Een tweetal maanden geleden heb ik mijn paardje Ratina moeten laten inslapen, nadat het team uit Merelbeke de diagnose 'primaire epilepsie' gesteld had. Het was een vreselijk zware beslissing, maar het was het beste voor zowel ruiter als paard. Je kan het namelijk als ruiter niet riskeren dat je paard tijdens het rijden een epilepsie-aanval doet, want de kans dat je daar zonder kleerscheuren vanaf komt is vrij miniem, of zelfs onbestaand.
De eerste weken erna leek het allemaal een beetje onwerkelijk...Want primaire epilepsie is iets dat in de genen zit, dus je merkt eigenlijk, behalve bij een aanval dan, helemaal niets aan je paard. Ik ben zelf, gelukkig maar, nooit getuige geweest van zo'n aanval, maar daardoor lijkt het wel alsof je als het ware een gezond paard hebt laten inslapen. Ratina was ons eerste paardje, we hebben ze gekocht als ze vier jaar was, en we hebben ze zo goed als alles geleerd, met vallen en opstaan. Nuja, vooral vallen dan. Maar na twee jaar afzien, kon mijn zus er wel mooi mee op jumping gaan. Het was het perfecte eerste paardje: veel afzien, veel bijleren, maar ze toch honderd procent vertrouwen omdat ze zo'n gouden karakter had.
En dan,een tijdje na dat ze ingeslapen werd, begon ik me de vraag te stellen: wil ik nog een nieuw paardje ? Waar moet ik dat gaan zoeken? Zal ik ooit nog eentje vinden die even 'perfect' was als Ratina ? Dat is het eerste grote struikelblok bij het zoeken naar een tweede paard : je eerste paard zal heel lang de maatstaf blijven voor een nieuw. En dat is ook werkelijk zo: de eerste paardjes die bekeken werden op internet of die getest werden, zullen nooit goedgekeurd worden. Overal zal wel iets op aan te merken zijn, maar dit is enkel omdat je nog constant vergelijkt met je vorig paard. Een eerste gouden raad is dus: wacht lang genoeg om een nieuw paardje te zoeken, zodat je het verlies van je vorig paardje eerst kan plaatsen. Want dit is de enige manier waarop je een objectief beeld kunt vormen over nieuwe paarden, zonder ze telkens te gaan vergelijken met het vorige.
Een andere valkuil in deze zoektocht is het feit dat je als recreatieve ruiter heel vaak beetgenomen kan worden. Ik wil hier nu niet elke kweker of verkoper van paarden over dezelfde kam scheren, maar het is een feit dat ze heel snel doorhebben of je een kenner bent of niet. Ikzelf behoor eerder tot de laatste categorie: ik ken heus wel wat van paarden, maar ik ben er mij wel van bewust dat een goede verkoper me snel wat zou kunnen wijsmaken. Een tweede gouden raad is dus: als je niet veel ervaring hebt bij het zoeken van paarden, neem dan bij het testen van een paard altijd iemand mee die er meer van kent dan jijzelf. Zo denk ik bijvoorbeeld aan je lesgever. Die weet ten eerste welk soort paard jij als ruiter aan kan, en ten tweede zal hij of zij ook heel snel zien of de verkoper in kwestie een paard probeert te verkopen dat niet correct is.
Een derde obstakel op deze zoektocht is het feit dat je nooit alleen bent in je zoektocht. Dat kan positief aanvoelen in het begin, maar na een tijdje lijkt het eerder bemoeizucht dan hulp. In mijn geval zal dat waarschijnlijk nog wat erger zijn, aangezien ik lid ben van een grote manege en daar ook heel wat mensen ken.Dus op het moment dat ze weten dat je een nieuw paardje zoekt, snelt iedereen je te hulp. Iedereen weet wel ergens via via een paardje te koop staan. Op den duur krijg je echter het gevoel dat je verdrinkt in het aanbod en je niet meer weet welk paardje eerst getest. Dat zorgt er ook vaak voor dat je op de duur geen zin meer hebt om nog tientallen paarden te gaan testen, waar je toch niet van overtuigd bent. Een derde gouden raad die ik dus kan meegeven is: vermijd te veel invloed van buitenstaanders op je zoektocht, want op de duur zal je niet meer weten wat je eigenlijk zoekt en zal je tijd verliezen met het testen van paarden waarvan je eigenlijk op voorhand al had kunnen weten dat ze je niet gingen bevallen.
Een nieuw paard zoeken is dus helemaal niet zo simpel als ik gedacht had. Je wil je eerst paardje niet vergeten, maar je moet toch op zoek gaan naar een nieuw. Daarbovenop krijg je nog ongewild veel hulp van allerhande buitenstaanders, en dan is er nog het probleem met verkopers die lang niet zo eerlijk zijn als ze zichzelf voordoen. Maar met dit alles in het achterhoofd, moet het mogelijk zijn, om deze zoektocht tot een goed einde te brengen.
Een tweetal maanden geleden heb ik mijn paardje Ratina moeten laten inslapen, nadat het team uit Merelbeke de diagnose 'primaire epilepsie' gesteld had. Het was een vreselijk zware beslissing, maar het was het beste voor zowel ruiter als paard. Je kan het namelijk als ruiter niet riskeren dat je paard tijdens het rijden een epilepsie-aanval doet, want de kans dat je daar zonder kleerscheuren vanaf komt is vrij miniem, of zelfs onbestaand.
De eerste weken erna leek het allemaal een beetje onwerkelijk...Want primaire epilepsie is iets dat in de genen zit, dus je merkt eigenlijk, behalve bij een aanval dan, helemaal niets aan je paard. Ik ben zelf, gelukkig maar, nooit getuige geweest van zo'n aanval, maar daardoor lijkt het wel alsof je als het ware een gezond paard hebt laten inslapen. Ratina was ons eerste paardje, we hebben ze gekocht als ze vier jaar was, en we hebben ze zo goed als alles geleerd, met vallen en opstaan. Nuja, vooral vallen dan. Maar na twee jaar afzien, kon mijn zus er wel mooi mee op jumping gaan. Het was het perfecte eerste paardje: veel afzien, veel bijleren, maar ze toch honderd procent vertrouwen omdat ze zo'n gouden karakter had.
En dan,een tijdje na dat ze ingeslapen werd, begon ik me de vraag te stellen: wil ik nog een nieuw paardje ? Waar moet ik dat gaan zoeken? Zal ik ooit nog eentje vinden die even 'perfect' was als Ratina ? Dat is het eerste grote struikelblok bij het zoeken naar een tweede paard : je eerste paard zal heel lang de maatstaf blijven voor een nieuw. En dat is ook werkelijk zo: de eerste paardjes die bekeken werden op internet of die getest werden, zullen nooit goedgekeurd worden. Overal zal wel iets op aan te merken zijn, maar dit is enkel omdat je nog constant vergelijkt met je vorig paard. Een eerste gouden raad is dus: wacht lang genoeg om een nieuw paardje te zoeken, zodat je het verlies van je vorig paardje eerst kan plaatsen. Want dit is de enige manier waarop je een objectief beeld kunt vormen over nieuwe paarden, zonder ze telkens te gaan vergelijken met het vorige.
Een andere valkuil in deze zoektocht is het feit dat je als recreatieve ruiter heel vaak beetgenomen kan worden. Ik wil hier nu niet elke kweker of verkoper van paarden over dezelfde kam scheren, maar het is een feit dat ze heel snel doorhebben of je een kenner bent of niet. Ikzelf behoor eerder tot de laatste categorie: ik ken heus wel wat van paarden, maar ik ben er mij wel van bewust dat een goede verkoper me snel wat zou kunnen wijsmaken. Een tweede gouden raad is dus: als je niet veel ervaring hebt bij het zoeken van paarden, neem dan bij het testen van een paard altijd iemand mee die er meer van kent dan jijzelf. Zo denk ik bijvoorbeeld aan je lesgever. Die weet ten eerste welk soort paard jij als ruiter aan kan, en ten tweede zal hij of zij ook heel snel zien of de verkoper in kwestie een paard probeert te verkopen dat niet correct is.
Een derde obstakel op deze zoektocht is het feit dat je nooit alleen bent in je zoektocht. Dat kan positief aanvoelen in het begin, maar na een tijdje lijkt het eerder bemoeizucht dan hulp. In mijn geval zal dat waarschijnlijk nog wat erger zijn, aangezien ik lid ben van een grote manege en daar ook heel wat mensen ken.Dus op het moment dat ze weten dat je een nieuw paardje zoekt, snelt iedereen je te hulp. Iedereen weet wel ergens via via een paardje te koop staan. Op den duur krijg je echter het gevoel dat je verdrinkt in het aanbod en je niet meer weet welk paardje eerst getest. Dat zorgt er ook vaak voor dat je op de duur geen zin meer hebt om nog tientallen paarden te gaan testen, waar je toch niet van overtuigd bent. Een derde gouden raad die ik dus kan meegeven is: vermijd te veel invloed van buitenstaanders op je zoektocht, want op de duur zal je niet meer weten wat je eigenlijk zoekt en zal je tijd verliezen met het testen van paarden waarvan je eigenlijk op voorhand al had kunnen weten dat ze je niet gingen bevallen.
Een nieuw paard zoeken is dus helemaal niet zo simpel als ik gedacht had. Je wil je eerst paardje niet vergeten, maar je moet toch op zoek gaan naar een nieuw. Daarbovenop krijg je nog ongewild veel hulp van allerhande buitenstaanders, en dan is er nog het probleem met verkopers die lang niet zo eerlijk zijn als ze zichzelf voordoen. Maar met dit alles in het achterhoofd, moet het mogelijk zijn, om deze zoektocht tot een goed einde te brengen.