een keuze die je maakt. Je kan niet alles doen, je kan niet én op concours gaan én alle weekends weggaan. We hebben veel kennissen en vrienden in de paardensport en die zie ik ook iedere week. Ik heb een paar vrienden buiten de paardensport, maar dat zijn er heel weinig en die ik meestal wel in het begin van de week dus dat scheelt. Jos: Voor mij is het bijna onmogelijk iemand buiten de paardensport te leren kennen. Ik ben tijdens de week altijd hard aan het werk en ga zelden of nooit weg tijdens de week. Tijdens het weekend ben ik meestal op jumping, dus dan kom je ook niet veel andere mensen tegen. In de paardensport zitten we in 1 wereld waar we heel moeilijk buiten kunnen, net omdat het zo een druk leven is. Als we het dan hebben over relaties is het evident dat ik in de toekomst waarschijnlijk een gezin zal opbouwen met een andere ruiter, net omdat dit zo een kleine wereld is.
Concurrentie of gezonde competitie ?Nicola: In de ring is iedereen voorzichtig, maar daarbuiten komen we allemaal goed overeen. Dit is niet alleen zo met de belgen, maar ik denk met alle ruiters onderling. Dit is ook hoe het moet zijn denk ik, indien we allemaal zouden omgaan met elkaar als concurrenten, zou het een pak minder aangenaam zijn. Jos: ik denk dat een beetje concurrentie er moet zijn, om de resultaten te bevorderen, maar dit is gezonde competitie. Ik ben zeer blij dat we allemaal zo goed overeenkomen, dit maakt het ook leuker om elk weekend weg te zijn. Ik denk dat is ook wel logisch is, want je bent vaak samen en je spendeert veel tijd samen. Rond tafel zijn we allemaal even goede vrienden, maar in de ring is wat concurrentie en competitie ook leuk, het geeft je betere resultaten en houdt je gemotiveerd.
Kies je zelf je outfits ?Jos: ik krijg 2 keer per jaar een doos opgestuurd van mijn sponsors Cavallerie Toscana, dus ik draag die kleren. Zijn degelijke kleren van goede kwaliteit, dus zie niet in waarom ik andere kleren zou uitzoeken. Kleren zijn kleren, ik ben niet zo hard bezig met welke kleren ik draag. Nicola: Ik ben nu zo een twee tot drie jaar bij H&M. H&M bezorgd me maandelijks nieuwe outfits en ik ben zeer blij om met zo een goede sponsor te kunnen werken. Ik denk dat het een fantastisch team is om in te zitten, zeer gemakkelijke mensen om mee te werken die ook 100%achter je staan. H&M is een zeer groot bedrijf en ik krijg dozen en dozen opgestuurd met kleren. Sommige kleren in mijn kast heb ik nog nooit aangehad, omdat mijn assortiment om uit te kiezen zodanig groot is. Ik ben heel blij dat ik die mensen ben tegengekomen en hoop dat onze samenwerking nog lang blijft duren.
Heb je als topruiter nog de tijd voor een vakantie?Nicola: Na Mechelen nemen we altijd een weekje vakantie. Mechelen is een zeer lange week en na deze drukken periode gaan we jaarlijks samen met de familie een weekje weg om de batterijen op te laden. Dit jaar vertrekken we 31 januari naar de Caraïben met het hele gezin, om even te genieten van elkaar en even uit te blazen. Jos: Vakantie is elk jaar een beetje op dezelfde tijd van het jaar, net zoals Nicola gaan we na Mechelen ook een weekje weg, toevallig ook naar de Caraïben dit jaar, maar er zijn daar veel eilanden, dus de kans dat we elkaar zullen tegenkomen lijkt me klein.
Als internationaal ruiter kom je in veel verschillende steden en landen. Heb je daar ook tijd voor sightseeing?Nicola: Tijdens het jaar hebben we ook wel wat concours waar de wedstrijden pas 's avonds beginnen, hier kunnen we overdag even relaxen en genieten van de mooie stad waar we zijn, zoals in Monaco bijvoorbeeld.
Wat is je streven voor 2017?Nicola: We zijn nog heel jong en hebben nog veel te leren. Ik denk dat er nog veel progressie in zit en dat we nog veel kunnen groeien, en dat is iets waar ik graag nog hard voor wil werken. Het is uiteraard fijn dat we nu al een paar mooie wedstrijden kunnen doen en dat de resultaten fijn zijn. Zowel Jos en ik hebben een mooi seizoen achter de rug en hopen het volgend jaar minstens even goed te doen.
Wat zou je doen als rijden geen optie meer was ?Nicola: Er zijn verschillende aspecten in de paardensport die je kan doen, maar mijn hoofddoel is uiteraard momenteel om als ruiter is de topsport te blijven. Ik ben zeer blij dat ik kan meewerken in het bedrijf van mijn vader, en indien rijden er niet meer in zit, dan zijn er nog meer dan genoeg opties om als trainer, of coach verder te gaan in de sport. We hebben ook natuurlijk nog het bedrijf dat me wat zekerheid biedt. Tenslotte weten we allemaal dat je van de topsport alleen niet kan leven, in de paardensport heb je altijd wat goede verkopen/aankopen nodig om je boterham te verdienen. Als je er genoeg voor doet wordt je er op het einde van de dag altijd voor beloond. Jos: Ik ben momenteel zeer blij hoe alles gaat. We proberen dagelijks op zoek te gaan naar goede nieuwe paarden om zelf langer in de topsport te blijven. Ik ga kijken hoe alles loopt, je weet nooit hoe dingen zullen uitdraaien, wat voor paarden je hebt, de eigenaars waar je mee kan samenwerken enz… In de paardensport hangt het van zodanig veel af dat je nooit echt op voorhand kan voorzien hoe de dingen zullen lopen. Ik denk dat ik op termijn meer in de voetstappen van mijn vader zal treden en dat ik meer in de handel zal gaan. Moest ik nu kunnen samenwerken met enkele eigenaars die me echt fantastische paarden ter beschikking stellen is dit misschien anders, maar zoals ik zei, we zien wel wat de toekomst brengt. We kijken hoe alles evolueert. Ik ben heel dankbaar voor wat ik al kunnen doen heb, al die kampioenschappen en mooie concours, ik denk dat weinigen van mijn leeftijd dit al mogen meemaken hebben.
Tijdens het showweekend van het Spaanse A Coruña zaten we nog even aan tafel met Nicola Philippaerts en Jos Verlooy. We voelden de beide heren aan de tand over hoe het nou is om op te groeien in de paardensport, hoe hun jeugd eruit zag tussen de paarden, maar ook over zaken die ze als topruiter links hebben moeten laten liggen. Maar hebben ze echt iets gemist in de aanloop naar en tijdens hun fantastische carrière? Lees hieronder hun interview en oordeel zelf.
Hoe ben je in de paardensport beland?Nicola: Ik ben op wedstrijd begonnen vanaf mijn zevende jaar in de LRV. Het eerste jaar moet je wat dressuur rijden, dus ben ik vanaf mijn achtste op jumping gaan. Ik ben nooit gepusht geweest van thuis uit, want heb naast paardrijden ook nog een aantal andere sporten gedaan, zoals tennis, zwemmen en voetbal, maar uiteindelijk keerde ik altijd terug naar de paardensport. Mijn ouders zorgden voor goede pony's waardoor ik vaak kon winnen en al mooie kansen kreeg op jonge leeftijd om te groeien. Dit is natuurlijk een zeer goede motivatie om verder te gaan. Als het goed gaat is het natuurlijk fijner om te rijden, als je er elke week afvalt dan heb je er ook geen plezier aan. Daar ben ik mijn vader heel dankbaar voor en als je dan meegaat naar de grote wedstrijden, dan geeft jou dat natuurlijk veel zin om later ooit hetzelfde te kunnen bereiken. Jos: Tot mijn tien a elfde jaar reed ik eerder sporadisch, af en toe nam ik mijn pony eens van stal om te rijden, maar tot dan was het eerder recreatief. Ik ben nooit verplicht geweest om te rijden, maar ben er eerder wat ingerold. Je loopt sinds klein jongetje tussen de paarden en dat geeft je wel zin om te rijden. Rond mijn twaalfde had ik een pony waar ik vaak mee in de prijzen kon rijden, dit heeft de aanzet wat gegeven tot mijn carrière denk ik.
Heb je het gevoel dat je veel gemist hebt in je jeugd en hoe heb je een opleiding kunnen combineren met de paardensport?Nicola: Ik denk dat het een keuze is die je moet maken. Als het resultaat goed is is dat natuurlijk ook wat beloning voor alles wat je ervoor doet. We zijn uiteraard veel meer weg en wij gaan minder op stap met leeftijdsgenoten, maar ik heb geen spijt dat ik dat heb opgegeven. Ik ben zeer blij en gelukkig met hoe alles gelopen is. Het is ook zodanig snel gegaan allemaal dat er nooit echt tijd was om hier bij stil te zijn en om na te denken over andere opties, maar ik ben zeer tevreden met waar ik vandaag de dag al sta. Ik heb het voordeel gehad dat ik op de topsportschool in Hasselt heb gezeten, dat heeft me de mogelijkheid gegeven én naar school te gaan én nog elke week op wedstrijd te gaan. Daar hadden we klassen met 6-7 leerlingen waardoor ik nooit echt het gevoel heb gehad dat ik er niet bij heb gehoord. We waren tenslotte allemaal bezig met sport en hadden slechts weinig uren les in de week. Door het feit dat je met zo weinig in de klas zit gaat het natuurlijk ook een pak sneller allemaal, wat me de mogelijkheid gegeven heeft mijn TSO diploma te halen en mijn bedrijfsbeheer, dus ik heb eigenlijk alles wat ik nodig heb. Dit is voor mij meer dan voldoende, want dankzij mijn bedrijfsbeheer kan ik ook meewerken in de zaak van mijn vader. Jos: Ik denk dat wij als jeugd zeker voor staan op de andere jongens van onze leeftijd in de sport, wat we allemaal hebben meegemaakt, dat was zeker een voordeel voor de toekomst. Ik heb mijn school sneller afgemaakt dankzij het feit dat we ook maar met 3-4 in de klas zaten. Ik ben afgestudeerd met op mijn 17 met een diploma secundair en bedrijfsbeheer, dus ik heb ook alles wat ik nodig heb.
Heb je qua uitgaan en vrienden veel gemist?Nicola: Dat is een keuze die je maakt. Je kan niet alles doen, je kan niet én op concours gaan én alle weekends weggaan. We hebben veel kennissen en vrienden in de paardensport en die zie ik ook iedere week. Ik heb een paar vrienden buiten de paardensport, maar dat zijn er heel weinig en die ik meestal wel in het begin van de week dus dat scheelt. Jos: Voor mij is het bijna onmogelijk iemand buiten de paardensport te leren kennen. Ik ben tijdens de week altijd hard aan het werk en ga zelden of nooit weg tijdens de week. Tijdens het weekend ben ik meestal op jumping, dus dan kom je ook niet veel andere mensen tegen. In de paardensport zitten we in 1 wereld waar we heel moeilijk buiten kunnen, net omdat het zo een druk leven is. Als we het dan hebben over relaties is het evident dat ik in de toekomst waarschijnlijk een gezin zal opbouwen met een andere ruiter, net omdat dit zo een kleine wereld is.
Concurrentie of gezonde competitie ?Nicola: In de ring is iedereen voorzichtig, maar daarbuiten komen we allemaal goed overeen. Dit is niet alleen zo met de belgen, maar ik denk met alle ruiters onderling. Dit is ook hoe het moet zijn denk ik, indien we allemaal zouden omgaan met elkaar als concurrenten, zou het een pak minder aangenaam zijn. Jos: ik denk dat een beetje concurrentie er moet zijn, om de resultaten te bevorderen, maar dit is gezonde competitie. Ik ben zeer blij dat we allemaal zo goed overeenkomen, dit maakt het ook leuker om elk weekend weg te zijn. Ik denk dat is ook wel logisch is, want je bent vaak samen en je spendeert veel tijd samen. Rond tafel zijn we allemaal even goede vrienden, maar in de ring is wat concurrentie en competitie ook leuk, het geeft je betere resultaten en houdt je gemotiveerd.
Kies je zelf je outfits ?Jos: ik krijg 2 keer per jaar een doos opgestuurd van mijn sponsors Cavallerie Toscana, dus ik draag die kleren. Zijn degelijke kleren van goede kwaliteit, dus zie niet in waarom ik andere kleren zou uitzoeken. Kleren zijn kleren, ik ben niet zo hard bezig met welke kleren ik draag. Nicola: Ik ben nu zo een twee tot drie jaar bij H&M. H&M bezorgd me maandelijks nieuwe outfits en ik ben zeer blij om met zo een goede sponsor te kunnen werken. Ik denk dat het een fantastisch team is om in te zitten, zeer gemakkelijke mensen om mee te werken die ook 100%achter je staan. H&M is een zeer groot bedrijf en ik krijg dozen en dozen opgestuurd met kleren. Sommige kleren in mijn kast heb ik nog nooit aangehad, omdat mijn assortiment om uit te kiezen zodanig groot is. Ik ben heel blij dat ik die mensen ben tegengekomen en hoop dat onze samenwerking nog lang blijft duren.
Heb je als topruiter nog de tijd voor een vakantie?Nicola: Na Mechelen nemen we altijd een weekje vakantie. Mechelen is een zeer lange week en na deze drukken periode gaan we jaarlijks samen met de familie een weekje weg om de batterijen op te laden. Dit jaar vertrekken we 31 januari naar de Caraïben met het hele gezin, om even te genieten van elkaar en even uit te blazen. Jos: Vakantie is elk jaar een beetje op dezelfde tijd van het jaar, net zoals Nicola gaan we na Mechelen ook een weekje weg, toevallig ook naar de Caraïben dit jaar, maar er zijn daar veel eilanden, dus de kans dat we elkaar zullen tegenkomen lijkt me klein.
Als internationaal ruiter kom je in veel verschillende steden en landen. Heb je daar ook tijd voor sightseeing?Nicola: Tijdens het jaar hebben we ook wel wat concours waar de wedstrijden pas 's avonds beginnen, hier kunnen we overdag even relaxen en genieten van de mooie stad waar we zijn, zoals in Monaco bijvoorbeeld.
Wat is je streven voor 2017?Nicola: We zijn nog heel jong en hebben nog veel te leren. Ik denk dat er nog veel progressie in zit en dat we nog veel kunnen groeien, en dat is iets waar ik graag nog hard voor wil werken. Het is uiteraard fijn dat we nu al een paar mooie wedstrijden kunnen doen en dat de resultaten fijn zijn. Zowel Jos en ik hebben een mooi seizoen achter de rug en hopen het volgend jaar minstens even goed te doen.
Wat zou je doen als rijden geen optie meer was ?Nicola: Er zijn verschillende aspecten in de paardensport die je kan doen, maar mijn hoofddoel is uiteraard momenteel om als ruiter is de topsport te blijven. Ik ben zeer blij dat ik kan meewerken in het bedrijf van mijn vader, en indien rijden er niet meer in zit, dan zijn er nog meer dan genoeg opties om als trainer, of coach verder te gaan in de sport. We hebben ook natuurlijk nog het bedrijf dat me wat zekerheid biedt. Tenslotte weten we allemaal dat je van de topsport alleen niet kan leven, in de paardensport heb je altijd wat goede verkopen/aankopen nodig om je boterham te verdienen. Als je er genoeg voor doet wordt je er op het einde van de dag altijd voor beloond. Jos: Ik ben momenteel zeer blij hoe alles gaat. We proberen dagelijks op zoek te gaan naar goede nieuwe paarden om zelf langer in de topsport te blijven. Ik ga kijken hoe alles loopt, je weet nooit hoe dingen zullen uitdraaien, wat voor paarden je hebt, de eigenaars waar je mee kan samenwerken enz… In de paardensport hangt het van zodanig veel af dat je nooit echt op voorhand kan voorzien hoe de dingen zullen lopen. Ik denk dat ik op termijn meer in de voetstappen van mijn vader zal treden en dat ik meer in de handel zal gaan. Moest ik nu kunnen samenwerken met enkele eigenaars die me echt fantastische paarden ter beschikking stellen is dit misschien anders, maar zoals ik zei, we zien wel wat de toekomst brengt. We kijken hoe alles evolueert. Ik ben heel dankbaar voor wat ik al kunnen doen heb, al die kampioenschappen en mooie concours, ik denk dat weinigen van mijn leeftijd dit al mogen meemaken hebben.