Botbreuken bij racepaarden worden vaak onderzocht, en dat met een goede reden. Maar de focus op botbreuken bij rijpaarden is minder groot. Onlangs hebben Zwitserse wetenschappers echter onderzoek gedaan naar het hoe en waarom van botbreuken bij wedstrijd- en recreatiepaarden. Het resultaat: de meeste breuken gebeuren niet tijdens het rijden, maar terwijl de paarden zich in de wei bevinden. Vrij onverwacht bleek dat ongelukken in de wei niet per se serieuzer zijn dan blessures die tijdens het trainen ontstaan, zo zegt Brice Donati van de Equine Surgery Clinic aan de universiteit van Zurich. "Breuken die ontstaan in de weide zijn vaak ernstig, maar gemiddeld genomen niet ernstiger dan verwondingen die ontstaan tijdens het rijden. Zoals vallen, bijvoorbeeld," zei Donati tijdens zijn presentatie tijdens de 2017 Swiss Equine Research Day die eerder dit jaar in Avenches werd georganiseerd. Donati en zijn mede-onderzoekers onderzochten 1845 breuken waarvan 52% rijpaarden waren met een gemiddelde leeftijd van tien jaar. Bij deze gevallen, waarbij de oorzaak van de breuk gekend was, werd 43% veroorzaakt door de trap van een ander paard. De vaakst voorkomende breuk is die van het griffelbot, maar ook het kaakbeen krijgt het bijna even vaak te verduren. Bijna 40% van de breuken bij rijpaarden gebeuren in de wei, bijna drie keer zo vaak als in de stal of paddock, zei Donati. Bij de rijpaarden in kwestie moest 17% ingeslapen worden, 36% werden met conservatieve behandelingen geholpen en 47% werd geopereerd. Tijdens deze operaties worden meestal platen en/of schroeven geplaatst om de gekwetste beenderen te stabiliseren. "Er zit erg weinig weefsel rond deze lange botten, waardoor ze slecht beschermd zijn tegen klappen," zei Donati. "Ook zit de sterkte in de lengte, niet in de breedte van het bot. Het skelet van een paard is gemaakt om grote verticale druk aan te kunnen. Hierdoor zijn ze erg vatbaar voor breuken." Het team noteerde een erg hoog percentage van pony's en Ijslanders bij de rijpaarden met breuken. Dit zou eerder aan het feit kunnen liggen dat deze paarden vaak in grotere groepen worden gehuisvest. "De oplossing is zeker niet om paarden op te sluiten in stallen om ze te 'beschermen' tegen breuken," zegt Donati met nadruk. "Het is belangrijker dat we het advies van deskundigen volgen zodat we de groepen die we in onze weides houden goed indelen zodat het risico op verwondingen zo klein mogelijk blijft."
Botbreuken bij racepaarden worden vaak onderzocht, en dat met een goede reden. Maar de focus op botbreuken bij rijpaarden is minder groot. Onlangs hebben Zwitserse wetenschappers echter onderzoek gedaan naar het hoe en waarom van botbreuken bij wedstrijd- en recreatiepaarden. Het resultaat: de meeste breuken gebeuren niet tijdens het rijden, maar terwijl de paarden zich in de wei bevinden. Vrij onverwacht bleek dat ongelukken in de wei niet per se serieuzer zijn dan blessures die tijdens het trainen ontstaan, zo zegt Brice Donati van de Equine Surgery Clinic aan de universiteit van Zurich. "Breuken die ontstaan in de weide zijn vaak ernstig, maar gemiddeld genomen niet ernstiger dan verwondingen die ontstaan tijdens het rijden. Zoals vallen, bijvoorbeeld," zei Donati tijdens zijn presentatie tijdens de 2017 Swiss Equine Research Day die eerder dit jaar in Avenches werd georganiseerd. Donati en zijn mede-onderzoekers onderzochten 1845 breuken waarvan 52% rijpaarden waren met een gemiddelde leeftijd van tien jaar. Bij deze gevallen, waarbij de oorzaak van de breuk gekend was, werd 43% veroorzaakt door de trap van een ander paard. De vaakst voorkomende breuk is die van het griffelbot, maar ook het kaakbeen krijgt het bijna even vaak te verduren. Bijna 40% van de breuken bij rijpaarden gebeuren in de wei, bijna drie keer zo vaak als in de stal of paddock, zei Donati. Bij de rijpaarden in kwestie moest 17% ingeslapen worden, 36% werden met conservatieve behandelingen geholpen en 47% werd geopereerd. Tijdens deze operaties worden meestal platen en/of schroeven geplaatst om de gekwetste beenderen te stabiliseren. "Er zit erg weinig weefsel rond deze lange botten, waardoor ze slecht beschermd zijn tegen klappen," zei Donati. "Ook zit de sterkte in de lengte, niet in de breedte van het bot. Het skelet van een paard is gemaakt om grote verticale druk aan te kunnen. Hierdoor zijn ze erg vatbaar voor breuken." Het team noteerde een erg hoog percentage van pony's en Ijslanders bij de rijpaarden met breuken. Dit zou eerder aan het feit kunnen liggen dat deze paarden vaak in grotere groepen worden gehuisvest. "De oplossing is zeker niet om paarden op te sluiten in stallen om ze te 'beschermen' tegen breuken," zegt Donati met nadruk. "Het is belangrijker dat we het advies van deskundigen volgen zodat we de groepen die we in onze weides houden goed indelen zodat het risico op verwondingen zo klein mogelijk blijft."