Inderdaad. U las het elders allicht. We zijn allemaal wel minstens 7 keer nat geworden. Het begon dinsdag al, op 'Moving Day'. Dit is niet 'Moving Day' zoals gekend in de golfwereld waar spelers op hun tweede dag moeten toppen om wedstrijddag 3 en 4 te mogen aansnijden. Neen, voor ons is dit de dag waarop we gepakt en gezakt landen op gewijde grond. De arena's, de stallingen, de parkings. In Lummen waren het vooral 5, 6 en 7-jarigen die reeds op dinsdag acclimatiseren ten huize Peter Postelmans. Of dat proberen althans.
Het zag er in eerste instantie goed, 'Spic en Span' uit zelfs. De arena's... Ja, inderdaad. Zo fraai als een pas gekamd golfterrein in een zonovergoten Marbella. De stallingen werden netjes verdeeld door de dames Postelmans, de laatste tenten waren nog in opbouw en de parkingwachters hadden het allemaal netjes onder controle.
Peter en Luc...
Beiden heren waren even niet te spotten, maar dat is ook normaal, alles is al super georganiseerd en loopt vanzelf. Mocht het niet zijn dat één of andere gek hoog boven ons het in z'n hoofd haalde om al dat fraais even een extra streepje water te geven. En dan vedomme-nog- aan- toe vergeet z'n kraan weer dicht te draaien! Hoe is het toch mogelijk!
'Wat losrijden' werd meer een beetje plassen ontwijken. De jonge helden hadden er als eens wat meer moeite mee. Hier en daar een fraaie katesprong. Grappig om zien soms, zolang je je broek maar droog houdt! Het zou leuker geweest zijn mocht een ander scenario aangesneden geweest zijn..., maar klagen helpt niet. Ook niet in de schitterende paardensport.
Zij die eigenlijk klagen mochten, waren de medewerkers en vrijwilligers die het met man en macht de gegadigden van deze toch wel elitesport trachtten zo aangenaam mogelijk te maken. Zo droog mogelijk, zo snel mogelijk! Ja, dat ook nog! Geen inspanning werd uit de weg gegaan. Karren werden getrokken. Trailers. Of zijn dat al geen huizen? Sommige in elk geval! Stro, houtkrullen aan de voordeur geleverd. Je wil het allemaal niet weten. Blijven lachen jongens en meisjes, want de heren en dames zijn in aantocht!
Top gedaan hardwerkers!
Wijzelf durven al eens vloeken, het beter weten, de man zijn! Maar diep in ons paardenhart hebben we veel respect voor jullie die toch maar elke keer opnieuw voor ons springen, over dikkere oxers en torenhoge 'verticals'. Respect! tekst door gastblogger: Ivan Smeyers
Inderdaad. U las het elders allicht. We zijn allemaal wel minstens 7 keer nat geworden. Het begon dinsdag al, op 'Moving Day'. Dit is niet 'Moving Day' zoals gekend in de golfwereld waar spelers op hun tweede dag moeten toppen om wedstrijddag 3 en 4 te mogen aansnijden. Neen, voor ons is dit de dag waarop we gepakt en gezakt landen op gewijde grond. De arena's, de stallingen, de parkings. In Lummen waren het vooral 5, 6 en 7-jarigen die reeds op dinsdag acclimatiseren ten huize Peter Postelmans. Of dat proberen althans.
Het zag er in eerste instantie goed, 'Spic en Span' uit zelfs. De arena's... Ja, inderdaad. Zo fraai als een pas gekamd golfterrein in een zonovergoten Marbella. De stallingen werden netjes verdeeld door de dames Postelmans, de laatste tenten waren nog in opbouw en de parkingwachters hadden het allemaal netjes onder controle.
Peter en Luc...
Beiden heren waren even niet te spotten, maar dat is ook normaal, alles is al super georganiseerd en loopt vanzelf. Mocht het niet zijn dat één of andere gek hoog boven ons het in z'n hoofd haalde om al dat fraais even een extra streepje water te geven. En dan vedomme-nog- aan- toe vergeet z'n kraan weer dicht te draaien! Hoe is het toch mogelijk!
'Wat losrijden' werd meer een beetje plassen ontwijken. De jonge helden hadden er als eens wat meer moeite mee. Hier en daar een fraaie katesprong. Grappig om zien soms, zolang je je broek maar droog houdt! Het zou leuker geweest zijn mocht een ander scenario aangesneden geweest zijn..., maar klagen helpt niet. Ook niet in de schitterende paardensport.
Zij die eigenlijk klagen mochten, waren de medewerkers en vrijwilligers die het met man en macht de gegadigden van deze toch wel elitesport trachtten zo aangenaam mogelijk te maken. Zo droog mogelijk, zo snel mogelijk! Ja, dat ook nog! Geen inspanning werd uit de weg gegaan. Karren werden getrokken. Trailers. Of zijn dat al geen huizen? Sommige in elk geval! Stro, houtkrullen aan de voordeur geleverd. Je wil het allemaal niet weten. Blijven lachen jongens en meisjes, want de heren en dames zijn in aantocht!
Top gedaan hardwerkers!
Wijzelf durven al eens vloeken, het beter weten, de man zijn! Maar diep in ons paardenhart hebben we veel respect voor jullie die toch maar elke keer opnieuw voor ons springen, over dikkere oxers en torenhoge 'verticals'. Respect! tekst door gastblogger: Ivan Smeyers