Ik heb heel veel leuke momenten gekend achter de 'desk' op wedstrijd. Ik heb steeds gezegd dat ik mijn mémoires wil schrijven, maar ik denk dat ik veel mensen ga ergeren en andere wel veel plezier zal laten beleven. Wordt nog over nagedacht ….
Het meest leuke moment heb ik beleefd in Overdijk te Moerzeke , een zeer zwaar bezette wedstrijd waar ik reeds vermeld had dat iedereen op nummer moest starten of niet meer zou starten. Had ook reeds een melding hiervan geprint en zowat overal opgehangen.
Een ruiter komt boven en ik zie dus enkel nogal tamelijk dikke billen …., kijk op en vraag of ik kan helpen, hij antwoordt “mag ik aub mijn startnummer verzetten naar achteraan in de proef ?”
Mijn haar komt al recht maar vermits hij toch een goede reden zou kunnen hebben vraag ik wat de reden hiervoor zou zijn. Zijn antwoord: “ik rij doorgaans nogal goed en ben steeds vooraan in de proef geklasseerd, en indien ik achteraan zou mogen starten hoef ik de lange weg niet meer te doen naar de parking om dan terug te komen voor de prijsuitreiking”
Ik was even uit het lood geslagen, ik wil zelf niet weten hoe mijn blik was bij mijn antwoord: je start op je nummer zoals vermeld op de startlijst en o wee indien je niet verschijnt in de prijsuitreiking indien geklasseerd! Hij won de proef!
Dat zijn de momenten die je gaande houden!
Wekelijks zijn er zeer fijne momenten maar ook vrij moeilijke momenten, ze zeggen dan dat ik een ‘feeks” ben, maar soms ga je voor minder uit de bol. Zo wil ik dat bij kampioenschappen de deelnemers perfect uniform dragen, wil ook zeggen witte broek, dit om de proef toch meer uitstraling te geven en daardoor ook de organisator te plezieren. De kleurboeken die we nu soms op wedstrijd zien geeft volgens mij geen fijne indruk, reglement zegt lichtkleurige broek, maar velen rijden met een eerder bruine dan beige broek.
De drijfveer van Claire is ...
Je doet je werk niet alleen voor de vereniging, maar vooral voor de ruiters en voor de organisatoren.
Het is niet omdat zij niet de beste accomodatie hebben dat je ze in de kou moet laten staan. Geen organisator is geen wedstrijd, wij moeten blij zijn dat zij willen organiseren, en dat is een zeer zwaar onderschatte job. Je moet met verschillende mensen klaar staan voor de wedstrijd begint en je hebt nog massa’s werk nadat de laatste ruiter vertrokken is. Kijk eens even naar de parking wanneer de wedstrijd afgelopen is, een vuilnisbelt ziet er soms verzorgder uit.
Het is een feit dat niet elke wedstrijd even leuk is, niet alle mensen zijn gezellig hoor, ik trouwens ook niet want ik heb tamelijke vorm van ochtendhumeur… dus hoe verder ik moet rijden hoe beter ik mij voel, maar de meesten onder ons weten dat en houden daar ook rekening mee (lacht).
De leukste start is de dag met de pony-reeksen, die kleintjes gaan zo op in het spel dat het aantrekkelijk wordt, de mama’s en de papa’s worden per seconde iets bleker en indien alles fijn verloopt zie je heel veel gelukkige mensen. Sommigen zetten dan al eens teveel druk op de kinderen maar dan zijn wij daar toch om even tussen te komen en de rust terug te brengen. Zodoende ben je niet steeds officieel of secretariaat maar ook wel al eens psycholoog, wordt doorgaans in dank aanvaard. En ook steeds snoepjes op secretariaat en aan paddock, helpt heel veel traantjes opdrogen.
En de kleintjes van vandaag zijn de grote van morgen!
Kijk vrijdag op Equnews voor deel III ...