Max Rundle (23 jaar) zit op dit moment thuis met een doktersbriefje. Niet door het virus. Max herstelt van een ongeval met één van de paarden van Gudrun. “Vier weken geleden is een paard boven op mij terecht gekomen”, vertelt Max. “Ik heb nu nog altijd behoorlijk wat pijn aan de rug, maar het valt al met al mee. Het had erger kunnen aflopen.”
Herstel je thuis in Engeland?“Nee, ik heb een appartementje op het domein van Gudrun en ben dus gewoon hier in Moerzeke aan het herstellen. Mijn ongeluk kwam wel ongelegen want Gudrun was actief in de Sunshine Tour en moest het dus zonder mij doen. Gelukkig is mijn Franse vriendin een freelance groom en is zij voor mij ingevallen. Nu nog altijd trouwens.”
Hoe ben jij eigenlijk bij Gudrun terecht gekomen?“Ondanks mijn nog jonge leeftijd is dit toch al een behoorlijk lang verhaal. Rond mijn 16de trok ik naar een paardenschool in Engeland waar je alles leert over ‘horse management’. Ik was vast besloten om mijn weg te vinden in de paardenwereld. Nog voor het einde van die studies ben ik naar Duitsland getrokken om er als groom aan de slag te gaan en ik ben nooit teruggekeerd. Na drie jaar Duitsland ben ik via het agentschap Show Groom International van Alison McIver bij Gudrun beland. Drie jaar later ben ik hier nog altijd en ik heb het uitstekend naar mijn zin.”
Nu zit je gedwongen thuis. Dat komt misschien zelfs van pas in deze coronaperiode, want geen competitie is ook veel minder of zelfs geen werk.
“Dat denk je verkeerd. Wellicht volgende week ga ik gewoon weer aan de slag bij Gudrun. Dan neem ik de plaats in van mijn vriendin en ga ik onder meer de stallen schoonmaken. Gudrun traint dagelijks een vijftal paarden en die moeten uiteraard ook klaar staan. Dat werk gebeurt wel allemaal volgens de regels die gerespecteerd moeten worden. Dat ik heb ik toch al vernomen. Vaak de handen wassen en voldoende afstand bewaren. Ik moet wel toegeven dat ik het jammer vind dat de competitie stil ligt. ‘Thuis’ werken moet ook gebeuren, maar het zal toch wat saaier zijn. Als groom wil je vooral on the road zijn. Normaal gezien ben ik meestal vijf dagen per week op wedstrijd, vaak in het buitenland zelfs. Dat is toch meer rock ’n roll.”
Gudrun en de rest van haar entourage zijn intussen een beetje familie van jou geworden. Hoe gemakkelijk of moeilijk is het werken met Gudrun?“(lacht) She’s the boss ! Ze is uiteraard mijn werkgever maar het is reuze fijn om voor haar te werken. Gudrun is zeer perfectionistisch, maar gelukkig ben ik dat ook. We begrijpen elkaar meteen. Dat moet ook wel want op concours moeten alle details juist zitten. Maar ze is ook best relax hoor. We kunnen echt over alles praten. En praten kan ze echt goed. Het is me wel opgevallen: Gudrun communiceert meer dan alle mannen voor wie ik in Duitsland heb gewerkt. Ik vind dat top, want zo is alles duidelijk.”
Dat klinkt allemaal behoorlijk familiair. Gaan jullie ook privé vaak met elkaar om?
“We behouden een professionele afstand van elkaar. Dat is ook noodzakelijk, want stel dat je te vaak met elkaar op stap gaat bijvoorbeeld, dan bestaat de kans dat je nonchalant wordt in het werk. Tijdens wedstrijden gebeurt het natuurlijk wel eens dat we samen eten, maar niet altijd. En als Gudrun gewonnen heeft gaan we dat met de bende achteraf vieren, maar dat zijn nooit zware feestjes hoor.”
Gudrun is na een topperiode ietwat van de radar verdwenen. Komt dat goed?“Ze is goed bezig hoor. Twee Grote Prijzen gewonnen recent in de Sunshine Tour in Spanje met Sea Coast Kashmira Z. Weliswaar op 3* niveau maar Kashmira is nog maar tien jaar en heeft daar in Spanje weer extra ervaring opgedaan. Een speciaal diertje hoor, die Kashmira. Een beetje gek zelfs. Doet ons wel eens denken aan Pebbles. Die is nu nog wat aan het rusten en grazen, maar moet normaal gezien straks ook weer gaan presteren. Laat ons zeggen dat Gudrun wat gas terug genomen heeft om straks weer te schitteren op het hoogste niveau.”
Tot slot nog een woordje over corona. Je komt uit Londen. Is dat de broedhaard van het coronavirus in het Verenigd Koninkrijk?“Dat kan je wel zeggen. Ik vind dat ze in Engeland echt veel te laat gereageerd hebben. Gelukkig is iedereen van mijn familie nog altijd gezond. Voor mijn grootouders is het wel niet gemakkelijk. Die zijn nog heel actief rond hun 80ste en moeten nu plots constant binnen blijven. Maar ze beseffen ook dat het niet anders kan. Nu ik door dat ongeluk thuis zit, was ik nu graag in Londen geweest, maar helaas kan dat niet. Mijn ouders bellen me vaak. (lacht) Veel meer zelfs dan vroeger nu ze niks om handen hebben. Gelukkig is er de smartphone, niet?”
Bron: Persbericht KBRSF